De onbemande vrouw

Beste NMBS-ombudsman, Mag ik toch even een kleine kanttekening plaatsen bij de acties van gisteren door een groot deel van het spoorpersoneel. Uiteraard onaangekondigd - anders konden de pendelende werknemers tegenmaatregelen nemen (telewerk bv.) en halfvolle treinen saboteren is uiteraard lang niet zo prettig als bomvolle coupés. Want als het spoorpersoneel ontevreden is, moet iedereen het weten en liefst ook nog voelen. Van vertragingen kijk ik na bijna een half jaar pendelen niet meer op want die krijgen we zowat dagelijks voor de kiezen, met de meest uiteenlopende redenen - als er al een reden wordt gegeven (seinhuis defect, defecte goederentrein voor ons, slagbomen die niet werken, een treinbestuurder die niet komt opdagen, een breuk in de bovenleiding, brand in een schakelbord, een andere trein moet voorrang krijgen ...). Dat we meestal rechtstaand en opeengepakt als bij een veetransport van punt a naar b worden vervoerd, durven we ook al niet meer aan te klagen (uitleg : wegens

Zoonlief aan tafel. - Mama, jij krijgt grijs haar van mij he. Ik vol verbijstering want we zitten net heel vreedzaam samen aan tafel. - ???? Hoe kom je daar nu bij ? (want, beste lezer, ik ben er erg trots op nog geen of toch onnoemelijk weinig grijze haren in mijn scalp te tellen) Zoonlief gaat verder. - Juf Lieve zegt dat ze grijze haren krijgt van mij. Ze wordt helemaal pierewiet van mij! Ik kan me plots heel levendig voor de geest halen hoe de juf vol pathos een dergelijke uitspraak doet. Soms zou ik wel eens een vliegje op de muur van de kleuterklas willen zijn om die twee in volle actie bezig te zien. Al kan ik me daar al enigszins een voorstelling van maken sinds het oudercontact ... Pierewietse zwaai, Linneke

De voorbije maanden heb ik uitgebreid de loftrompet geblazen over mijn fantastische dochter. Ze is zo lief, meneer. Haar ontwikkeling gaat zo snel, mevrouw. Bloglezers zouden op de duur nog besluiten dat zoonlief geen vorderingen meer maakt en het eindpunt van zijn ontwikkeling heeft bereikt. Vandaar haal ik ook nog eens de loftrompet boven voor zoonlief, en welverdiend. Want zoonlief heeft een nieuwe kaap gerond : hij blijft nu ook 's nachts droog en het pampertijdperk is bij deze voltooid verleden tijd voor hem ... Zijn nachtpamper bleef al een paar weken droog maar het ontbrak hem aan zelfvertrouwen om echt de stap te wagen en zonder pamper te gaan slapen, ondanks onze aanmoedigingen (je kan dat! je doet het al!) en geruststellingen (we zullen echt niet boos zijn als het eens misloopt). Maar op een avond was hij zijn pamper gewoon zelf vergeten en heb ik er natuurlijk ook geen woord over gerept. En jawel, die ochtend haalde hij zonder bedwateren ... We hebben hem uitgebreid gefe

Onlangs hoorde ik een theorie over het belang van het uitgangspunt bij studies, en hoe dat in grote mate de resultaten beïnvloedt. Zo krijg je compleet andere conclusies afhankelijk van een negatieve of een positieve invalshoek. Bijvoorbeeld. Jarenlang is onderzoek gedaan naar de redenen waarom mensen uit elkaar gaan. Als voornaamste redenen kwamen naar voren : gebrek aan communicatie en de zwakheden van de ander niet meer kunnen accepteren. Relatietherapeuten hebben zich massaal op die conclusies gestort om aan net die vaardigheden te werken bij koppels in moeilijkheden. Maar toen onderzoek werd gedaan bij langdurige relaties (+15 jaar) om na te gaan waarom de partners nog bij elkaar waren, kwamen daar heel andere resultaten uit. Namelijk : dat je partner je droom ondersteunt en de kracht van de positieve illusies . Dit laatste betekent dat je de sterktes van je partner veel hoger inschat dan deze zelf doet, en vice versa. Als het zo is, zit het heel snor tussen mijn liefste en mij wa

Aangezien ons bendeweekend zo'n goede herinnering heeft nagelaten, heb ik me laten verleiden om er binnenkort nog een weekendje op uit te trekken met ons Bollewerkje. Op vrijdag 19 juni gaan we naar de 'state of happiness' in Erperheide voor een lang weekendje waterpret ... Tenminste dat hoop ik maar want zoonlief heeft een uitgesproken haat/liefde-relatie met water en verder (of dieper?) dan een badkuip reikt de ervaringswereld van dochterlief nog niet. Ik heb er alvast zin in ! Het is weliswaar 25 jaar geleden dat ik nog eens een voet in een centerparc heb gezet dus ook voor mij valt er vast veel te ontdekken ... Misschien toch een babysit meenemen zodat ik ook eens voorbij de grenzen van het ploeterbadje kan kijken ? :-)

Ik werk er niet meer en kom er ook niet (zoveel) meer maar toch blijft Gent een warm plekje in mijn hart houden. En dat is gisteren zelfs nog toegenomen want ... Sinds 13 mei heeft Gent als eerste Europese stad een officiële veggiedag . De campagne ‘Donderdag Veggiedag’, waarin de Gentse Milieu- en Gezondheidsdienst samen met EVA vzw het voortouw nemen, is een primeur, want nooit eerder nam een stad een dergelijk initiatief. De organisatoren hopen dat Gent hierin gevolgd zal worden door vele andere Europese steden. Donderdag Veggiedag ging in Gent op woensdag 13 mei feestelijk van start met een groot publieksevenement op de Groentenmarkt. Er waren gratis veggie lunchhapjes, kookdemonstraties, animatie en informatie. Voorts worden in Gent 90.000 gratis veggie stratenplannen verspreid (onder meer aan het voltallige stadspersoneel) waardoor voortaan iedereen zijn weg kan vinden naar restaurants met lekker veggie eten. Voor de horeca werkt EVA een cursusaanbod met een ‘Veggie voor Chefs’-

We hebben het drukste weekend in lange tijd achter de rug. Jammer want naast druk was het ook, en vooral, een heel fijn weekend. Vrijdagmiddag vertrokken naar de hoeve Jadoul in Haspengouw - de prachtige fruitteeltstreek, remember Katarakt! - voor het traditionele 'Bende'-weekend. Voor zoonlief en mij was het al de derde editie (na 2007 en 2008 ), voor dochterlief en mijn liefste de eerste van een hopelijk lange rij ... Ons bendeke is intussen zwaar aan het uitdeinen. Momenteel staat de teller op 12 volwassenen en 6 kinderen (tussen 6 jaar en 7 weken oud). En met twee zwangeren in het gezelschap belooft het volgend jaar nog ietsje drukker te worden. Het was alweer een groot succes. Het weer viel goed mee dus er werd gewandeld en gebarbecued, de kinderen konden ravotten naar hartenlust op het binnenplein met trampoline, klimtoren enz., de kamers waren heel netjes ingericht ... Helaas heeft ons fototoestel de geest gegeven dus geen leuke kiekjes van al dat moois. Het was voo

Mijn lief klein spookje, Elf maanden ben je intussen. 336 dagen dat we heel veel lief en gelukkig maar minuscuul leed met elkaar hebben gedeeld. Van totaal hulpeloze baby die enkel sliep, at en een beetje wazig rondtuurde ben je intussen geëvolueerd tot een parmantig dametje dat overal als de kippen bij is, zich geconcentreerd met de kleinste pietluttigheden kan amuseren, met haar rustige zelve iedereen moeiteloos rond haar kleine vingertjes windt en zich compleet onmisbaar heeft gemaakt voor jong en oud in ons Bollewerk (en daarbuiten). De tijd gaat zo snel, kruimeltje, en elke dag brengt iets nieuws. We geven jou zoveel mogelijk de tijd en de ruimte om zelf het tempo aan te geven waarin je wilt (op)groeien. Soms wil je heel snel gaan en soms juist heel wat trager. Maar op jouw manier kom je er steeds, daar geloof ik rotsvast in. Ook met de borstvoeding lijkt het die kant op te gaan. Maandenlang heb je pertinent het flesje geweigerd en merkte ik hoe je werkelijk snakte naar het lichaa

Zoonlief heeft net zijn eerste tandartsbezoek achter de rug. Ik had hem keurig voorbereid op de tandartsstoel maar in de praktijk was de confrontatie toch nog iets te groot voor zijn kleine kinderhartje ... De tandarts poogde hem te paaien met extra snufjes zoals omhoog/omlaag, kantelen/rechtop maar dat was juist nog meer olie op het angstenvuur. Zoonlief vertikte het in haar stoel te komen zitten. Hem dwingen leek me weinig zinvol want dan zou hij een bloedhekel krijgen aan tandartsen en dat leek me niet zo'n goed idee. Na een tijdje soebatten was hij bereid om in de stoel te zitten, zolang ze haar bewegende trukendoos maar dicht liet. In een onorthodoxe positie kon de tandarts dan zijn melktanden bewonderen. Uiteindelijk onderging hij alles heel gedwee en het verdict was gelukkig heel positief : tandjes perfect in orde. En toen was het de beurt aan mij. Vanop afstand vond zoonlief de tandartsstoel plots veel leuker en er kon stilaan een lachje af. Tegen dat ook mijn gebit groen l