Restart to run ...
Ongeveer 1,5 jaar geleden maakte ik kennis met de lsd-lopen (lsd: long slow distance) die uiteindelijk mijn grote liefde zouden blijken. Urenlang lopen langs velden, jaagpaden, bossen … met je ademhaling en voetstappen in perfecte cadans. Volledig één met de natuur, met de weg, met jezelf. Enkel een andere loper begrijpt waarschijnlijk wat daar zo verslavend aan is … Soms pruttelde de heup even tegen maar met een loopgemiddelde van 40 km per week, leek me dat heel normaal. Soms was ik zo in de ‘flow’ dat ik de ene dag een halve marathon liep en de dag erop nog eens 12 km. Voor minder dan 10 km kwam ik mijn zetel niet meer uit.
Maar de tegenpruttelende heup werd steeds venijniger. Al merkte ik dat pas echt toen ik eens met de loopclub iets sneller dan mijn gewone loopsnelheid had volgehouden. Bij het naar huis rijden, kon ik bijna niet meer schakelen omdat mijn heup zo pijnlijk was. En dat was blijkbaar de genadeslag want sindsdien ging de pijn niet meer weg. Als ik begon te lopen, startte ik de eerste kilometer steeds mankend en jankend van de pijn maar dan zwakte de pijn af en ging het lopen verder goed dus ik maakte me niet echt zorgen. Ik werd al een dagje ouder. Wie zulke afstanden wil lopen, moet maar op zijn tanden bijten. No pain no gain … Totdat ik bijna van de trap viel wegens krachtverlies en dus toch maar eens naar de sportarts ging voor een paar onderzoeken.
De peesaanhechting van de hamstring aan de heup bleek zwaar ontstoken. Een beroerde plaats want die pees staat constant onder druk (zitten, staan, stappen, lopen …) dus die kan je niet even laten rusten om te genezen. Doorgedreven kine, zware ontstekingsremmers en zoveel mogelijk rusten moesten soelaas brengen. Maar de peesontsteking bleek chronisch en ook de scans gaven geen reden tot juichen: geen acute letsels maar wel chronische overbelastingsletsels (tendinopathie en tendinose). Na 22 beurten bij de kine, stuurde die me verslagen naar huis: kine had geen zin. Ontstekingsremmers bleken ook weinig baat te hebben want een pees is weinig doorbloed dus medicatie raakt daar niet of nauwelijks. Uiteindelijk was het dus gewoon afwachten. Lopen was geen optie want de ontstoken pees zou uiteindelijk gewoon scheuren dan. Pas na vijf maanden looppauze leek de ontsteking stilaan te beteren en mocht ik voorzichtig starten met fitnessen om spierkracht op te bouwen.
Want daar lag blijkbaar een hoofdoorzaak van mijn blessure: mijn spieren waren niet sterk genoeg voor die loopintensiteit. Ik had veel te snel afstanden opgebouwd en wist niet dat uithouding en spierkracht niets met elkaar te maken hebben. En verder laste ik veel te weinig rustmomenten in, ik bleef maandenlang doorgaan zonder dat lichaam eens tijd te geven om te recupereren. Veel beginnersfouten dus voor iemand die al meer dan 20 jaar loopt … Maar ik was aanvankelijk een loper van korte afstanden. Tot twee jaar geleden liep ik nooit meer dan 8 à 10 kilometer. Wist ik veel dus …
Na een maand fitness mocht ik de loopband voorzichtig uittesten. Eerst 10 minuten, dan een kwartier en dan 20 minuten. De pees en hamstring lieten zich voelen maar als ik de dag erna rustte, was dat weer weg. En zo ben ik midden oktober voor het eerst weer de weg opgegaan. De sportarts gaf nog wat gouden raad: heel rustig aan opbouwen, veel afwisseling in afstanden (van 30 tot 60 minuten) en vooral voldoende rustdagen inbouwen. Pas in het voorjaar weer 10 km lopen en de halve marathon nog een half jaar later …
Ik moet mezelf dus zwaar afremmen. Want vorig weekend liep ik plots weer meer dan een uur terwijl dat eigenlijk nog niet mag, gewoon omdat het zo goed voelde en de uithouding blijkbaar nog wel snor zat. Zodat de hamstring en de pees weer gevoelig zijn nu. Een belangrijke waarschuwing dus want zelfs na een maand fitness blijken de hamstrings nog ferm verzwakt dus als ik meteen weer te grote afstanden loop, zal de ontsteking weer vlug de kop opsteken. Ik zal mijn enthousiasme dus toch een beetje moeten beteugelen, en vooral zorgen dat ik niet weer in dezelfde val trap. Voorlopig hou ik het dus bij korte loopjes, hoe hard het ook kriebelt.
Maar de tegenpruttelende heup werd steeds venijniger. Al merkte ik dat pas echt toen ik eens met de loopclub iets sneller dan mijn gewone loopsnelheid had volgehouden. Bij het naar huis rijden, kon ik bijna niet meer schakelen omdat mijn heup zo pijnlijk was. En dat was blijkbaar de genadeslag want sindsdien ging de pijn niet meer weg. Als ik begon te lopen, startte ik de eerste kilometer steeds mankend en jankend van de pijn maar dan zwakte de pijn af en ging het lopen verder goed dus ik maakte me niet echt zorgen. Ik werd al een dagje ouder. Wie zulke afstanden wil lopen, moet maar op zijn tanden bijten. No pain no gain … Totdat ik bijna van de trap viel wegens krachtverlies en dus toch maar eens naar de sportarts ging voor een paar onderzoeken.
De peesaanhechting van de hamstring aan de heup bleek zwaar ontstoken. Een beroerde plaats want die pees staat constant onder druk (zitten, staan, stappen, lopen …) dus die kan je niet even laten rusten om te genezen. Doorgedreven kine, zware ontstekingsremmers en zoveel mogelijk rusten moesten soelaas brengen. Maar de peesontsteking bleek chronisch en ook de scans gaven geen reden tot juichen: geen acute letsels maar wel chronische overbelastingsletsels (tendinopathie en tendinose). Na 22 beurten bij de kine, stuurde die me verslagen naar huis: kine had geen zin. Ontstekingsremmers bleken ook weinig baat te hebben want een pees is weinig doorbloed dus medicatie raakt daar niet of nauwelijks. Uiteindelijk was het dus gewoon afwachten. Lopen was geen optie want de ontstoken pees zou uiteindelijk gewoon scheuren dan. Pas na vijf maanden looppauze leek de ontsteking stilaan te beteren en mocht ik voorzichtig starten met fitnessen om spierkracht op te bouwen.
Want daar lag blijkbaar een hoofdoorzaak van mijn blessure: mijn spieren waren niet sterk genoeg voor die loopintensiteit. Ik had veel te snel afstanden opgebouwd en wist niet dat uithouding en spierkracht niets met elkaar te maken hebben. En verder laste ik veel te weinig rustmomenten in, ik bleef maandenlang doorgaan zonder dat lichaam eens tijd te geven om te recupereren. Veel beginnersfouten dus voor iemand die al meer dan 20 jaar loopt … Maar ik was aanvankelijk een loper van korte afstanden. Tot twee jaar geleden liep ik nooit meer dan 8 à 10 kilometer. Wist ik veel dus …
Na een maand fitness mocht ik de loopband voorzichtig uittesten. Eerst 10 minuten, dan een kwartier en dan 20 minuten. De pees en hamstring lieten zich voelen maar als ik de dag erna rustte, was dat weer weg. En zo ben ik midden oktober voor het eerst weer de weg opgegaan. De sportarts gaf nog wat gouden raad: heel rustig aan opbouwen, veel afwisseling in afstanden (van 30 tot 60 minuten) en vooral voldoende rustdagen inbouwen. Pas in het voorjaar weer 10 km lopen en de halve marathon nog een half jaar later …
Ik moet mezelf dus zwaar afremmen. Want vorig weekend liep ik plots weer meer dan een uur terwijl dat eigenlijk nog niet mag, gewoon omdat het zo goed voelde en de uithouding blijkbaar nog wel snor zat. Zodat de hamstring en de pees weer gevoelig zijn nu. Een belangrijke waarschuwing dus want zelfs na een maand fitness blijken de hamstrings nog ferm verzwakt dus als ik meteen weer te grote afstanden loop, zal de ontsteking weer vlug de kop opsteken. Ik zal mijn enthousiasme dus toch een beetje moeten beteugelen, en vooral zorgen dat ik niet weer in dezelfde val trap. Voorlopig hou ik het dus bij korte loopjes, hoe hard het ook kriebelt.
Reacties