De onbemande vrouw

Deze week werden mijn liefste en ik op de school van zoonlief verwacht. Door de langdurig afwezige juf gaven de nieuwe schooldirecteur en zorgcoördinator zelf feedback na de toetertest ( TOEtsboekje voor Taal- En Rekenvoorwaarden, Schrijfmotoriek en observatie van de werkhouding ) van ons duracell-konijn op speed. Blijkbaar scoorde hij heel goed en hoeven we ons dus geen zorgen te maken over zijn schoolrijpheid. Enkel op het einde van de test werd het minder (beginnende schrijfoefeningen) maar dat was naar verluidt vooral te wijten aan de duur van de test want dan waren de kleuters al bijna een hele voormiddag aan de slag. Verder gaven ze aan dat zijn gedrag ferm verbeterd is want hij zou enigszins kalmer zijn geworden en komt ook gemaakte afspraken beter na. Hij heeft dus minder de neiging om alles maar uit te stellen maar voert zijn opgelegde werkjes al eens spontaan uit. Dat is in het verleden nog wel anders geweest . We waren dus tevreden en hebben daarop beslist zoonlief nog eve

Dochterlief heeft Bumba ontdekt. En hoe! Met open mond kijkt ze naar de circuscapriolen van Studio100. Liefst van al nog met een heuse Bumbamuts over haar pijpekrullen getrokken. Dat is dus een willetje meer in huis waar we rekening mee moeten houden bij het kiezen van een televisieprogramma ... Dochterlief heeft ook het toilet ontdekt. Als we even naar het kleinste kamertje gaan, volgt ze op de voet om ongeduldig toe te kijken en intussen haar verkleinbril onder onze neus te duwen. We hebben nog maar amper onze kont gelicht of daar vliegt de verkleinbril op de wc en ze eist een helpende hand bij het beklimmen van het toilet. Daar zit ze dan parmantig te wezen. Uiteraard wil ze dan ook een paar velletjes toiletpapier om haar poep af te kuisen en in de pot te gooien. Dat ze bij dit alles nog haar kleren aanheeft, is een verwaarloosbaar detail. Ook het potje is vaste prik bij het verversen. Als we haar pamper uitdoen, gaat ze meteen op het potje zitten. Toch wel twee volle seconden ...

Drie volle dagen heeft het geduurd, en dat zonder enige aanleiding. Zaterdag stond ik op, en had geen stem. Mijn galmende stemgeluid had plaatsgemaakt voor kriepend gepiep waar alle dieren in de wijde omtrek spontaan van op de vlucht sloegen, met pijnlijke oren. Mijn gezinsleden waren helaas veroordeeld tot samenleven met het schorre schepsel. Waarop zoonlief extra het beest ging uithangen want zo'n overslaande, schrille stem is toch werkelijk lachwekkend... Zondag vond ook hij dat het lang genoeg had geduurd en vroeg wanneer ik weer normaal zou praten. Ik begon het me stilaan ook af te vragen. 's Avonds leek het de goede kant uit te gaan maar toen ik maandagochtend op het werk de eerste woorden van die dag sprak, bleek er toch niet meer dan gefluister te komen. Het vreemde is dat er verder niets aan de hand is met mij: niet verkouden, geen koorts ... Wel moe, maar wie is dat niet? Sinds gisteren is de stem terug, nog wat hees maar toch al iets krachtiger dan de voorbije da

Sinds het deze week de betere kant opgaat met het weer, laten we onze kinderen weer uit. Zoonlief onder lichte dwang want die zou liever voor het televisiescherm zitten, maar dochterlief hoeven we het geen twee keer te vragen. Als ze merkt dat we nog maar naar schoenen of een jas kijken, springt ze al overeind en vliegt naar de deur. Want liefst van al is ze buiten. De helft van de rijtuigen in onze garage zijn nog een maatje te groot voor haar 82 cm maar dapper werkt ze zich toch achtereenvolgens op go-cart, tractor, step enz. Met de loopfietsjes gaat het nog het beste en daarmee maakt ze dan de voetpaden in onze straat onveilig. Intussen porren we zoonlief aan om te leren fietsen maar die weigert halstarrig. Toch zouden we willen dat hij dit voorjaar leert fietsen zodat we in de zomer eens een tochtje kunnen maken op de Scheldedijk met ons vieren. Dat zou ook goed zijn voor de revalidatie van manliefs knie. Of dan kan zoonlief mee op pad terwijl ik mijn looproute afleg. We proberen

Zoonlief is klaar voor de echte zwemlessen! Zaterdag haalde hij zijn diploma als 'visje' na een tweede reeks watergewenning. Ik was uiteraard beretrots. Hij stond even verstomd toen ik zei dat hij nu klaar was om echt te leren zwemmen. Alsof hij zich afvroeg wat hij de voorbije weken en maanden dan wel heeft gedaan. Maar ik vermoed dat het verschil tussen watergewenning en zwemmen hem vlug duidelijk zal worden in april... :-)

8.30 uur. Zoonlief mag vandaag een halve dag kennismaken met het eerste leerjaar. Een nieuwe school, een andere juf en allemaal onbekende klasgenootjes. Dat is meer dan voldoende om elk kind bang en onzeker te maken. Thuis vloeien er dan ook nogal wat tranen maar eens op de nieuwe school, houdt hij zich kranig. Met gemengde gevoelens kijken we het aan. Enerzijds beretrots op die grote jongen van ons die al met één been in het eerste leerjaar staat, en anderzijds een brok in de keel omdat we ons perfect kunnen inbeelden hoe hij zich voelt. Kop op, schat, het valt best mee. We duimen voor je! 12.10 uur. Met een combinatie van hoge verwachtingen en klein hartje staan we aan de schoolpoort te wachten. Hoe zou het geweest zijn? Heeft hij nog gehuild? Waren de andere kindjes een beetje lief voor hem? Voelde hij zich geen buitenstaander? Het antwoord volgt vlug want een stralende zoonlief springt ons enthousiast om de hals. Oef! Het is dus meegevallen. Ook de juf beaamt dat hij heel flink i

Mijn arme liefste heeft zopas het knieverdict gehoord: op 12 april moet hij onder het mes. Een dag later en een stel nieuwe kruisbanden rijker, zou hij dan weer huiswaarts keren. Om dan drie weken geen auto te rijden en drie maanden thuis te zitten. Ik vermoed dat een zekere werkgever niet zo blij zal zijn ... Ook mijn liefste staat niet echt te springen want thuis zijn, is alleen leuk als je volledig gezond bent van lijf en leden. Ik zal dus moeten zorgen voor enig entertainment ... Al zal ik zelf vast de handen vol hebben met een immobiel lief en twee energieke pagadders. Ik heb het gevoel dat het een memorabel voorjaar zal worden! Meelevende zwaai, Linneke

... zoonlief die na een nachtelijke braakpartij verzekert dat hij helemaal niet ziek is uit vrees dat hij anders niet naar school mag en zijn vriendinnetje Birgit dan na school niet mee naar huis kan komen om samen te spelen ...

De voorbije week heeft het thuisfront al voor kopzorgen en hoofdbrekens gezorgd - getuige de lange stilte op mijn blog. Zoon- en dochterlief liggen om beurten in de lappenmand met bergen wasgoed en slaaptekort tot gevolg. Zaterdag leek alles even onder controle. Totdat mijn liefste thuiskwam van de voetbal. Zwaar kreunend en hinkend kwam hij binnen. Om vergast te worden op hoongelach en schouderophalen. Jaja, zo zijn we ... Om mijn gedrag te rechtvaardigen: mijn liefste is een meester in slapstick en houdt ervan mensen bij de neus te nemen. Zodat niemand hem uiteraard nog gelooft als hij werkelijk pijn lijdt. En dat was deze keer dus het geval. Bij een valpartij was een tegenstander recht op zijn knie beland en naast heel wat griezelig gekraak leverde dat ook een immobiele knie op. Stappen en steunen, niets ging nog. Dat werd dus platte rust voor hem. Vandaag mag hij naar de kniedokter en weten we meer ... Meevoelende zwaai, Linneke