Mannen, en de mysterieuze verdwijning van hun spullen ...

Tot dusver is mijn huishouden twee mannen rijk. En ook hier valt de appel niet ver van de boom want zoonlief heeft bepaalde kenmerken van mijn liefste geërfd. Een zonnig karakter bij voorbeeld. Maar ook de eigenschap om nooit iets terug te vinden. Speeltjes, tutjes, knuffels, kledingstukken, schoenen, zelfs bestek … alles lijkt te verdampen voor zijn ogen. Zodat na 10 seconden zoektocht een hulpbehoevende ‘mamaaaaaa????????’ weerklinkt.

Meestal moet ik mijn hoofd maar om de hoek van de kamer steken om al te kunnen zeggen waar het gezochte zich dan wel bevindt. Soms hoef ik zelfs niet eens dàt te doen en kan ik het lukraak raden. Die dingen zijn namelijk nooit echt verdwenen, maar mannen hebben blijkbaar de gekke eigenschap om ziende blind te zijn …

Want mijn liefste heeft dus krak hetzelfde. Met de regelmaat van de klok doorploegt hij het huis op zoek naar zijn sleutels, GSM enz. terwijl die bijna steeds zowat onder zijn neus liggen en ik na nog geen nanoseconde de speurtocht kan beëindigen met een triomfantelijk ‘hier!’. Lag het natuurlijk net op de plaats waar hij nog geen seconde geleden zuchtend en klagend tijdens zijn helse speurtocht was gepasseerd. Ziende blind dus …

Wat gaat dat worden als ik een week in het ziekenhuis lig? Als die twee al die tijd op elkaar aangewezen zijn om hun spullen boven water te halen. Ik zal mijn GSM maar dicht bij mij houden en me verwachten aan een regelmatig oproep als de vleesgeworden telefonische hulplijn. Als mijn liefste zijn GSM vindt tenminste …

Reacties

Martha zei…
Heerlijk herkenbaar en geweldig humoristisch beschreven ;-)

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni