De onbemande vrouw

Na het rapport volgde de voorbije week een oudercontact. Zoonlief blijkt het best goed te doen wat de lessen betreft en is vooral heel sterk in lezen. Zijn houding in de klas laat iets meer te wensen over, vooral te wijten aan zijn buitensporige enthousiasme. Hij is dan ook een kind dat zich steeds ‘smijt’. Als het een rustige les is in een strakke structuur, kan hij zich meestal nog in de hand houden maar zodra het er ietsje losser aan toegaat, knalt hij alle kanten uit en gaat zijn energie met hem op de loop. Hij moet dus regelmatig teruggefloten worden ... Het grootste probleem heeft hij met luisteren. De juf begint nog maar met haar uitleg en hij vliegt al op zijn taak, zonder verder te luisteren wat hij nu precies moet doen. Dat hadden we ook al gemerkt met zijn huiswerk. Hij ziet een paar cijfers staan en begint meteen, zonder de opdracht helemaal te lezen. En dat leidt uiteraard tot fouten. Niet omdat hij het niet begrijpt, maar omdat hij niet geluisterd heeft. Meer dan hem

Zondag is het precies één jaar geleden  dat mijn liefste - jouw broer - een telefoontje kreeg waarvan ik al na een paar seconden wist dat het niet pluis was. Die toon van ongeloof en afschuw had ik nooit eerder bij hem gehoord. Niet te verwonderen want het nieuws dat je overleden was, sloeg in als een bom. Sindsdien is het stof enigszins gaan liggen, maar de aanvaarding is er nog lang niet. Daarvoor zijn er gewoon te veel vragen en te weinig antwoorden. Het voorbije jaar klampte iedereen zich vast aan het onderzoek: ooit zou dat toch antwoorden opleveren? Maar sinds kort is duidelijk dat jouw dood voor altijd in mist gehuld zal blijven. En dat maakt het zoveel moeilijker om het verlies van jou een plaats te geven, om nog maar te beginnen met de verwerking ... Voor jouw man was het voorbije jaar een helletocht langs banken, notarissen, advocaten, politie- en gerechtelijke diensten ... En dat alles bovenop dat gigantische verlies van jou. Zijn hart en ziel zijn geschokt tot in hun d

Op 20 november was het nationale vrouwendag en die stond dit jaar in het teken van partnergeweld. Gelukkig heb ik dat nooit fysiek aan den lijve moeten ondervinden. Ik heb dan ook altijd stellig gezegd dat wie mij een klap geeft, meteen mag vertrekken. Maar uit getuigenissen blijkt alvast dat het niet zo eenvoudig is, en tot op zekere hoogte weet ik dat zelf ook maar al te goed uit een vroegere relatie ... Het begon heel subtiel. Ik had hem pas ontmoet en had een heel actief sociaal leven waar ik met volle teugen van genoot. Maar ik stond open voor een nieuwe relatie en was heel blij met die veelbelovende ontmoeting. Op een dag belde hij me op om te zeggen hoe serieus hij het meende met mij en dat hij het gevoel had dat het mij niet zo’n ernst was aangezien ik mijn sociale leventje vrolijk wilde verder zetten. Naïef genoeg zag ik dat enkel als een teken dat hij het echt zag zitten met mij, zelfs een beetje vleiend, en niet als een waarschuwing. Want dat werd de rode draad in onze rel

Het voorbije weekend was het - eindelijk - weer meidenavond. Deze keer niet in Gent voor een portie Komkommertijd en afsluitende drink op de Vrijdagsmarkt, maar in De Pinte voor een huisbezoekje bij onze nieuwste groepsaanwinst. Ons groepje telt intussen dus vier vrouwen en het klikt steeds beter in die samenstelling. De ‘sex and the city’ knipogen worden daarbij steeds prominenter. Zo ging het huisbezoek gepaard met een kleine rondleiding, en trok vooral de extra slaapkamer die volledig in het teken staat van vier gigantische kleerkasten onze aandacht... Ik heb altijd geweten dat ze bestonden maar nu ken ik er eindelijk eentje in levende lijve: een vrouw met een kleerkast enkel voor schoenen ... :-) De andere kleerkasten waren respectievelijk bestemd voor keurige mantelpakjes, frivole jurkjes en overige. En dat alles keurig op hangers of stapeltjes, mooi gesorteerd per kleur, stijl ... Het hele interieur leek trouwens recht uit een boekje te komen: harmonische kleuren, strakke vor

Aangezien het droge najaarsweer moedig stand hield, togen we het voorbije weekend nog maar eens naar Plopsaland. Als abonneehouders halen we graag het onderste uit de kan ... Terwijl het binnenland onder een grijze smogdeken gehuld ging, bleek de kust goed voor zalige zonneschijn. Het was dus volop genieten, vooral omdat het aantal bezoekers heel goed meeviel zodat we gewoon van de ene op de andere attractie konden stappen. Nooit eerder zoveel gedaan op één dag! Dochterlief stapte zelfs mee de drakentrein op – maar die bleek toch nog een maatje te snel voor haar want meteen na het vertrek wou ze al uitstappen. De bonusronde wegens het weinige volk, was dus duidelijk niet aan haar besteed ... In de namiddag kwam de bewolking opzetten en werd het gevoelig kouder. In Mayaland konden we ons gelukkig opwarmen – dochterlief durfde voor het eerst de reuzeglijbaan op en was er nadien niet meer weg te slaan. Stikkapot was ze na honderd keer de trappen oprennen om gillend van de pret naar be

Zoonlief schreef me de voorbije week een briefje: "Lieve mama ik wil met je 's in het bos wandelen" Een onweerstaanbare wens dus. Hij moest wel even wachten tot het weekend maar toen was het zover. Bijna 20° en een prachtig blauwe hemel, geen excuses mogelijk. Daarom toog ik met zoon- en dochterlief, een vriendje en mijn ouders naar Buggenhout bos. Het was al van mijn kindertijd geleden dat ik er nog eens was geweest. Een vleugje jeugdnostalgie dus. Maar ook het kindergrut van nu kon het bezoekje wel waarderen... Er werd uitgebreid gestoeid in het bladerdek. Duchtig over gevelde boomstammen geklommen. Moedig beekjes overwonnen. Kampen gebouwd met losliggende takken. Verstoppertje gespeeld achter knoestige bomen. Kleine en grote paddestoelen grondig bestudeerd. Gefantaseerd over kabouters en bosgeesten. Gerend, gesprongen, gedanst en gevallen. Het was hartverwarmend om hen zorgeloos bezig te zien.   Na afloop stortten ze zich uitgehongerd op wafels en pannenkoeken o

Zoonlief kreeg net voor de herfstvakantie het eerste rapport sinds zijn terugkeer naar zijn ‘oude’ school. De juf gaf vooral uiting aan gemengde gevoelens: hij beheerst de materie wel maar sommige dagen heeft hij er geen zin in en geeft hij gewoon een blanco toetsenblad af, zonder een krimp te geven. En dat haalt zijn gemiddelde gevoelig naar beneden - al heeft hij nog bijna 80% dus er was (nog) geen reden tot paniek. En verder blijkt hij nogal druk en impulsief, en kan hij niet altijd goed om met kritiek. Er is dan ook al een hartig woordje gesproken in ons Bollewerkje over school. Maar soms vraag ik me af hoever je kan gaan in dat bestraffende en negatieve bij een jong kind. Ik wil niet dat hij een hekel krijgt aan school. Daarbij stel ik me ook de vraag in hoeverre hij zelf vat heeft op zijn gebrekkige concentratievermogen. Hij is nu eenmaal heel rusteloos van natuur, dat merken we ook ’s nachts want doorslapen doet hij nauwelijks en soms komt ook het slaapwandelspook weer tot lev