RIP Galaxy (2010 - 2017)

Het spijt me, Galaxy. Het spijt me zo dat je bijna nooit de mooiere kant van de mens hebt mogen zien en beleven. Je bent gefokt en grootgebracht om te koersen. Je startte veelbelovend met als gevolg dat mensen een strijd om jou voerden zodat je maandenlang stond te verkommeren op een zompige weide. Daar heb ik je drie jaar geleden gevonden, en het enige dat ik toen kon doen, was je regelmatig hooi en wortelen geven om de winter door te komen en je eigenaars onder druk zetten om een oplossing voor jou uit te dokteren. Even kwam ik zelfs in de verleiding om jou zelf te kopen, de strijd tussen hart en verstand ging van start. Maar uiteindelijk raakten de mannen het weer eens, en ging je tweede leven als koerspaard in.

Ik verloor je uit het oog, maar dacht nog veel aan jou en volgde je vanop afstand. Het bleek een leven met veel ups en downs, aan je loopbaan te zien. Op een dag kwam je weer op mijn pad. Je deed het niet goed genoeg in de koers, en ik kreeg dus de vraag of ik je toch niet wou kopen. Even heb ik dat heel erg overwogen, totdat bleek dat je zelfs als recreatiepaard geen toekomst had. En pakweg twintig jaar lang elke maand 400 euro neertellen voor een paard om gewoon in een weide te staan, dat lag helaas niet in mijn mogelijkheden en was in mijn ogen ook niet de beste oplossing voor jou … Zolang je maar niet naar het slachthuis moest, wist ik dus dat ik jou opnieuw moest loslaten. Ze beloofden dat als je niet meer kon koersen, er vast nog wel een toekomst als fokmerrie voor jou was, dus ik was er gerust in en liet mijn droom los. De rede had overwonnen.

En toen ontdekte ik deze zomer dat je toch weer koerste. En ging ik zelfs eens een kijkje nemen om je aan te moedigen. Maar dat was meteen ook de laatste keer dat ik jou zag en iets van jou hoorde. En vandaag kreeg ik dan het nieuws dat je er niet meer bent ... Te blessuregevoelig voor de koers ... Waarom ze niet met jou zijn gaan fokken, blijft de grote vraag. En als ik aan jouw einde denk … Ik besef dat de kans heel klein is dat ze je een waardig en zacht einde hebben gegund. Een paard dat niet rendeert bij leven, moet dan maar renderen in het slachthuis, als vlees … En zo ben je gestorven zoals je geboren bent en geleefd hebt: als object voor zoveel mensen. Jouw noden stonden nooit centraal, kwamen zelfs nooit in het vizier. Je moest telkens maar ondergaan wat mensen boven jouw hoofd beslisten, over je leven en je dood. Want je moest gewoon geld opbrengen, indien niet levend, dan maar dood … En dat maakt me zo boos. Je verdiende zoveel meer en beter. Mijn spijt is groot dat ik het niet wist. Dat ik niet een laatste kans kreeg om je te redden van de slachtbank. Want zo heb ik het gevoel dat ook ik jou ultiem in de steek liet …

Daarom: het spijt me verschrikkelijk hard, Galaxy. We waren je niet waard …

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni