Happy B Day to me ...
Ik mag vandaag 36 kaarsjes uitblazen. Al is er van feeststemming momenteel niet veel sprake. Ik heb namelijk pas te horen gekregen dat mijn contract na 31 augustus niet meer zal verlengd worden … Het komt een beetje als een donderslag bij heldere hemel na alle positieve functionerings- en evaluatiegesprekken de voorbije drie jaren maar blijkbaar hebben die niet veel gewicht als de directie plots beslist een andere weg in te slaan.
De timing mag me alvast niet verbazen. Mijn verjaardag is meestal een periode van rampen en onheil. Als ik even terugdenk aan mijn vorige edities: bijna gestorven bij de geboorte, feestjes die onverwacht in het water vallen, een schouwbrand, een auto-ongeluk, de bons gekregen van een vriendje, bijna-vergassing … Zeg nu zelf, een ontslag (ook al is het misschien niet echt een ontslag) past perfect in het rijtje! * groen lachje *
De reden van de beslissing is heel duister en ik vrees dat ik ook niet veel verduidelijking meer zal moeten verwachten. Bij het ‘gesprek’ kreeg ik de verzekering dat men zeker tevreden was over mijn werk en mijn functioneren en dat ik dus altijd naar hen mag verwijzen voor positieve referenties. Maar blijkbaar wensen ze een ‘sterker’ diensthoofd die zich duidelijker manifesteert bij vergaderingen en zich harder profileert. Mijn verweer dat het inderdaad niet mijn stijl is om gebakken lucht te verkopen en dat ik me wel degelijk laat gelden als het gaat over mijn team, ons werk of onze expertise bleef in het midden. Het was duidelijk dat ik mocht zeggen wat ik wou, de beslissing was genomen.
Een andere bemerking was dat ik te weinig vernieuwend was. Maar de voorstellen van de voorbije jaren werden steeds gekelderd door een verdeelde directie of zelfs compleet genegeerd zonder enige feedback, en bij elke budgetbespreking kreeg ik te horen dat ik zeker de bestaande communicatiemiddelen moest behouden, niets mocht besteden aan advertenties en niet moest aansturen op een budgetverhoging. Dan blijft er natuurlijk weinig ruimte over voor vernieuwing of een toename van visibiliteit …
Ik zal zelf uiteraard mijn lessen trekken uit deze ervaring (altijd beducht blijven op een mes in je rug, je PR verzorgen is belangrijker dan efficiëntie en competentie …) maar ik hoop dat ook de directie er het nodige uit leert zodat mijn opvolger over drie jaar niet in hetzelfde schuitje zit. Er is nood aan een sterk beleid en duidelijke visie. Pas dan is een realistische communicatiestrategie mogelijk die je kan afdwingen.
Ik heb het vooral moeilijk met het feit dat er geen enkele waarschuwing kwam. Alle evaluaties waren steeds positief, ik gaf voorrang aan de cohesie binnen mijn team en de kwaliteit van ons werk en dacht dat deze ook prioritair waren, maar blijkbaar had de directie daar een andere visie over. Blijft de vraag waarom dit me bv. vorig jaar of twee jaar geleden niet werd gemeld zodat ik kon bijsturen en eventueel andere prioriteiten stellen. Het geeft dan ook een bitter gevoel dat ik niet echt een kans heb gekregen.
De komende weken en maanden zal ik me alvast flink beraden over de richting die ik nu wil uitgaan. Dat het te maken zal hebben met communicatie en redactiewerk is zeker, daar ligt mijn hart … Maar wat precies, is een open vraag. Ik probeer mijn ‘ontslag’ zoveel mogelijk te relativeren en me te troosten met de gedachte dat er me misschien iets veel beter wacht. Ik weet alleszins dat ik recht in de spiegel kan kijken en me niets te verwijten heb. Ik heb het beste van mezelf gegeven. Als dat niet genoeg was, of juist niet datgene wat men zocht, dan moet ik me daar bij neerleggen …
Ontnuchterde zwaai,
Linneke
De timing mag me alvast niet verbazen. Mijn verjaardag is meestal een periode van rampen en onheil. Als ik even terugdenk aan mijn vorige edities: bijna gestorven bij de geboorte, feestjes die onverwacht in het water vallen, een schouwbrand, een auto-ongeluk, de bons gekregen van een vriendje, bijna-vergassing … Zeg nu zelf, een ontslag (ook al is het misschien niet echt een ontslag) past perfect in het rijtje! * groen lachje *
De reden van de beslissing is heel duister en ik vrees dat ik ook niet veel verduidelijking meer zal moeten verwachten. Bij het ‘gesprek’ kreeg ik de verzekering dat men zeker tevreden was over mijn werk en mijn functioneren en dat ik dus altijd naar hen mag verwijzen voor positieve referenties. Maar blijkbaar wensen ze een ‘sterker’ diensthoofd die zich duidelijker manifesteert bij vergaderingen en zich harder profileert. Mijn verweer dat het inderdaad niet mijn stijl is om gebakken lucht te verkopen en dat ik me wel degelijk laat gelden als het gaat over mijn team, ons werk of onze expertise bleef in het midden. Het was duidelijk dat ik mocht zeggen wat ik wou, de beslissing was genomen.
Een andere bemerking was dat ik te weinig vernieuwend was. Maar de voorstellen van de voorbije jaren werden steeds gekelderd door een verdeelde directie of zelfs compleet genegeerd zonder enige feedback, en bij elke budgetbespreking kreeg ik te horen dat ik zeker de bestaande communicatiemiddelen moest behouden, niets mocht besteden aan advertenties en niet moest aansturen op een budgetverhoging. Dan blijft er natuurlijk weinig ruimte over voor vernieuwing of een toename van visibiliteit …
Ik zal zelf uiteraard mijn lessen trekken uit deze ervaring (altijd beducht blijven op een mes in je rug, je PR verzorgen is belangrijker dan efficiëntie en competentie …) maar ik hoop dat ook de directie er het nodige uit leert zodat mijn opvolger over drie jaar niet in hetzelfde schuitje zit. Er is nood aan een sterk beleid en duidelijke visie. Pas dan is een realistische communicatiestrategie mogelijk die je kan afdwingen.
Ik heb het vooral moeilijk met het feit dat er geen enkele waarschuwing kwam. Alle evaluaties waren steeds positief, ik gaf voorrang aan de cohesie binnen mijn team en de kwaliteit van ons werk en dacht dat deze ook prioritair waren, maar blijkbaar had de directie daar een andere visie over. Blijft de vraag waarom dit me bv. vorig jaar of twee jaar geleden niet werd gemeld zodat ik kon bijsturen en eventueel andere prioriteiten stellen. Het geeft dan ook een bitter gevoel dat ik niet echt een kans heb gekregen.
De komende weken en maanden zal ik me alvast flink beraden over de richting die ik nu wil uitgaan. Dat het te maken zal hebben met communicatie en redactiewerk is zeker, daar ligt mijn hart … Maar wat precies, is een open vraag. Ik probeer mijn ‘ontslag’ zoveel mogelijk te relativeren en me te troosten met de gedachte dat er me misschien iets veel beter wacht. Ik weet alleszins dat ik recht in de spiegel kan kijken en me niets te verwijten heb. Ik heb het beste van mezelf gegeven. Als dat niet genoeg was, of juist niet datgene wat men zocht, dan moet ik me daar bij neerleggen …
Ontnuchterde zwaai,
Linneke
Reacties
vrouwen emancipatie, het is nog een modewoord, maar lang nog geen werkelijkheid.
hou je sterk en blijf in uzelf geloven.