De onbemande vrouw

Gisteren was het de laatste sessie kinderyoga voor zoonlief. Of hij het leuk vond? Telkens hij de voorbije weken de keuze kreeg tussen een verjaardagsfeestje bij een vriendje of kinderyoga, koos hij resoluut voor het laatste. Als compliment voor de lesgever kan dat tellen ... Speciaal voor de laatste les mocht ik ook deelnemen. Zoonlief bruiste alvast van enthousiasme en kon met moeite wachten om me alle aangeleerde yogahoudingen – 52! – te tonen. Aan flitssnelheid zag ik de zeester, gorilla, kameel, luiaard, paard, worm ... passeren. En mocht ik op mijn beurt eens proberen (en ontdekken hoe star en stram ik geworden ben in vergelijking met dat jonge lenige geweld). We konden de afsluitende meditatieoefening dan ook allebei goed gebruiken om na al dat harde werk lekker te ontspannen ...

Liters inkt zijn de voorbije dagen gevloeid over de zin en onzin van het zomeruur. Polls polsten wat de man en vrouw in de straat nu verkiezen: winteruur of zomeruur. Kinderpsychologen draafden op over het effect van de overschakeling op kinderbreinen. We keken toe met groeiende verbazing ... De overschakeling naar het zomeruur verloopt steeds volstrekt rimpelloos in ons Bollewerkje. Het kindergrut houdt traditiegetrouw vast aan een gruwelijk vroeg ontwaakuur dus zondag mochten we zelfs even uitslapen tot 7 uur i.p.v. het onmenselijke 6 uur van de dagen ervoor. Waarvoor dank!

Tja, ondanks mijn multitaskskills, ben ik er niet in geslaagd om dit weekend een pc op te starten. Alhoewel, als ik heel eerlijk ben, blonk ik niet echt uit in multitasken het voorbije weekend maar wel in extreem georganiseerd serieel tasken - niet dat ik veel keuze had ... Zaterdagochtend om 7u opstaan. Kindjes hun melk opwarmen – terwijl de ene fles in de microgolf staat, de andere vullen. Terwijl de tweede fles opwarmt, mijn senseo aanzetten (ik word pas mens na mijn eerste koffie ’s morgens). En terwijl ze hun melk drinken, de kattenbakjes afwassen en opnieuw vullen. Na de melk een boterham smeren voor zoonlief en de vaatwas uitruimen (en opnieuw vullen – houdt dat dan nooit op, die eindeloze stroom vaat). Doet me trouwens aan de was denken: vlug was sorteren en kleurenwas in de machine steken. Om 8u15 staat tante met neefje voor de deur want onze jongens doen mee aan de SKWAT-dag. Hen meteen wegbrengen, nog even keuvelen met de andere moeders en dan hop op weg naar bakker en sla

Waar schrijven we niet over ten huize Bollewerk? Veel! En ik ga ervan uit dat u ook veel van die zaken liever niet wilt lezen ... Komt goed uit, niet? En zo is dit meteen het kortste stukje van deze wijvenweek!

Goed, wat weten we halfweg de wijvenweek  ? Dat bloggende wijven ware schoonheden in de dop zijn, dat ze zich maar al te bewust zijn van hun kleine kantjes, dat ze meer meningen dan blogs hebben en tegelijk ook tegen de sterren op kunnen dromen ... En ik ben geen uitzondering op die regel. De top 3 van mijn dromen: Ik droom dat ik héél veel later als een wijze, oude vrouw kan terugkijken op een rijk gevuld en vooral gelukkig leven waarna mijn kaarsje uitgaat als een vlammetje, nadat ik afscheid kon nemen van al mijn geliefden – zonder pijn of verdriet. Ik droom dat mijn kinderen tevreden mensen worden die geliefd zijn door velen en zelf ook oprecht om mensen geven, die hun weg vinden in het leven zonder teveel obstakels of drama’s, die een job doen waar ze echt in geloven en die met hart, ziel en verstand in het leven en tussen de mensen staan. Ik droom dat er een wereld komt waarin ontelbare organisaties en instanties - world food program, unicef, artsen zonder grenzen, amnesty int

Gut, meningen te over hier! Ik heb dan ook even moeten nadenken over welke mening ik hier zou ventileren. Vegetarisme, daar heb ik mijn mening al uitgebreid over gegeven dus deze bespaar ik jullie. Maar met de omstandigheden van vandaag (het fatale busongeluk in Zwitserland) werd het me plots duidelijk. Mijn haat-liefde-verhouding met de media ... Waarbij mijn ‘haat’ vooral uitgaat naar de journalisten die als aasgieren cirkelen rond menselijke ellende. Zodat hen uitdrukkelijk moet worden gevraagd om de nodige afstand te bewaren en ouders of andere betrokkenen (nog) niet te benaderen. De meesten zullen dat hopelijk (min of meer) respecteren maar ongetwijfeld zal er ook wel een die hard exemplaar zijn die over de schreef gaat, in de meedogenloze jacht op een primeur. Het zou me alvast niets verbazen want ik heb al volop kennis mogen maken met diverse journalistieke pluimage . Ook in mijn huidige werk heb ik regelmatig te maken met journalisten. Sta ik telkens weer versteld over d

Dialoog tussen zoon en dochter tijdens een onschuldig spelletje: - Dochter: en mama was dan dood hé. - Zoon: ah neen, want als mama dood is, kan je er niet meer mee spelen he. Leg haar dan maar opzij. Daarmee is mijn begrafenis ook alweer geregeld!

Kleine kantjes en geheimen, dat is het thema van deze dag 2 van de wijvenweek. Mijn kleine kantjes komen al zo veelvuldig aan bod op deze blog dat ik daarmee niemand meer kan verrassen. Geheimen heb ik dan weer niet – toch niet voor zover ik zelf weet. Inderdaad: ik ben onuitsprekelijk saai ... Maar we mogen het thema gelukkig breed interpreteren. Het wordt dus een minieme bekentenis waarbij ik even de kroon ontbloot door te vertellen hoe mijn arme lijf kreunt en piept onder mijn recente loopescapades. Om mijn streefdoel (500 km in 2012) te halen, moet ik namelijk elke week 10 kilometer lopen. Sinds kort betekent dat 2 keer per week 5 à 6 kilometer, in de (ijdele) hoop zo geleidelijk aan op te bouwen naar 8 à 10 kilometer per loopsessie. Maar sinds een week kamp ik met een pijnlijke heup zodat ik bij het rechtstaan steeds even uit de pas raak, een zeurderige pijn voel en soms zelfs even mank ... (* trekt een gruwelijke blik vol afgrijzen *). Tegelijk ben ik veel te trots om het zel

De eerste dag van de wijvenweek staat in het teken van de beauty queen. Dat zal dus een bijzonder kort postje worden want ik associeer mezelf absoluut niet met een diva. En dat is geen valse bescheidenheid - helaas ... Daarenboven word ik steeds meer geconfronteerd met rimpels en grijze haren. Dat vraagt dus om een heus strijdplan. Kwestie dat er geen verhalen beginnen te circuleren dat er toch nog dino’s bestaan. Het is een make-up workshop geworden bij mijn plaatselijk schoonheidsinstituut en zelfs de datum staat al vast: 21 april. Om het helemaal leuk te maken heb ik een stel vriendinnen uitgenodigd om mee te doen. Ik zal vast het kneusje van de groep zijn met mijn absolute gebrek aan kennis of ervaring met make-up, maar who cares ... We zullen eens flink kunnen lachen en nadien zal ik misschien in staat zijn om een lippenstift van een ogenpotlood te onderscheiden. Enkel voordelen dus! Misschien zorg ik zelfs voor een paar voor-en-na foto's. Let wel: misschien ...

De voorbije weken heb ik een paar nieuwe gerechtjes uitgeprobeerd die ook nog eens lekker bleken te zijn ... Wie zin heeft mee te experimenten, vindt hieronder de recepten. Vegetarische wrap Witloof gaar stoven in olie en daarna droog deppen met keukenpapier. Wrap klaarleggen en daarover witloofblaadjes spreiden, sneetjes kaas en sneetjes vegetarische ham. Strak tot een rolletje maken en vastprikken met een aantal tandenstokers zodat het mooi samen blijft. 10 minuutjes in een voorverwarmde oven (180°). Videetjes met groentenvulling Halve bloemkool en 3 preien klein snijden en stoven in olie. Zodra bloemkool beetgaar is: courgetteblokjes, cashewnoten en kleingesneden look toevoegen en nog even laten stoven. Champignonsaus toevoegen, kruiden naar keuze en goed mengen (in recept stond eigenlijk room i.p.v. champignonsaus maar ik ben nogal eigenwijs). Videetjes in voorverwarmde oven (180°) 5-tal minuutjes afbakken. Videetjes vullen met groentenmengeling.

Toen was het al even bezig – maar het kwam toch vooral als een sluipend gif binnen geslopen. Ik hoopte aanvankelijk dat het een korte fase zou zijn en dat ik na pakweg een paar dagen, in het slechtste geval weken, weer het licht zou zien schijnen. Dat ik er na een maand mee zou kunnen lachen want haha, was dat even raar ... Ik had zoveel om oprecht blij en tevreden mee te zijn, waarom dan lopen kniezen? Maar hoe harder ik ertegen vocht, hoe groter de duisternis werd ... Decennialang voelde mijn lijf aan als mijn grootste bondgenoot. Alles werkte prima, nooit een vuiltje aan de lucht, het was bijna schandelijk zoals ik blaakte van gezondheid. Totdat de motor plotsklaps aan het sputteren ging - plots had ik het gevoel dat er een dreigende schaduw over dat lichaam hing, alsof ik elke dag te horen kon krijgen dat er iets vreselijk niet pluis was. Onredelijke doemgedachten want er was helemaal niets aan de hand, dat lijf was (en is) nog steeds mijn bondgenoot ... Ik werd ook nog eens o