De onbemande vrouw

Zoonlief blies aan het begin van de kerstvakantie alweer negen kaarsjes uit. En bevindt zich stilaan overduidelijk in het niemandsland tussen kind en puber. Het aftellen naar D-day liet hij over aan zijn zusje, daar voelde hij zich blijkbaar al wat te groot voor. Maar anderzijds verwachtte hij wel nog een verjaardag met grote trom, veel aandacht en vooral veel verwennerij. En verder merken we hoe hij stilaan meer in de greep komt van zijn hormonen: de eerste ‘crush’ voor een meisje op school, de eerste jeugdpuistjes ... Maar als hij tussen zijn skylanders, lego ninjago of chima en consoorten zit, dan gaat hij weer volledig op in zijn kinderfantasiewereld. Voor ons is het nog wat zoeken naar de juiste aanpak van deze prepuber. Hij is sowieso niet zo volgzaam en kneedbaar (het eufemisme van de dag), en dat wordt er niet beter op. Vooral op school gaat het even moeilijk. Na een fenomenaal goed eerste rapport, bleek het tweede plots heel wat minder. Verstand genoeg, verzekerde de juf

Aangezien Vadertje Staat ons keer op keer op het hart drukt dat het belangrijk is om te investeren in de Vlaamse economie en onze spaarcenten niet langer zomaar op te potten, besloten we braaf de make-over van ons Bollewerkje ietwat te versnellen en onze spaarcentjes dus nog eens te laten rollen. Vorig jaar was de keuken reeds aan de beurt en daar geniet ik nog elke dag van. Ik heb me onze keuze en investering alvast nog geen seconde beklaagd. Het plan was oorspronkelijk om de woonkamer een vier- à vijftal jaren later aan te pakken maar het kriebelde toch wel hard en we hebben de timing dan maar aangepast: tien jaar nadat we in ons huis zijn getrokken en twee jaar na de keukenrenovatie, zal ook de woonkamer er hopelijk iets meer uitzien naar onze smaak en goesting. Waar we ons de voorbije jaren vooral aan stoorden: de donkere plafondlatten, het donkere behangpapier (heel mooi op de rol maar eens aan de muur een complete miskoop) en de rustieke schouw. En ook de meubelen hadden hun be