De onbemande vrouw

Meter Dansschoen was begin oktober gelukkig en wel op reis in het fenomenale Zuid-Afrika toen haar geparkeerde wagen 's nachts voor het ouderlijk huis tot schroot werd herleid. Van de dader geen spoor. De politie nam akte van de feiten maar ondernam verder geen actie. Een ijverige verzekeringsexpert vond ter plaatse brokstukken van de vluchtauto die tot de dader konden leiden want daaruit bleken merk, bouwjaar en kleur. Maar het bleef stil en Meter Dansschoen moest zich een andere wagen aanschaffen zonder compensatie voor haar verloren vierwieler. Dagen- en wekenlang sakkerden we op de politie die het blijkbaar drukker had met verkeersboetes uitschrijven aan brave, modale burgers dan met de jacht op verkeersschorremorrie dat andermans auto's in de prak rijdt en daar straffeloos mee wegkomt ... Schets onze onnoemelijke verbazing toen Meter Dansschoen deze week plots bezoek kreeg van een glimmende politieman. De dader was geklist! Uiteindelijk had hij toch eens een uitprint gem

Ik moet leren zwijgen. Dringend. Maar soms kan ik me gewoon niet bedwingen en lever ik ongevraagd commentaar. En dat wordt meestal niet in dank afgenomen. Ik heb daarover in het verleden al een paar staaltjes geschreven, tot jullie grote vermaak ... ( denk maar aan deze - of beter nog deze - en laten we vooral deze niet vergeten ). Vroeger liet ik enkel mijn blik spreken maar ook dat zorgde soms voor agressieve reacties. Maar nu kan ik zelfs mijn mond niet meer houden ... Gisteren gezinsgewijs naar een fastfoodtent gegaan want mijn liefste had een onbedwingbare trek in een burger. Zoonlief dook meteen in de binnenspeeltuin terwijl ik toekeek met dochterlief. Midden in de speeltuin zat een tweejarige peuter met frietjes en een potje mayonaise smaakvol te eten en te kliederen. Vond ik niet meteen een goed idee want vooral peuters smeren en morsen overal eten, en dan vooral sausjes, en daar rollebollen al die andere kinderen dan doorheen. Maar ik zweeg. Een andere moeder sprak de mayo

Als ik mijn blogs eens teruglees, valt me op dat het lijkt alsof het moederschap nauwelijks een inspanning voor me is en dat ik steeds onbaatzuchtig paraat sta voor mijn kindergrut. Terwijl dat in de realiteit soms best tegenvalt. Mijn moederschap botst namelijk al eens met mijn ego ... En het zijn flink klinkende botsingen. Ik vind het heus niet altijd zo makkelijk om alles maar te laten vallen en de kinderen steeds op de eerste plaats te zetten. Soms zou ik maar wat graag eens een boek lezen zonder zoonlief die duizend keer vraagt of ik met hem wil spelen of dochterlief die constant aan mijn benen komt hangen om toch maar gepakt en gezoend te worden. Soms zou ik eens een weekendje voor mezelf willen hebben. Uitslapen zonder lawaai van spelende kinderen beneden. Op mijn gemak eens naar de bib of een warme choco gaan drinken met een vriendin, zonder me steeds te moeten haasten om weer vlug thuis te zijn of zonder te worden afgeleid door de dwingende wensen van dat tweetal als ze mee

Zoon- en dochterlief hebben braaf gewacht tot de herfstvakantie om in de lappenmand te duiken. Zoonlief pronkt met een knoert van een keelontsteking. Dochterlief produceert een hoeveelheid kakluiers met een dermate vloeibare intensiteit dat de wasmachine overuren draait en haar zitvlak in een rode gevarendriehoek is omgetoverd. Gelukkig is mijn liefste thuis zodat ik mijn schaars overgebleven verlofdagen (nog) niet moet aanspreken. Op het werk is dan weer het eerste geval van Mexicaanse griep vastgesteld dus ook daar ben ik niet meer veilig. Hoogdagen voor mijn weerstand dus. Benieuwd hoelang ik zal standhouden tegen het bacteriële en virale bombardement dat overal om me heen woedt. Ik denk met heimwee terug aan vorig jaar deze tijd , toen lagen we (weliswaar alcoholvrije) cocktails te nippen naast het zwembad in Egypte ... Dat waren pas tijden ! Vakantieloze zwaai, Linneke Verdict huisarts : zoonlief kampt met het begin van een angina - dat zou wel eens de voorbode kunnen zijn van gri