De onbemande vrouw

Tijdens de controle van zoonliefs – gedecimeerde – gebit, opperde de tandarts dat hij best een beugel zou dragen om hem te helpen bij het wisselen. Zijn kaken staan zo klemvast dicht op elkaar dat zijn nieuwe kiezen gewoon geen ruimte hebben om erdoor te komen. Elk kent zijn veld van expertise, wie ben ik om daar tegenin te gaan. Zoonlief kreeg dus een beugel aangemeten. Ik betaalde 75 euro bij het maken van de afdruk en, naïeveling die ik ben, dacht dat het daarbij zou blijven. Maar de eigenlijke beugel bleek daarbovenop nog eens 285 euro te kosten ... Gelukkig zat ik neer bij die mededeling ... Een behoorlijk deel wordt weliswaar terugbetaald maar ik moest toch even slikken. Sindsdien hoor ik ware horrorverhalen van medemoeders over beugels en 'blokjes' die duizenden euro’s kosten, soms zelfs helemaal niet terugbetaald. Het kan dus steeds erger!

Gelukkig zijn is – ongeacht de ervaring – een keuze. Net als ongelukkig zijn. Het verbaast me soms hoe mensen zwaar kunnen tillen aan schijnbare futiliteiten. Zo heb ik trouwens ook mezelf verbaasd het afgelopen jaar. Hoe ik weken- en maandenlang met een berg vuile mist in mijn hart en hoofd bleef rondlopen, intussen maar al te goed beseffend dat ik gewoon een perfect leven had ... Anderzijds sta ik evengoed verstomd van mensen die ondanks tegenslag toch blijven lachen. Een vriendin kreeg klap na klap te verwerken en hield toch het hoofd recht en het hart positief. Een andere vriendin kampt met chronische pijn maar blijft aanstekelijke lachsalvo’s afvuren. Zo kom ik tot één vaststelling: hoe ouder ik word, hoe meer ik nog te leren heb ... Intussen heb ik wel een theorie ontwikkeld over mijn voorbije jaar. Want innerlijk is er veel gebeurd het voorbije jaar. Tot pakweg een jaar geleden voelde ik me mentaal 18, was ik rotsvast overtuigd van mijn onsterfelijkheid en veerkracht, en vie

Het voorbije weekend namen we de klas van zoonlief mee naar de bowlingbaan als traktatie voor zijn verjaardag. Bijna 20 stuks kindergrut die we zoveel mogelijk in toom moesten houden. Maar het viel heel goed mee. Moesten we twee jaar geleden nog helpen aan de lopende band met pannenkoeken snijden, tranen drogen en vuile neuzen (en poepen) kuisen, nu doen ze het gewoon allemaal zelf! We moesten er enkel over waken dat er geen bowlingballen op tenen vielen, dat ontpoppende twisten niet escaleerden en dat 20 paar schoenen en 20 gilets, truien en jassen keurig teruggevonden werden na drie uur kinderpret. Maar alles verliep vlekkeloos en het enthousiasme bleef dus groot, bij jong en oud. Een mee-organiserende moeder zag de toekomst alvast rooskleurig in. Zij opperde om in hun zesde leerjaar een heuse kinderfuif te organiseren. Lijkt me ook super. Ik veronderstel dat vier jaar voorbereiding wel zal volstaan ... :-)

Zoonlief liet al een paar dagen horen dat hij buikpijn had. Zijn eetlust daalde opvallend en ook zijn wc-bezoekjes vielen stil. Maar hij had geen koorts en was niet meteen futloos dus pas nadat hij zijn bed grondig onderkotste, besloot ik toch maar een doktersbezoekje af te leggen. Maag- en darmontsteking, klonk het verdict, en zoonlief mocht meteen nog twee daagjes extra aan zijn kerstvakantie breien. Heel besmettelijk, verkondigde de arts nog à propos toen we haar kabinet uitstapten. En hoe, de dag erop was het de beurt aan dochterlief om te klagen over buikpijn en een half uur later een salvo kotspartijen te starten. De wasmachine draait dus weer overuren en de motilium wordt kwistig in kindermondjes gespoten. Nog een paar dagen en het leed is geleden – of misschien begint het dan pas want aangezien zoon- en dochterlief heel erg gul zijn met kusjes en knuffels, zou het me ferm verbazen als mijn liefste en ik de dans zouden ontspringen ... Oei, voel ik daar niets borrelen? :-)

Ik denk dat ik nog veel zal kunnen leren van dochterlief. Ik ben de vleesgeworden nonchalance. Jas nooit dicht, tenzij bij 9 beaufort misschien. Haren twee seconden na het kammen alweer koppig uit de plooi. Ik heb me er zelfs eens op betrapt twee verschillende sokken te dragen – gelukkig net voordat ik de deur uitstapte. Juwelen, parfum ... ik denk dat mijn vrouwen-DNA flink in de knoop zit want ik vind het wel leuk allemaal maar vergeet het net zo goed. Maar zij is helemaal anders. Ze doet haar jasje keurig aan, alle knoopjes mooi dicht, tot en met de gesp. En dat geldt zo voor alles. Alles moet netjes en keurig zijn, anders wil ze de deur niet uit. Komt er bezoek, dan controleert ze eerst of al haar kleertjes nog wel proper zijn en als er een vlekje is, verstopt ze zich totdat ze zich heeft kunnen omkleden. Als er een feest is, staat ze te trappelen van ongeduld bij het kistje met haar juwelen en haar parfum. Dan zie ik haar kleine-meisjes-hartje gewoon harder slaan terwijl ze me

Met Nieuwjaar zijn de ‘goede voornemens’-lijstjes alom tegenwoordig. En wie ben ik om daar tegenin te gaan? Bij deze dus mijn streefdoelen voor 2012 : Een succesvolle verdere uitrol van mijn 100-dagen-plan. Een rimpelloze overstap op tram 4. 500 km lopen ( niet in één keer weliswaar ). Me ontpoppen tot iPad-routinee. 52 recepten uit mijn stapel kookboeken uit potten en pannen toveren ( gebakken rijst !). En desondanks toch 10 kilo lichter ... :-)  Wat het 100-dagen-plan betreft, hierbij de leuzen van de voorbije dagen :  Hakuna Matata ( geen zorgen, wees gelukkig ) Je bepaalt zelf hoe je iets ervaart. Wat je niet erkent, kan je ook niet veranderen. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn levensweg en mijn geluk. Acceptatie