De onbemande vrouw

Het loslaten van je kind is geen zacht deinend, meanderend proces. Het gaat met heel abrupte horten en stoten ...Hangen ze de ene dag nog symbiotisch rond je hals. De dag erna manifesteren ze plots hun eigen persoontje. Vandaag moest mijn liefste niet werken. Aangezien dochterlief last heeft van een hardnekkige hoest besloten we haar een dagje thuis te houden. Klaarblijkelijk viel dat haar nogal tegen want haar thuiswerkende mama zat tot over de oren in het werk en had nog geen tijd om een beschuitje te smeren. Ze besloot dan maar het geweer van schouder te veranderen en haalde haar papa over om met haar te gaan shoppen. Een paar uren later stonden ze terug thuis met een gigantische verrassing. Oorbellen! Mijn dochter heeft zich gewoon oorbellen laten schieten - zonder mij ... Ik zwalpte heen en weer. Enerzijds heel fier dat ze zoiets heeft gedurfd, anderzijds veel spijt dat ik er niet bij was op zo’n groot moment voor haar. Want ze spreekt al zo lang over oorbellen. Sinds ha

Sommige dagen kondigen zich aan als rampendag en dan zou een mens beter gewoon terug in zijn bed kruipen en diep onder de dekens duiken. Maar helaas bestaat er nog geen recht op vakantie wegens pechdag. Misschien moet ik daar toch eens een warm pleidooi voor starten ... Gisteren was namelijk zo’n dag waarop werkelijk alles leek mis te lopen. Nog maar net de straat uit op weg naar het werk bleek ik mijn ontbijt vergeten te zijn. Mijn trein naar Brussel maakte dan weer een omweg en stopte enkel in Brussel-Zuid. De haltes Centraal en Noord werden geschrapt ‘wegens omstandigheden’. Daarop heb ik zowat alle kanten van Brussel gezien maar leek ik maar niet tot in het Noordstation te geraken. Uiteindelijk - na 2,5 uren als verdwaalde reiziger - geraakte ik op het werk. Zoals een collega met het beter gevoel voor humor opmerkte: “Op die tijd sta je in Londen met de Eurostar!”. En ook daarna leek alles vierkant te draaien. Tijdens vergaderingen vond ik maar niet de juiste woorden en kreeg i

Dochterlief heeft het sinds kort heel subtiel op mijn zelfvertrouwen gemunt. Het voorbije weekend kwam mijn fysieke verschijning op tafel, weliswaar enkel als gespreksonderwerp ... - "Jij bent mooi, mama!", ving ze veelbelovend aan. "Behalve je poep. Die vind ik niet mooi ..." Kwestie van volledig te zijn. Toen ze mijn nieuwe haarcoupe zag, liet haar reactie evenmin aan duidelijkheid over. - "Tja ... Maar je wimpers vind ik wel nog héél mooi!". En vanmorgen zag ze op televisie een tekenfilm met een kogelrond monster, waarna ze fijntjes opmerkte: - "Die is nog dikker dan jij!" Kortom, haar mondelinge liefkozingen gaan in crescendo ... Gelukkig heb ik ook een zoonlief in huis die me nog steeds de mooiste mama ter wereld vindt, inclusief poep, kapsel en dat kilootje teveel. Die weet dus al hoe hij met vrouwen moet omgaan.  Voor zover ik daar nog aan twijfelde ...

Mijn dagje vrij gisteren was tot de nok toe gevuld. Eerst werd ik grondig onder handen genomen bij Vé en Annelies  en daarna mocht Sanké me een compleet nieuw kapsel aanmeten. De kleur wou ik behouden maar verder kregen ze carte blanche. En dat hoef je een kapper geen twee keer te zeggen. Die waren blij dat ze eindelijk eens mochten knippen en zich niet moesten beperken tot puntjes knippen. En het resultaat is best oké. Na 10 jaar heb ik weer een pony ... En waar al die antirimpelcrèmes niet in slagen, is nu plots wel gelukt: niemand ziet de rimpels op mijn voorhoofd nog! Dan de kindjes gaan oppikken op school om samen te eten en in de namiddag mocht dochterlief bij mij blijven. Al was het vooral om samen boodschappen te doen dus van mijn plan om eens samen te spelen, kwam helaas niet veel in huis. En dan was het alweer tijd om zoonlief van school op te pikken, te koken en te helpen bij het huiswerk. Ik had dus nog wel een paar extra daagjes kunnen gebruiken ...

We hadden haar maandenlang gezegd wat er zou gebeuren. Zelfs in die mate dat ze soms met een diepe zucht verkondigde: “Mama, je moet niet altijd zeggen dat ik mijn tutjes aan de Sint moet geven. Ik wéét het al!” Ze was dus voorbereid ... Zaterdag zou de Sint hoogstpersoonlijk langs komen voor het Grote Moment. De dagen voordien was ze ziek en had iets meer troost in haar tut gezocht dan eigenlijk goed voor haar was. Ik besloot 's ochtends dan ook om meteen voor de korte pijn te gaan en het Afscheid niet teveel in handen van die arme Sint te leggen. Onder luid protest nam ik haar tutjes in beslag en maakte van mijn hart een steen. Dat zorgde voor liters hete tranen en de hele namiddag stelde ze ons geduld danig op de proef door heel opstandig door het huis te banjeren. Maar we beten op onze tanden en hielden vol ... En toen stond ‘Hij’ plots voor de deur! Zwaar onder de indruk verscheen ze voor hem en mocht hem haar geliefde tutjes daadwerkelijk overhandigen. In ruil kreeg ze

Een week vakantie met vooral regenweer staat garant voor kinderen die met hun energie geen blijf weten. Gisteren besloot ik hen uit te laten in de nieuwe binnenspeeltuin om de hoek , samen met het neefje. De Sint zou ook langskomen dus dat kon niet stuk. Gelukkig kwamen we ruimschoots op tijd want het is er niet zo groot en anders had ik zeker geen zitplaats meer gevonden. Het kindergrut smeet zich meteen in het speelgewoel maar na amper een half uurtje kwam dochterlief met een ernstig gezichtje bij mij zitten. Ze realiseerde zich plots dat ze geen tekening bij had en de Sint ontmoeten zonder hem een tekening te geven: dat is ON-MO-GE-LIJK! Gelukkig had ik papier en balpennen mee en kon ze diep ernstig aan de slag. En toen werd er gewacht. Met haar tekening in de hand zat ze zowat een uur roerloos op wacht. Haar aansporen om in tussentijd nog wat te gaan spelen, had geen zin. Blijkbaar had ze er weinig vertrouwen in dat ik haar tekening in goede staat zou kunnen houden tijdens haar a