De onbemande vrouw

Deze week staat zoonlief in het spotlicht. Tijdens zijn laatste schooldag mocht hij een optreden verzorgen in de donkkapel. Hij vertolkte Jozef en had zelfs een paar lijnen tekst. De aanwezige papa en grootmoeder wisten me na afloop te vertellen dat hij het schitterend deed. Hij had geen spatje zenuwen en met zijn galmende stem kon zelfs de achterste rij in de kapel perfect verstaan wat hij te vertellen had. De nieuwe Jan Decleir is dus opgestaan ... :-) Eerlijk gezegd zou het me niet verbazen als hij later op het toneel belandt want hij is gek op verkleedpartijen, leert makkelijk teksten vanbuiten, staat graag in het middelpunt van de belangstelling, heeft een luide stem en duidelijke uitspraak en plankenkoorts is hem vreemd. Gisteren mocht hij dan weer vijf kaarsjes uitblazen. Zijn echte verjaardagsfeest volgt morgen maar hij mocht toch al een paar cadeautjes uitpakken en 's avonds maakte ik mijn pannen warm voor een stapel verse pannenkoeken. Al stal mijn liefste toch wel de

Dochterlief heeft weer rust gevonden en ook onze nachtrust vaart daar wel bij. We mogen alweer een paar nachtjes doorslapen dus ik draag haar terug op handen ! Ze wordt trouwens een grote meid. Ze is gek op knuffels en poppen. Heeft een opruimmanie waar haar broer een voorbeeld aan kan nemen want elk papiertje of pluisje draagt ze plichtsgetrouw naar de vuilnisbak. Als ze een standje krijgt, komt ze meteen een knuffel en kus geven als verzoeningsgebaar. Als broer een standje krijgt, krijgen we morele steun want dan gaat ze parmantig voor hem staan zwaaien met een opgeheven wijsvingertje. Ze wil zo graag samen met broer naar school en sjouwt rond met een boekentas om te tonen hoe groot en flink ook zij al is. 'Papa' zeggen, doet ze al maanden. Andere woordjes zijn 'dag', 'kijk' en 'boe' (broer). Mama blijft verbaal voorlopig nog in de kou staan. Haar affectie voor mij wordt voorlopig enkel fysiek getoond met natte kussen, kleverige knuffels en hangen aan

Pfff. Het sporten gaat even niet zo goed. Eergisteren naar de zumbales getogen na zowat een week vegetatief bestaan. Hoog tijd dus om het stof van mijn knoken te blazen ... Ik vond het nogal moeilijk en had het gevoel niet echt mee te kunnen. De leuke dansjes zaten er blijkbaar even niet tussen en ik geraakte steeds in de knoop met mijn benen en andere aanhangsels. En dat terwijl ik omgeven werd door een horde bevallige en elegante gazelles die probleemloos konden volgen en waarschijnlijk hard op hun tanden moesten bijten om niet in lachen uit te barsten bij het zien van mijn hilarische capriolen. (Oh, wanneer leer ik eens het verschil tussen links en rechts ... Argh, waarom heb ik zo geen sierlijke salsakont en zwierige mumbaheupen) Binnenkort neemt onze zumba-lerares een welverdiende vakantie en is het dus een paar weken geen les ... Dan bak ik er vast helemaal niets meer van ! Deze week dan ook weer even gaan lopen. Maar mijn benen wilden al meteen niet mee en ik vreesde amper d

Het voorbije weekend kregen we maar liefst drie verschillende babysitters over de vloer want mijn liefste en ik hadden plannen ! Dankzij een oppassend buurmeisje, een kleinkinderaanbiddende grootmoeder en een kindvriendelijk nichtje konden we ongestoord en zorgeloos op pad. Vrijdagavond stelde Geert Hoste zijn nieuwe show aan ons voor in de Antwerpse Stadsschouwburg. Geen slecht optreden al vond ik hem nogal braaf geworden. Anderzijds chapeau om een publiek twee uur lang op je eentje en louter verbaal te entertainen. Zaterdagavond hadden we een verjaardagsetentje bij vrienden en ook zondagmiddag konden we de benen weer onder een rijkgevulde tafel schuiven. Kortom, het was geen weegschaalvriendelijk weekend. Wat me er trouwens aan doet denken dat ik mijn sportieve uitspattingen dringend weer in een hogere versnelling moet brengen. Mijn zumbalessen hou ik meestal wel vol, maar het lopen is teruggebracht naar één keer per week, en soms zelfs nog minder. Na negen uur nog de baan opgaan i

De schuldige is ontmaskerd. Het zijn er dan nog twee ! Gisteren ontdekte ik bij dochterlief het begin van twee pijnlijk priemende hoektanden. Het mysterie van de aanhoudende nachtmiserie is daarmee opgelost ... Nu nog de nachtmiserie zelf !

Als ik niet alle vingers van mijn beide handen hard nodig had om mijn ogen open te houden, zat ik met mijn handen in het haar ... Dochterlief heeft namelijk beslist om het slaaptalent van haar geliefde broer minstens te evenaren. Gisterochtend begon de dag voor mevrouw om 5.15 uur en daar was ik al weinig over te spreken, vannacht presteerde ze zelfs nog beter : om 1.30 uur liet ze haar sirene gaan en gaf zich pas na een half uur gewonnen. Om 4.20 uur stak ze nog een tandje bij en brulde de hele straat een dik uur bij elkaar zodat we in bed lagen te daveren. Uit pure wanhoop ben ik ook bij haar met de kiekeboe-methode gestart (om de vijf minuten even langsgaan om kordaat te laten horen dat het nog slaaptijd is, zeker niet uit bed halen en al zeker niet over het bolletje aaien) maar het juffertje was niet te bedaren. Rond 5.30 is ze van uitputting toch in slaap gevallen en lag ik nog wat na te daveren om langzaamaan in te dommelen. Om 6.00 uur zette zoonlief het toen op het brullen om