De onbemande vrouw

Ons Bollewerkje is twee poezenbeesten rijk. Heel mooie dames, halflangharig, schitterende tekeningen in de pels. Wie hen ziet, is meteen verkocht. Helaas zijn het enkel poezen om naar te kijken. Jambo – een schildpadkat - is een boerderijkat en wende nooit aan een menselijke schoot. Ze liet zich heel soms wel eens strelen maar verder dan dat mochten we niet gaan. Ze vond ons enkel goed om haar bakjes te vullen, verder waren we enkel - voornamelijk irritant - decor voor haar. Haar adoptiezus Loki – met de zachtste haren die je maar kan dromen- is nog erger. Die liet zich vangen in het wild maar haar ontembare natuur is ze nooit kwijt geraakt. Soms lijkt ze wel aan te geven dat ze hunkert naar een aai maar als je nog maar een stap in haar richting zet, zet ze het op een lopen. En zo werden ze intussen respectievelijk 12 en 11 jaar oud en gingen we ervan uit dat het zo zou blijven tot het einde van hun dagen. Twee poezen om eten te geven en hun knoeiboel op te ruimen, maar geen snorrende

Soms kijk ik terug op die periode en vraag me af wat ik eruit heb geleerd. Of ik er überhaupt iets uit geleerd heb. Al bij al hoop ik toch dat het een brokje wijsheid heeft opgeleverd. Voor mij maar misschien ook om te stoppen in het rugzakje met levenslessen voor mijn kinderen ... - Geniet! Zoek uit wat voor jou genieten is en neem de tijd ervoor, zelfs in je eentje als je niemand vindt die gek genoeg is om samen met jou te genieten. Tijd aan jezelf besteed en tijd om te genieten, is nooit verloren ... En stel het genieten niet steeds uit tot later want niemand weet wat ‘later’ voor jou in petto heeft. Leef vandaag! - Relativeer! Zoek de humor om je heen. Omhul jezelf met een aureool van vreugde en vermijd de mensen die verzuring uitademen. Probeer steeds de gouden rand rond de wolken te zien. Bezie alles in het juiste perspectief. Leef met licht en hoop in je hart en ziel. Een optimist is niet altijd gelukkig maar verwacht het wel spoedig te zijn ... - Kies je beminde, bemi

Sinds mijn intussen beruchte midlife crisis – die gelukkig goed afliep, zelfs zonder moto of minnaar – ontmoet ik soms vrouwen die zichzelf herkennen in mijn verhaal en dan vooral in het gevoel van grenzeloze irritatie dat ik me nog zo goed kan herinneren. Hoe je je een tot het breekpunt strakgespannen elastiekje voelt, al meteen ’s morgens als je ogen opengaan. Zowat elke dag had ik letterlijk zin om me op de grond te gooien, het uit te brullen en wild om me heen te slaan. Om me in te graven in een diep donker hol en er in geen honderd jaar meer uit te komen. Om op een bus te stappen naar het andere eind van de wereld, alles en iedereen achter te laten en nooit meer om te kijken. Liefst van al dat alles tegelijk. En terwijl je mentaal op een donkere plek verblijft, lijkt je lichaam ook fysiek af te haken. Alsof alles – vanbinnen en vanbuiten – op losse schroeven staat. Je leven was tot gisteren een onwankelbaar fort en blijkt vandaag een fragiel kaartenhuisje dat elk moment dreigt in