De onbemande vrouw

Onze ontmoeting was totaal onverwacht. Toen ik eens een andere looproute probeerde, passeerde ik een modderige weide met een zielig kijkend paard. Ik besloot even een snelle aai te geven, om dan weer mijn weg te vervolgen. Maar toen was er opeens een klik, bijna een heuse coup de foudre ... Het paard streek zijn hoofd langs mijn armen, snuffelde aan mijn benen en kroop bijna door de draad om dichtbij te kunnen komen. Haar lichaam bedekt met modder, haar manen en staart één klit, zodat ik me moest bedwingen om geen emmer water en roskam te halen en haar een flinke wasbeurt te geven. En sindsdien laat ze me niet meer los … Bij een volgend bezoekje passeerde toevallig de eigenaar van de weide. Het was niet zijn paard maar dat van een kennis. Zij bleek een vierjarige draver, niet zadelmak. Maar over een paar dagen zou ze weer weggaan dus het dreigde uit te draaien op een kortstondige onmogelijke liefde. Haar eigenaar is van Lede en blijkbaar heeft hij haar ooit gekocht samen met een vrie

Onlangs ging ik met mijn tweetal naar de tandarts voor een jaarlijkse controle. Het zwakke gebit van zoonlief bleek helaas een gaatje opgelopen te hebben. Het was nog niet groot en pijn had hij ook nog niet maar de tandarts wilde het toch liever vullen om verder onheil te voorkomen. En toen liep het mis. Want zoonlief panikeerde volledig in de tandartsstoel en stribbelde zo hevig tegen dat ze er nog niet aan dacht om iets te ondernemen. We hebben op hem ingepraat, hem uitgelegd wat er zou gebeuren, hem verzekerd dat hij geen pijn zou voelen en dat de behandeling pakweg 10 à 15 minuten zou duren … Het mocht allemaal niet baten. Zoonlief raakte steeds meer in overdrive en we moesten dus een nieuwe afspraak maken. Niet dat ik veel hoop heb dat hij dan anders zal reageren. In bepaalde situaties – als hij lijdzaam iets moet ondergaan en dus de controle uit handen moet geven – schiet hij in een kramp en slaagt er niet meer in om zichzelf te kalmeren. Dan raakt hij gewoon totaal buiten zichze