Het kinderziekenhuis
Zes maanden geleden besloot de tandarts dat zoonlief naar de orthodontist moest want zijn mond leek haar nogal klein voor een probleemloze wissel naar een volwassen gebit. Dat leverde van mijn kant eerst een blik vol ongeloof op - zoonlief, een kleine mond? - maar nadien volgde ik toch maar haar raad op. Ook de orthodontist beaamde het ruimtegebrek in zijn mond en stuurde ons naar een stomatoloog. De eerste prognose sprak over vier kiezen die moesten verwijderd worden, bij de tweede prognose kwamen daar twee hoektanden bij en bij de laatste expertenronde eindigden we met de extractie van maar liefst vier kiezen en vier hoektanden. Dat werd dus volledige narcose …
Deze week – na maanden aftellen in negatieve zin – was het zover. Met een klein hartje togen zoonlief en ik naar de dagkliniek. Na aankomst kreeg zoonlief het bij alle instructies en voorbereidingen toch wel even moeilijk, al deed het personeel alles om hem op zijn gemak te stellen. Vooral het infuus en de pijn erna schrokken hem erg af. Aanvankelijk kregen we uitstel van executie – operatie verschoof van 10u naar 13u – maar om 11u30 stond de verpleegster plots naast ons met de melding dat ze klaar waren voor zoonlief. En was er dus geen weg meer terug. Letterlijk trillend en bibberend van de schrik rolden we zoonlief richting operatiezaal, hem vergeefs moed insprekend. Aan de deur moest ik afscheid van hem nemen en ging hij alleen verder, gelukkig mocht de knuffel wel mee. Het laatste dat ik zag, was de rauwe angst in zijn ogen …
Een uur later werd ik naar de ontwaakruimte gebracht waar zoonlief het vreselijk moeilijk bleek te hebben. Zijn mond, hoofdkussen en laken vol bloed en hij gilde en kronkelde van de pijn. Gelukkig kreeg hij snel bijkomende pijnstillers zodat hij na een kwartiertje toch weer kalmer werd. Machteloos dat je je dan voelt … Ik kon hem enkel sussen en troosten en zijn hand vasthouden maar de pijn moest hij helemaal allemaal door …
Maar toen ging het opeens supersnel: na een half uur gingen we terug naar de kamer, iets erna kreeg hij iets te drinken en even later ook iets te eten. Toen dat alles mooi binnen bleef en zoonlief weer zijn zonnige zelf was, mochten we vertrekken. Nog even langs de chirurg voor een nacontrole en om 16u – nauwelijks drie uren na de operatie - waren we al op weg naar huis.
En wat hebben we geleerd uit deze ervaring:
Conclusie: blij dat het achter de rug is, en dat het allemaal nog goed blijkt mee te vallen! Ik zeg niet dat hij dit een tweede keer wil meemaken maar we hadden veel erger verwacht en gevreesd dus de opluchting hier is groot.
Deze week – na maanden aftellen in negatieve zin – was het zover. Met een klein hartje togen zoonlief en ik naar de dagkliniek. Na aankomst kreeg zoonlief het bij alle instructies en voorbereidingen toch wel even moeilijk, al deed het personeel alles om hem op zijn gemak te stellen. Vooral het infuus en de pijn erna schrokken hem erg af. Aanvankelijk kregen we uitstel van executie – operatie verschoof van 10u naar 13u – maar om 11u30 stond de verpleegster plots naast ons met de melding dat ze klaar waren voor zoonlief. En was er dus geen weg meer terug. Letterlijk trillend en bibberend van de schrik rolden we zoonlief richting operatiezaal, hem vergeefs moed insprekend. Aan de deur moest ik afscheid van hem nemen en ging hij alleen verder, gelukkig mocht de knuffel wel mee. Het laatste dat ik zag, was de rauwe angst in zijn ogen …
Een uur later werd ik naar de ontwaakruimte gebracht waar zoonlief het vreselijk moeilijk bleek te hebben. Zijn mond, hoofdkussen en laken vol bloed en hij gilde en kronkelde van de pijn. Gelukkig kreeg hij snel bijkomende pijnstillers zodat hij na een kwartiertje toch weer kalmer werd. Machteloos dat je je dan voelt … Ik kon hem enkel sussen en troosten en zijn hand vasthouden maar de pijn moest hij helemaal allemaal door …
Maar toen ging het opeens supersnel: na een half uur gingen we terug naar de kamer, iets erna kreeg hij iets te drinken en even later ook iets te eten. Toen dat alles mooi binnen bleef en zoonlief weer zijn zonnige zelf was, mochten we vertrekken. Nog even langs de chirurg voor een nacontrole en om 16u – nauwelijks drie uren na de operatie - waren we al op weg naar huis.
En wat hebben we geleerd uit deze ervaring:
- in een kinderziekenhuis weten ze echt wel hoe omgaan met kinderen. Toen zoonlief hysterisch werd bij de gedachte van een infuus, werd hij in slaap gebracht met een masker en pas toen hij sliep, kreeg hij een infuus. Knuffel mocht overal mee. Mama mocht enkel niet in het operatiekwartier maar verder altijd en overal bij;
- kiezen hebben onwaarschijnlijke joekels van tandwortels. Er zijn dus enorme gaten in de mond van zoonlief geslagen. Eten is absoluut geen sinecure. Hij keek uit naar appelmoes ’s morgens, ’s middags en ’s avonds, maar na één dag heeft hij daar toch stilaan zijn bekomst van.
- de ultieme tip voor postoperatieve pijnbestrijding: playstation PS, nintendo en iPad. Daar kan geen dafalgan of perdolan tegenop. Hier speelt zoonlief dus volop de game: PS beats farma!
Conclusie: blij dat het achter de rug is, en dat het allemaal nog goed blijkt mee te vallen! Ik zeg niet dat hij dit een tweede keer wil meemaken maar we hadden veel erger verwacht en gevreesd dus de opluchting hier is groot.
Reacties