De onbemande vrouw

Vandaag is het precies acht jaar geleden. Tijdens de kortste dag van het jaar werd ik in de vooravond naar het ziekenhuis gesommeerd. Ik was 14 dagen over tijd en het leek de gynaecoloog wijselijk om toch maar niet te gaan voor een olifantendracht. Ook al ging alles goed en had ik niets van zwangerschapskwaaltjes. Behalve dan misschien een stel zowat gebroken ribben want zoonlief leek toen nog te oefenen voor een bloeiende voetbalcarrière. In lichte spanning reden we dus naar het verloskwartier. Piekerend over de bevalling (hoe pijnlijk zou het zijn?) en over het feit dat we plots ouders zouden zijn (nou ja – plots) ... In het ziekenhuis haalde het medische team een batterij hulpmiddelen van stal om een onwillige baby op de wereld te helpen. Maar zoonlief bleek er helemaal geen zin in te hebben en verschanste zich koppig hoog in de buik zodat ik nog naïef lachend opmerkte: straks kruipt hij er nog uit langs mijn mond ... Intussen verstreek ook de langste nacht van het jaar en had i...

Er wordt duchtig afgeteld in ons Bollewerkje. Zoonlief blaast zaterdag 8 kaarsjes uit en hij waakt er zorgvuldig over dat niemand dat zou kunnen of durven vergeten. Het lijstje met wensen groeit intussen zienderogen aan: slingers en ballonnen om het huis te versieren cakes voor zijn klassikaal verjaardagsfeestje op vrijdag binnenspeeltuin geboekt chocoladetaart besteld cadeautjes in huis gehaald ... Nu maar hopen dat de Maya’s geen roet in het eten gooien zodat we de dag ervoor collectief onze kaars uitblazen ...

Begin dit jaar heb ik heel wat goede en ijdele voornemens geformuleerd. Ik zou onder meer 100 kilo vermageren en 1000 kilometer lopen. Of toch zoiets. Heb ik die streefdoelen ook behaald? Min of meer. Er zijn een paar kilootjes af, maar niet zoveel als ik had gewild. En ik heb intussen opgebouwd tot 8 km lopen per sessie. Momenteel lijkt de opbouw even te stagneren maar hopelijk slaag ik er in 2013 wel in om eens 10 km aan een stuk te lopen. En indien niet, ook goed ... Zoals een wijs gezegde luidt: het is niet het doel dat telt maar de weg er naartoe. Maar het meeste blij ben ik dat de overgang naar mijn 40ste jaargang zo leuk was en vooral dat mijn mentale dip – zeg maar heuse krater - echt achter de rug lijkt. Soms denk ik eens terug aan vorig jaar en hoe moeilijk ik het had met mezelf en dan ben ik zo blij dat ik ook middenin die duisternis nog besefte dat het ooit voorbij zou gaan zodat ik geen ondoordachte beslissingen nam waar ik nu dik spijt van zou gehad hebben. Dat is waar...

Sinds gisteren heeft dochterlief (en zoonlief ook wel een beetje) de actuele hitparade ontdekt. Niet voor niets de hit van Lenka ... Het is eens iets anders dan Kapitein Winokio, K3 of Kaatje ...