De onbemande vrouw

Bij de start van mijn lange zomervakantie – dankzij het braaf opgespaarde ouderschapsverlof – was mijn missie duidelijk: de band met zoonlief aanhalen want na de jarenlange schoolstrijd waren er vooral veel frustraties en heel wat wrevel, aan beide kanten. Het leek wel of we geen leuke momenten meer deelden want huiswerk en lessen stonden steeds als eeuwige twistappels tussen ons in. En ik voelde aan dat dit cruciale jaren zijn om onze relatie weer op de rails te krijgen. Als ik daarmee nog een paar jaar zou wachten, kwam ik hopeloos te laat. Een 14-jarige zit niet meer te wachten op een mama om de vakantie mee door te brengen en om leuke dingen te doen. Als ik wou dat hij over 5 jaar nog met me praat, moest ik daar vandaag al mee beginnen. Dat betekende het opbouwen van een totaal andere relatie met hem: veel overleg, erkennen dat hij ‘groter’ wordt, mijn controledrang het zwijgen opleggen en vooral mijn licht ontvlambare aard overstijgen. Beseffen dat ik de volwassene ben en hij he

Dochterlief is intussen gestart met het eerste leerjaar. Woordkaartjes, letterkaartjes, beeldkaartjes, een klikklakboekje ... Het heeft allemaal weer de weg naar ons huis gevonden. Het wonder van leren lezen en schrijven is dus gestart. Want een wonder is het: met een bagage van amper een handvol woordjes (ik, maan, roos, vis, sok, pen) slaagt ze erin steeds meer woorden te lezen en te maken. Haar honger naar taal is mateloos want ze zou uren kunnen doorgaan. Meer zelfs. Toen ik haar vroeg wat ze verkoos: kleuter- of lagere school, was ze pertinent zeker: de lagere school. Omdat ze daar zoveel mocht leren ... Een kind dat niet genoeg kan krijgen van huiswerk en leren, dat hadden we nog niet!

Zoonlief is sinds een tweetal maanden in de greep van een bloedhete passie, een ware ‘megacrush’. Hij droomt ervan. Hij denkt er de hele tijd aan, praat er constant over. Hij tekent het constant, verzint er hele verhalen over … Het is oprecht, gaat diep en heeft hem helemaal in de ban. En ik kan hem niet eens ongelijk geven want het voorwerp van zijn passie heeft hippe blonde haren, lange stevige benen en mooie glanzende ogen. En het is een hij ... met de naam Choco. Kortom, zoonlief is gestart met paardrijden. De eerste lessen in de manege waren geen echt succes – veel druk leggen op zoonlief heeft meestal een tegengesteld effect - maar toch bleef de goesting groot. Waarop zijn peter, die eigen paarden heeft – onder wie Choco, besloot om hem tijdens zijn vakantie zowat dagelijks een paardrijles te geven. En toen ging het opeens snel: na een paar lessen ging de draf plots vanzelf en na amper een week leerde hij al galop. En nu leeft hij als het ware van les tot les. Zodat ik toch m