Afscheid van Loki ...


Veel te snel na Jambo en Galaxy, moeten we ook afscheid nemen van Loki; onze Noorse god van chaos en onvoorspelbaarheid … 

Want zo kwam ze in mijn leven: door een onvoorziene speling van het lot. 16 jaar geleden vertoefde ik veel in het buitenland voor het werk, en vond het maar sneu voor Jambo dat die zoveel alleen thuis zat. Ik overwoog dus een vriendje voor haar. Rond die periode was er een wilde kat in de tuin bij mijn ouders die daar een nestje wierp. Een paar maanden later slaagde mijn papa erin om twee kittens te vangen. Het ene katje bleek zo wild dat het houden geen optie was, na twee seconden waren onze armen en handen volledig open gekrabd. Het andere – een donkergrijs gevlekt pluizenbolletje – kromp in mekaar en bleek zo heel makkelijk mee te nemen naar huis. Dat toonde meteen haar karakter: zacht en lieflijk als haar pels. En zo is ze altijd gebleven: every inch a lady. Ze werd wel een huiskat, maar bleef toch altijd op haar hoede en hield afstand.

Meteen waren de machtsverhoudingen duidelijk: Jambo heerste absoluut. Echt geklikt heeft het nooit tussen hen. Ze leerden elkaar dulden, al moest Loki wel heel veel verdragen. Als ze de regels volgde - zoals bij etenstijd: eerst at Jambo, de overschotjes waren voor haar - viel het mee, maar als ze eens buiten de lijntjes kleurde, kreeg ze letterlijk een snauw en een knauw. En zo onderging Loki bijna 15 jaar lang het schrikbewind van Jambo.

Echt veel contact kregen we nooit met haar. Ze was veel te schuw, zeker voor een gezin met jonge kinderen en de drukte en het lawaai die daarbij horen. Pas de laatste jaren – nu het tweetal ouder is en heeft bewezen een groot hart voor dieren te hebben – leek ze zich iets beter thuis te voelen bij ons. Al moesten we haar altijd met zoveel omzichtigheid benaderen dat het bijna lachwekkend is. Nooit rechtstreeks op haar afstappen, niet luid praten, geen plotse bewegingen maken, zeker niet boven haar uittorenen maar op gelijke hoogte met haar blijven, haar niet recht in de ogen kijken … Enkel dochterlief slaagde er iets meer in haar vertrouwen te winnen, die kon zich altijd net iets meer veroorloven in haar buurt. Waarschijnlijk omdat ook zij zo zacht en rustig van aard is.

Na de dood van Jambo kon Loki ontspannen. We hoopten nog een paar fijne jaren met haar te kunnen delen, totdat de dierenarts bij de jaarlijkse controle vaststelde dat ze een tumor in de mond had. Genezing was niet meer mogelijk. Haar laatste weken en maanden gingen in, waarbij ook zij plots meer toenadering leek te zoeken. Als ik in de zetel ging zitten, kwam ze er meteen bij. Ze wou nabijheid, alsof ze troost zocht in haar ziekte. Die gaven we volop maar helaas ging het veel te snel en de laatste dagen was het duidelijk: het is voorbij. Ze begon minder te eten en plooide zich terug op zichzelf. Het hoefde niet meer voor haar. En we hebben haar signalen begrepen en gerespecteerd. Morgen komt de dierenarts en volgt het afscheid van dat mooie, lieve dametje. Ze hoeft niet meer te lijden. Ze krijgt de rust die ze verdient en verlangt. Maar we zullen haar zo hard missen ...






Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni