Afscheid van een tijdperk ...

Zoonlief trok zopas de deur van de lagere school dicht achter zich. Ik herinner me nog levendig zijn allereerste schooldag ... En hij eindigde zoals hij ooit begon: met een klein hartje en tegelijk hoopvol en benieuwd naar wat komen zal ...

Het afscheid gebeurde met een Plechtige Proclamatie. In zijn speech roemde de directeur vooral de hulpvaardigheid van zoonlief. Een jongen die niet te porren was voor wilde spelletjes, maar wel steeds paraat stond voor een babbel met de juf of om de handen uit de mouwen te steken om te helpen. Herkenbaar, maar het is toch wel fijn om te merken dat ook andere mensen je kind zo zien en waarderen.

En ook het puntenrapport bleek een meevaller. Vooral de interdiocesane proeven waren heel goed. De laatste grote toetsenperiode leverde een meer wisselvallig resultaat op, maar zijn eindresultaat bleek toch nog meer dan behoorlijk. En weten dat hij zelfs nog reserve heeft, geeft dat toch wel een beetje rust.

Zoonlief is dus helemaal klaar voor een nieuwe fase in zijn leven: het secundair onderwijs. Hij is de voorbije jaren enorm ge-evolueerd, en tegelijk toch steeds zichzelf gebleven. Nu hoop ik vooral dat hij terecht komt in een fijne en blije klasgroep, waar de kinderen elkaar spontaan stimuleren en ondersteunen. Maar dat zijn zorgen voor later: nu mag hij genieten van een welverdiende vakantie ...