De onbemande vrouw

Mijn woorden waren nog niet koud of ik mocht met zoonlief nog eens naar de huisarts. Na de baskettraining van maandag had hij een heel pijnlijke hiel die dagenlang bleef aanhouden. Het leek me dan ook beter om eens op controle te gaan en zijn trainingen tijdelijk stil te leggen. Na een uitgebreid onderzoek bleek de reden te liggen bij een geïrriteerde groeischijf in het hielbeen, waarschijnlijk door overbelasting bij het sporten. Voor de liefhebbers, de medische term is ‘ morbus sever’ . Nu mag ik trouwens naar een sportarts voor de verdere behandeling. Die ontbrak inderdaad nog in het rijtje specialisten die ik met zoonlief al heb mogen bezoeken ... :-) En nog op maandag werden we rond 5u ’s ochtends plots wakker door een hevig huilende zoon. Toen ik bij hem kwam, stond hij midden in zijn slaapkamer. Blijkbaar heel erg in de war en het enige dat hij kon uitbrengen, was dat hij de deur niet meer vond ... Na een tijdje kalmeerde hij weer en kroop braaf in bed om verder ongestoord ver

Deze week was het oudercontact voor dochterlief. De juf toonde me bij aanvang een bijna leeg blad. Wat gelukkig positief bleek te zijn want dat betekende dat er nergens opmerkingen of werkpunten waren. Dochterlief is vriendelijk, rustig, slim, taalvaardig, hulpvaardig en beheerst alles dat ze in het derde kleuterklasje moet kennen: getallenbeelden tot tien, fijne motoriek, schrijfbeginselen ... Dat ze soms in spiegelschrift schrijft, is geen probleem en daarin is ze zeker niet de enige. Dat gaat er nog wel uit met de tijd. Ze leeft afspraken na, levert werkjes keurig op tijd af en werkt netjes en secuur. Ze is ook leergierig. Wat we ook thuis mogen merken want deze week wilde ze zowat elke avond ‘bingo’ spelen zodat ze zelf de cijfers (tot 90) kon zeggen. Ze verwisselt de cijfers nog wel eens en maakt dan bv. een 27 van 72 maar toch, ze oefent koppig verder. Over het eerste leerjaar hoeven we ons dus geen zorgen te maken. Haar zullen we juist moeten intomen en ervan overtuigen dat fo

Sinds de geboorte van zoonlief beklaag ik me regelmatig mijn eerdere studiekeuze en voel ik een (te) late roeping als medicus. Dan had ik ongetwijfeld veel plezier aan hem beleefd want hij blijkt meermaals een interessante kluif voor de arts die hem voor zich krijgt. Ook als niet-medicus sta ik trouwens veelal te kijken bij de vreemde verschijnselen die zich al eens manifesteren bij hem, maar nu ben ik helaas afhankelijk van anderen om de juiste medische term te weten te komen. Let wel: zoonlief is absoluut geen zorgenkindje. Dat besef ik heel goed en daar ben ik heel erg dankbaar voor. En daardoor zie ik de humor in van de medische terminologie die ik met de regelmaat van de klok mag aanhoren. Zo leerde ik de woorden adeno-virus, atypische kiem en streptokokkeninfectie (dankzij de huisarts), atopisch eczeem, koude urticaria en impetigo (dankzij de dermatoloog), lijmoor (dankzij de neus-keel-oor-arts) en sinds kort ook kaasmolaren (dankzij de tandarts). Ik zei het reeds: mijn tandart

Ons Bollewerkje is een mix van herbivoor (moi) en omnivoren (de rest), waarvan de meerderheid (de mannen) toch wel heel hard neigt naar carnivoor. Aangezien ik meestal de scepter zwaai in de keuken, stelt dat me soms wel voor ethische bezwaren. Vegetarisme is een persoonlijke keuze. Het is dus niet aan mij om een veggie levensstijl aan mijn huisgenoten op te leggen. Ik respecteer hun keuze om vlees te eten. Maar het was toch met groeiende tegenzin dat ik vlees kocht bij de slager of in de supermarkt. Vooral door de onduidelijkheid. Waar waren deze dieren gekweekt? Hoe hebben ze geleefd? Welk voer hebben ze gekregen? Hoeveel oog was er voor hun welzijn? Hoe zijn ze gestorven? Hoe lang heeft hun lijdensweg geduurd? Zijn ze zowat heel Europa rondgereisd – al dan niet levend – om toch maar zoveel mogelijk subsidies op te brengen? Mijn GAIA-verleden heeft me genoeg geleerd over kistkalveren, batterijkippen en -konijnen, varkenskwekerijen en -mesterijen, meedogenloze dierentransporten, een o