De onbemande vrouw

De spoorwegen maken het de voorbije weken weer bont met vertragingen, verkorte treinstellen, defecten, falende signalisatie enzomeer. Deze week wou ik de trein van 16.30 uur nemen maar toen ik op het perron kwam, reed net de trein van 15.30 uur met een uur (!) vertraging het station binnen. Deze zat eivol en de machinist maande ons aan om te wachten op de volgende trein - die zou meteen erna volgen. Maar ik ken die uitspraken bij de NMBS dus ik stapte toch nog op de trein. Gelukkig had iemand een schoenlepel bij zodat er nog net voldoende ruimte was om me tussen te wringen - over ademen zullen we het maar niet hebben. Het voordeel was dat we niet konden vallen, daarvoor stond iedereen te dicht op elkaar geduwd. Onderweg piepte een medereiziger dat ze niet lekker werd en vroeg om een raampje te openen. De meevoelende repliek van de reizigers met een zitplaats : ah neen he, want dat tocht teveel. Ik nam me voor dat als ik zou kotsen, ik dat met een welgemikte gulp op hun schoot zou depon

Deze week kreeg zoonlief zijn beruchte 'toetertest' in de derde kleuterklas. Daarmee zou de schoolrijpheid naar aanloop van het eerste leerjaar worden getest. We maanden hem aan de vooravond dan ook aan om zijn best te doen. Want we kennen onze pappenheimer. Als hij geen zin heeft, mag de juf op haar hoofd staan - hij doet het niet. Bij het ontbijt klaagde zoonlief over keelpijn maar aangezien hij net daarvoor nog vrolijk met de Playmobil speelde en geen koorts had, weet ik dat vooral aan nervositeit. Blijkbaar hadden we toch iets teveel benadrukt dat hij iets belangrijks moest doen die dag. Ik bracht hem naar school en liet even weten dat als hij zich echt niet goed voelde, de juf me mocht bellen en we hem dan zouden halen. Maar ik hoorde de hele dag niets en was dus gerust. Bij thuiskomst bleek zoonlief evenwel echt ziek met meer dan 38° koorts en een zere keel ... Oeps. Die ene dag dat hij dus eens in optimale vorm moet zijn op school, slaagt hij erin om ziek te zijn ...

Sinds kort vertoont dochterlief de eerste trekjes van onvervalste deugnieterij ... Als we haar willen verversen of omkleden, rent ze gibberend weg in de hoop dat we de jacht inzetten en ze ons dus een paar hilarische rondjes rond de tafel kan doen rennen. Meestal doen we gewillig mee om heimelijk te genieten van haar lachstuipen. En als we haar dan vangen, lijkt ze wel een kwikzilveren kronkeldier. Ofwel staat ze recht in de zetel en begint met een brede smile te springen. Ze weet nochtans dat dit niet mag maar de verboden vrucht is blijkbaar onweerstaanbaar. Onze pogingen om haar (op) te vangen, ziet ze dan ook eerder als een spelletje dan als een terechte ouderlijke angst. Ik vrees de dag dat we niet op tijd bij haar zijn om haar op te vangen want die springpartijen worden meestal gevolgd door halsbrekende valpartijen. Maar voorlopig zonder bloedvergieten dus. En zo krijgt dat dametje stilaan steeds meer pit. Benieuwd wat ze nog in petto heeft voor ons ... Speelse zwaai, Linn

Na een week behelpen, hebben we eindelijk weer warm water in ons Bollewerkje. Want de vervanging van ons lekke exemplaar ging niet zo vlot als verwacht. Meerdere techniekers beter er hun tanden op stuk zonder de fonkelnieuwe boiler aan de praat te krijgen. Wassen in teiltjes, goochelen met waterkokers ... we gingen ons uiteindelijk zelfs bij mijn ouders wassen. Kwestie van geen walmen en andere vieze geurtjes te verspreiden thuis en op onze werkplek. Maar na een week hebben de sanitaire experten uiteindelijk toch het licht gezien en kunnen we weer volop in bad en douche plonsen. Het werd tijd ! De bultjes van zoonlief beginnen intussen ook te verdwijnen. We lieten er toch eens een arts naar kijken en die dacht vooral aan een allergische reactie. Zelf heb ik een vermoeden (intuïtie ?) dat het gaat om zweetbrand. Want zoonlief gaat met hart en ziel op in de wii-spelletjes en staat soms stijf van het zweet na een zoveelste race tegen de tijd. Ik heb me dus voorgenomen om hem uit alle ov

Als we het dan toch hebben over mysteries, kan er nog wel eentje bij. En daar heeft zelfs mijn nachtelijke intuïtie nog geen antwoord op. Zoonlief heeft namelijk reeds een tweetal weken te kampen met een vreemde uitslag. Het zijn kleine bultjes - een beetje zoals oude muggenbeten - die kleurloos zijn. Het begon op zijn rug, na een dag was ook zijn buik aan de beurt en nu zijn de onderarmen, billen en het aangezicht ook al bedekt. De bultjes zijn intussen wel grotendeels verdwenen van rug en buik dus het trekt blijkbaar over zijn hele lichaam om dan weer spoorloos te verdwijnen. Maar hij voelt zich oké, heeft geen koorts en zijn eetlust is ook gewoon. Al heeft hij wel last van jeuk dus leuk is het niet voor hem. Maar een echte kinderziekte lijkt het dus niet te zijn. Vijfde of zesde kinderziekte, windpokken enz. komen alleszins niet in aanmerking wegens geen koorts, geen blaasjes of een ander soort vlekjes ... Hij heeft soms wel wat last van eczeem maar zo ziet het er niet uit en als

De voorbije week werd ons Bollewerkje met een mysterie geconfronteerd. Rond 5 à 6 uur 's ochtends sprong telkens plots de elektriciteit weg - en dat nacht op nacht op nacht. Dat merkten we dan pakweg een uurtje later als zoonlief slaapdronken aan ons bed stond om te vragen waarom zijn nachtlichtje niet brandde of hoe hij in het donker moest plassen zonder onze badkamervloer te bezoedelen. Onze werkgevers moesten zich gelukkig geen zorgen maken over laattijdige werknemers want een wekker hebben we al een paar jaar niet meer nodig. Maar soit, we vonden het toch vreemd. Vooral omdat de elektriciteit zonder morren weer aanging en we overdag niets merkten van pannes. Gelukkig kreeg ik ooit een goede tip van mijn moeder : laat je nachtelijke intuïtie aan het werk als je ergens geen antwoord op hebt. En zo lag ik twee nachten geleden gehoorzaam over het probleem na te denken. En bedacht ik dat het iets te maken moest hebben met toestellen die enkel 's nachts werken of opladen. Dat k