De onbemande vrouw

Geachte heer Minister, Vrijdagnamiddag mocht ik met dochterlief op kennismaking naar haar eerste klasje want na Pasen gaat ze naar school. Kon ik meteen de realiteit toetsen aan het ideaal ... Het ideaal was duidelijk na het recente 'Jaar van de Kleuter': kleinere klasjes. De realiteit blijkt evenwel iets anders. Momenteel telt het peuterklasje 35 snotneusjes (letterlijk te nemen). Na krokus en Pasen komen daar nog 14 kindjes bij. Kortom, dochterlief start haar schoolcarrière in een klas van zowat 50 (VIJFTIG!) peuters tussen 2,5 en 3 jaar oud. Mij is alvast duidelijk dat dochterlief niet veel zal opsteken in die periode want als de juf met al die kindjes eens naar het toilet is gegaan, mag ze opnieuw beginnen met de volgende wc-ronde. En dan moeten ze tussendoor ook nog eten en drinken, of zijn er vuile neuzen te poetsen - want zo zijn ze wel, die kleuters ... Ik wil liever niet denken aan de agressie die zulke toestanden opwekt want het is wetenschappelijk toch al vol...

Zoonlief werkt hard aan zijn spelling. Zo praat hij momenteel nauwelijks nog in volzinnen maar spelt hij zowat alles. Dat is ook dochterlief niet ontgaan want zo verkondigde ze gisteren trots: "s a p - oma!'. :-) Het tellen wil al beter lukken, zonder hulp tot 5, met een beetje hulp tot 10. En ook haar woordenschat is serieus uitgebreid met soms heel ingewikkelde zinsconstructies tot gevolg. Kleuren en vormen herkennen, lukt nog niet zo maar ik vermoed dat dat ook nog wat vroeg is. En zo lijkt ze stilaan toch klaar voor de school. Rond de kerstvakantie kende ze even een serieuze terugval maar sindsdien gaat het snel. Ze is bijna volledig zindelijk, kan zich verbaal al goed uitdrukken en zelfstandig eten en drinken. Enkel haar middagdutje zou ze nog missen want daar heeft ze toch nog wel behoefte aan. En zo houden we vast aan de vooropgestelde timing: na Pasen is het D-day voor haar!

Zoonlief heeft een eerste losse tand ontdekt. We vermoeden dat de tandenfee dus in aantocht is ... Ik had nochtans gehoopt dat hij zijn eerste communie nog met stralend witte glimlach zou doen. Niet dus. Dat worden foto's met schietgaten ... Maar verder is de tandarts dik tevreden over het gebit van mijn twee veulentjes. Zoonlief blijkt een breedsmoelkikker en dochterlief een vogelbekje. Of hoe hun monden al veel over het karakter vertellen: een hypercommunicatieve, hypersociale en eeuwig goedgemutste zoon versus een zwijgzame dochter die dol is op broodkruimels en andere minihapjes ...