De onbemande vrouw

In onze hoofden dan toch want om de lange winter iets draaglijker te maken, smeden we volop zomerse vakantieplannen. Zo hebben we zopas onze gezinsvakantie geboekt: 8 dagen Turkije (Kusadasi) met het voltallige Bollewerkje, versterkt met tante Gina en neefje Nick. Dat wordt ongetwijfeld dikke pret voor de jongens. Zoonlief is alvast op het hart gedrukt dat hij na zijn (derde!) zwemreeks toch werkelijk eens moet kunnen zwemmen, want ik wil hem ginder met een gerust hart het water zien induiken ... En om de zomer nog iets te verlengen, zal ik in het najaar met Meter Dansschoen en dochterlief een ander tripje maken. Waarheen weten we nog niet. Zolang het maar warm is en we uitstapjes kunnen maken, ben ik al dik tevreden. Ik kijk er echt al naar uit. De voorbije twee zomers bleven we gewoon thuis maar dan ben je er nooit eens uit - boodschappen, koken, de was en de plas, poetsen ... Zelfs na vier weken vakantie had ik niet het gevoel echt vakantie gehad te hebben. Dat moest dit jaar

Dochterlief wil weer baby zijn. Correctie: ze IS weer baby. Een flink uit de kluiten gewassen exemplaar dan toch. Dagelijks verschanst ze zich in haar babyrol, eisend dat ik haar een flesje geef, dat we haar voederen, dat ze op onze schoot kan bivakkeren, dat ze wordt rondgedragen en vooral eindeloos wordt gekust en geknuffeld ... Van zindelijkheidstraining is meteen helemaal geen sprake meer want ze had zich niet harder kunnen verzetten als haar potje vol stroom- of prikkeldraad had gehangen. Ik heb geen verklaring voor deze grote terugval. Misschien schrikt het groeien haar even af en wil ze terug naar de veilige babytijd waarin alles voor haar werd gedaan en zij enkel onze liefde moest ondergaan? Ik wil er niet te hard tegen ingaan omdat ze blijkbaar een gevoel van geborgenheid zoekt, maar anderzijds wil ik haar toch ook stimuleren in haar ontwikkeling. Al ze na Pasen naar school gaat, wordt het stilaan toch tijd dat ze vertrouwd raakt met het potje en terug bereid is om zelfstand

Niet voor zoonlief, wel voor zijn school ... Vrijdag 24 december stopte de school al 's middags dus mijn liefste ging zoonlief rond 12 uur oppikken. Bleek zoonlief helemaal alleen aan de schoolpoort te staan, zonder leerkracht of andere verantwoordelijke in de buurt ... De school was al gedaan om 11.40 uur en er was elders een receptie voor het personeel voorzien - blijkbaar vond niemand het nodig om toch te controleren of alle kinderen veilig waren opgehaald en was het voltallige personeel spoorslags weggespurt naar hun glaasje cava of wat ze ginder ook voorgeschoteld kregen ... Ik durf niet te denken aan wat allemaal kon gebeurd zijn: hij kon gepanikeerd hebben, of besloten hebben op eigen houtje dan maar naar huis te gaan - met alle risico's vandien. Ik heb de directrice dan ook een e-mail gestuurd. Wij waren misschien in de fout omdat we te laat op school waren maar dan nog blijft het ontoelaatbaar om een kind van net 6 jaar helemaal alleen op school achter te laten