De onbemande vrouw

Blijkbaar is het een wetmatigheid bij ons thuis: zodra mijn kinderen 3,5 jaar zijn, steken ze me meedogenloos en probleemloos de loef af. Zoonlief schreef geschiedenis in mei 2008 , dochterlief deed het op haar manier anno september 2011. Een ‘kapelletje’ maken met de tong, ik kan dat dus echt niet hé!

Vandaag in de wandspiegel van de lift op het werk werd ik plots geconfronteerd met de naakte waarheid: ik word grijs!!!!!! (Mijn rimpels heb ik al veel eerder ontdekt - om de sympathieke grapjassen voor te zijn die nog wat zout in de wonde willen strooien). Mijn donkere haren hebben nog redelijk lang stand gehouden (voor zover ze niet werden beklad met één of ander kleurtje) maar nu is het toch meer en meer zichtbaar: ik word stilaan een grijze duif ... En dat net voor een weekend ...

Belastingsbrief viel deze week in de bus en hoera: ik mag me verheugen op een leuke teruggave! Altijd fijn om te horen ... Maar helaas - voordat jullie mijn deur platlopen met vragen voor gulle giften en milde sponsoring - mijn vreugde was van bijzonder korte duur. Want tegelijk passeerde mijn auto de keuring voor zijn jaarlijks rapport en kwam met een paar flinke 'buizen' naar huis: achterbanden, remschijven, ophanging vooraan en uitlaat. Zoals ik mijn favoriete garagist meldde: "Kortom, het enige dat nog goed is, zijn de carrosserie en zijn stuur?" :-) Ik weet dus meteen waar mijn belastingscentjes naartoe zullen gaan. Gulle giften en milde sponsoring zijn steeds welkom!

... als volbloed veggie twee uren lang kokerellen om uw lief een stevige portie stoverij-volgens-het-boekske voor te schotelen. En het gebeurt niet veel maar mijn liefste vond het echt lekker ... Voor de liefhebbers: Boter smelten in een ruime pan. 800 gr rundstoofvlees even aanbakken aan alle kanten. Vlees uit de pan halen en fijngesnipperde uien (drie kleine of twee grote) in de pan kieperen om aan te stoven. Intussen een drietal soeplepels bloem door het vlees roeren. Als de ui voldoende gebakken is, twee flesjes bruin bier en 250 ml water met eetlepel bouillon toevoegen. Opwarmen en eens terug op temperatuur ook vlees weer toevoegen, met wat tijm en laurierblaadjes. 45 min laten pruttelen op een zacht vuurtje zonder deksel. Regelmatig eens omroeren met de garde zodat ook het aanbaksel terug loskomt van de bodem en het dus niet aanbrandt. Na 45 min. met mosterd besmeerde witte boterham en twee sneetjes peperkoek verbrokkelen en toevoegen. 45 min verder laten pruttelen op zacht vu

Onze gemeente is graag haantje de voorste. Dit weekend vond dan ook de allereerste Halloweentocht van het jaar plaats. Het weer was uitgelezen, de opkomst massaal. Op een dergelijke toeloop hadden de organisatoren duidelijk niet gerekend want er was maar één inschrijvingstafel voorzien zodat we meer dan een uur moesten aanschuiven. Maar toen kregen we onze fakkel in handen en konden we aan de tocht rond het Donkmeer beginnen. Een sfeervolle avondwandeling in het duister, gekruid met spoken en andere griezels en met een sporadisch jeneverkraam om moed in te drinken. De weerspiegeling van fakkels in het water, naast de sterren en de maan, het had wel iets ... Zoonlief liep stoer voorop, vrolijk lachend met alle monsters die poogden hem angst aan te jagen. Totdat op het einde van de tocht een metershoog creatuur naast hem opdook vanuit het donker – toen werd hij toch wat wit rond de neus en bleef de rest van de tocht dicht bij ons. Dochterlief keek vooral toe met grote ogen, veilig g

Ik heb vanmorgen mijn dochter schromelijk tekort gedaan. Bij aankomst op school merkte ik pas dat haar boekentasje nog thuis stond! Ik had het nog even in de keuken laten staan zodat ze haar knuffel er nog in kon stoppen maar ben het daarna compleet uit het oog verloren. Drama want ook haar boterhammendoos zit daarin en ik moest mijn trein halen dus heen en weer rijden was geen optie meer ... Ik kreeg al meteen een visioen van een compleet uitgemergelde dochter die ’s middags uitgehongerd naar al de malende kaken en kauwende kiezen van de 99 andere kindjes uit haar school zou moeten kijken. Ik kon zoonlief natuurlijk verplichten om zijn boterhammen te delen met zijn zus maar dan zouden er ‘s middags twee compleet uitgemergelde kinderen etc. etc. Gelukkig heb ik nog een immer parate oma onder de arm die nog maar eens mocht opdraven om mijn moederlijke tekortkomingen op te vangen ... Mea culpa, dochter- en mamalief!

Gisteren had ik mijn jaarlijkse afspraak met de tandarts. Alles bleek gelukkig in orde, plus mijn melding dat ik sinds begin dit jaar quasi afgekickt ben van cola light (wee die zuren!), leverde me misschien geen kus van de tandarts op maar veel scheelde het toch niet … Mijn tandarts is weliswaar knap, verstandig en heel erg vriendelijk maar ook erg vrouwelijk dus zelfs het andere geval zou mijn liefste niet veel reden tot jaloezie hebben gegeven ...

Eerlijk duurt het langst, ook in ons Bollewerkje. Nadat zoonlief voor de zoveelste keer zijn mantra ‘schiet er niets in brand’ startte, besloot ik het over een andere boeg te gooien. Niet langer met groeiend ongeduld te antwoorden. Want over de vraag gaat het hem blijkbaar niet aangezien hij toch niet luistert naar het antwoord. - Beverke, als ik jullie naar bed breng, wil ik graag met een goed gevoel goeienacht zeggen en tonen hoe graag ik jullie zie voordat jullie gaan slapen. Maar als je 50 keer vraagt of er iets in brand vliegt zonder te luisteren naar het antwoord, dan denken we alleen aan slechte dingen en gaan we met een slecht gevoel slapen. Dat is toch niet fijn? Het is toch beter om met prettige gedachten naar bed te gaan? Zoonlief staakt zijn mantra en denkt even na. - OK, mama. Slaapwel! Zing je nog een liedje voor me? Zusje copycat besloot daarop dat ook zij een slaapliedje leuker vindt dan een pissed off mama. Benieuwd hoelang het nieuwe slaapritueel stand houdt

Zoon- en dochterlief hebben samen een nogal apart avondritueel ontwikkeld dat vast niet volgens de boekjes verloopt maar waar ik voorlopig niets tegen lijk te kunnen beginnen. Eerst kruipt zoonlief onder de wol om me te bestoken met een vaste set vragen, de ene al wat relevanter dan de andere: - Schiet er niets in brand? los van het antwoord x 50 keer (lees: totdat ik mijn geduld verlies en hem meedeel dat zijn tong in brand zal schieten als hij niet ophoudt - ongetwijfeld heel pedagogisch verantwoord) - Bestaan spoken? - Gaan jullie niet weg? Tegen dan been ik zuchtend de kamer van zoonlief uit om dochterlief onder te stoppen. En neemt zij de fakkel over: - Schiet er niets in brand? (dank u wel broer voor de inspiratie ...) - Bestaan spoken? (idem) - Gaan jullie niet weg? (idem) - Wanneer krijg ik oorbellen? - Ga je mijn tutjes niet afpakken? - Ga je mijn knuffels niet afpakken? Totdat ik ook bij haar mijn geduld verlies en bezweer dat ik alle tutjes en knuffels meteen m

Ik heb de man uiteraard nooit persoonlijk gekend en gebruik ook (nog) geen van zijn producten maar zijn speech voor Stanford University in 2005 vind ik getuigen van zoveel wijsheid dat ik de tekst graag deel met jullie ... Een paar quotes: Over zijn eerdere ontslag bij Apple en tot welke vernieuwingen het leidde: "It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don't lose faith." "Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure - these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart." &q

Mag ik de weergoden even heel erg dankbaar zijn voor de vitamine D die ze in extremis toch nog kwistig hebben rondgestrooid! Dit weekend moest daar dus van geprofiteerd worden. Ik besloot zaterdag om eens toerist te spelen in mijn thuisgemeente : een boottochtje op het Donkmeer , gevolgd door een kinderijsje op een zonnig terras . Een primeur voor zoon- en dochterlief die erg enthousiast waren, vooral omdat ze om beurten ook eens aan het stuur van het motorbootje mochten zitten. Het was dan ook voor het eerst dat ze deze kant van ‘de Donk’ leerden kennen want normaal gezien komen ze hier enkel op oma-en-opa-bezoek – ook erg leuk maar iets minder toeristisch… Zondag maakten we een zalige wandeling naar de Eendenkooi. De dieren konden zoonlief gestolen worden, de speeltuin viel des te meer in de smaak. Dochterlief verkeerde in observatiemodus en verkoos om alles rustig te bekijken vanuit de buggy. Dat ze geen middagdutjes meer wil doen, is vast niet vreemd aan die lethargie. Het wa