De onbemande vrouw

Met twee kinderen in de lagere school maakte ik mijn borst al nat voor deze maand: juni, het tijdstip van de grote toetsen voor het kindergrut … Maar in realiteit was het nooit eerder zo rustig als nu. Dochterlief hoeft thuis niet te studeren of te oefenen. De juf peilt vooral naar de parate kennis dus naar wat ze effectief al kennen en kunnen, zonder nog bijspijkerwerk in laatste instantie. Daar heb ik dus al geen omkijken naar. Zoonlief heeft daarentegen wel een volle en drukke agenda met twee weken lang elke dag twee toetsen, maar ziet de hoogdringendheid en noodzaak van al dat studeren niet echt in. En aangezien zijn eerdere rapporten OK waren en zitten blijven dus niet echt een reëel risico is, was ik bereid tot een experiment. Hij beslist zelf hoeveel hij studeert en werkt. Vindt hij dat hij genoeg heeft gedaan en dat hij de leerstof kent, dan is het OK voor ons. Geen controle of inramsessies meer. Geeft hij daarentegen aan dat hij een helpende hand kan gebruiken, dan staan w

Ik had nooit gedacht dat het iets voor mij was, maar zie: ik ben dan toch lid van een club. Na lang aarzelen heb ik het toch maar gewaagd me aan te sluiten bij de Bareldonklopers – als 99ste lid van die club trouwens. Tot nu toe was ik louter en alleen een solo runner – met veel genoegen trouwens. Maar ik merkte hoe onregelmatig ik liep, zodat ook mijn loopescapades alle richtingen uit gingen. De ene dag liep ik een halve marathon. Dan weer wekenlang niet. En dan weer maar 7 km meer, en dan nog met de tong op de grond. Een beetje meer regelmaat kon dus geen kwaad om een meer constante conditie te onderhouden. Want ik blijf teveel in de hoogste hartslagzones hangen bij het lopen … Mijn ervaringen met de Bareldonklopers tot nu toe: heel aangename mensen, van verschillende leeftijden en met diverse achtergronden. De eerste keer liep ik 11,5 km mee maar het tempo lag me toch iets te hoog. Mijn gezelschap bleef gezellig doortateren maar na een tijdje kon ik geen woord meer uitbrengen. Ik