Vaarwel Jambo ...
Vorig weekend moesten we afscheid nemen van mijn oudste huisgenootje. Een lang aangekondigde dood, en tegelijk toch onverwacht en snel. Onze voorgeschiedenis kwam in een eerdere blogpost al aan bod. En uiteindelijk heeft ze na die diagnose nog 2,5 jaren geleefd. Zelfs de dierenarts stond versteld van haar kracht en uithouding. En ik was elke dag dankbaar voor haar aanwezigheid want die laatste jaren konden we echt volop genieten van haar. Ze omarmde ons gezin na ons jarenlang afgewezen te hebben en ik kon de connectie soms bijna lijfelijk voelen. Dan keken we diep in elkaars ogen. Als ik dan even mijn beide ogen tegelijk sloot, alsof ik met twee ogen geruststellend knipoogde, dan zag ik haar ontspannen. Daar kon ze zo van genieten: elkaar gewoon aankijken. Of haar kopje aaien en kussen. Verder wou ze niet teveel lijfelijk contact en zeker niet schootje zitten, maar die vluchtige aanrakingen vond ze wel fijn en vroeg ze ook zelf. Of als ze iets wou, kwam ze me soms letterlijk ha