De onbemande vrouw

Een vreemd fenomeen ten huize Bollewerk. Sinds kort breken onze messen en vorken aan de lopende band. Als het zo doorgaat, moeten we binnenkort met stokjes of onze handen eten. :-) Nochtans zijn onze eetgewoonten en tafelmanieren niet plots veel barbaarser geworden. Nog opmerkelijker is dat het verschijnsel is gestart rond de geboorte van dochterlief. Ik verdenk haar dus van Uri Geller -kuren ... Paranormale zwaai, Linneke

Zoonlief haalde gisteravond nog eens de duploblokken boven. Hij had een prentje gevonden met daarop een speciaal gebouwde toren en die wou hij maken. Helemaal zelf. Intussen begonnen mijn liefste en ik alvast te eten. Benieuwd hoe het verder zou lopen. Het begon heel voorspelbaar. Zoonlief slaagde er niet in om de toren net zo te bouwen als hij wou en begon dus woest met zijn blokken op de grond en de tafel te timmeren. Hij is niet zo sterk in het omgaan met frustraties ... Gelukkig zijn die blokken bestand tegen een stootje. Ik denk dat onze tafel en vloer nog eerder in gruzelementen uiteen vallen dan die blokken. We lieten hem dus maar betijen totdat mijn liefste besloot toch een handje toe te steken. Pas toen merkten we dat zoonlief niet zozeer woedend was maar vooral verdrietig want plots begon hij te snikken en bengelden dikke tranen over zijn wangen. Het was echt heel intens en diep kinderverdriet, en dat om een berg speelgoed ... Sprakeloos stonden we ervan. Natuurlijk werd er m

Zondag hoop ik gouden zaakjes te doen. Ik neem namelijk deel aan een tweedehandsbeurs voor babygerief . Er staat in de garage al een berg spullen klaar, verpakt en gelabeld, nu maar hopen dat ik gretige afnemers vind want anders moet alles weer naar de zolder om daar stof te vergaren tot het einde der tijden. Mocht iemand interesse hebben in een draagmand (met een resem attributen), een slangenkussen, een antirefluxkussen, een snoerloze babyfoon, papflessen en vooral veel, héééééééééél veel kleertjes, en dat alles aan een zacht prijsje, dan geef je maar een gil. Ik ben alleszins ferm blij dat zoonlief intussen niet zoveel doorverkoopbare spullen meer achterlaat want meestal verslijt hij zijn kleren nu wel tot de draad. Dat is ook niet moeilijk met zijn wildebrasstreken. De neuzen van zijn schoenen en de knieën van zijn broeken vertonen de sporen van ontelbare kruip-, klauter- en valpartijen terwijl zijn truien en T-shirts alle kleuren van zijn kleurpotloden en -stiften vertonen, om van

De tijd doet gekke dingen met mensen. Voor de geboorte van zoonlief leefde ik vanuit de gedachte en instelling dat ik permanent 18 lentes telde, zelfs toen ik de 30 al was gepasseerd. Toen mensen me begonnen aanspreken met mevrouw, was ik telkens een beetje geschokt en vervuld met ongeloof. "Ik ben nog een zotte springdoos, geen 'mevrouw'," kriebelde het dan in mij. Jaren van gebroken nachten en vele zorgen tijdens de horribele ziektewinter van zoonlief, deden de slinger naar de andere kant overslaan. Toen voelde ik me soms honderd en naar verluidt zag ik er zo ook uit. Na een tijdje ging het weer beter en rond de geboorte van dochterlief voelde ik me ... mijn leeftijd. :-) En nu gebeurt het soms dat ik in bed lig en ineens de overweldigende aanwezigheid van mijn twee kinderen in huis voel. Dan voel ik me plots heel klein in dat grote bed, nog nauwelijks tien jaar oud, en kan ik niet geloven dat de zorg voor die twee levens werkelijk aan mij is toevertrouwd. Verlamd d

Ondergetekende is er weer eens in geslaagd om twijfel te zaaien over haar IQ. Gisteravond ben ik namelijk stomweg op de verkeerde trein gestapt. Ik was een smsje aan het schrijven en stapte op automatische piloot op de eerste trein die voor mijn verstrooide neus stopte. Pas toen de deuren al dicht waren, viel me op dat er toch verdacht weinig volk op de trein zat, en dat die blijkbaar een andere route dan gewoonlijk nam ... Oeps! En als we iets fout doen, doen we het natuurlijk meteen goed. Want het was geen stoptrein waaruit ik vijf minuten later kon ontsnappen, het was meteen een trein direct naar Leuven ... Een half uur op hete kolen, dan in Leuven op zoek naar de snelste manier om in Dendermonde te geraken. Bleek gewoon de trein terug naar Brussel te zijn dus een half uur terug en dan een boemeltrein naar Dendermonde. Ik kwam er uiteindelijk aan om 19.25 uur i.p.v. 18.00 uur. En dan mocht mijn liefste ook nog eens opdraven met de kroost in de wagen want als ik ook nog eens de trein

Mijn volgende potentiële schoonzoon heeft gisteravond het levenslicht gezien ! S&S zijn de trotse ouders geworden van Jarne, een stevige knul van net geen 4 kilo en een goeie 50 cm ! Hij liet iets minder dan een week op zich wachten en kwam sterrekijkergewijs met de zuignap ter wereld. Zodra ze allemaal wat zijn gesetteld, kan hij uitgebreid kennismaken met het mooiste babymeisje in een straal van 20 000 km : Lenca! Hopelijk valt hij op flink uit de kluiten gewassen vrouwen want die schone deerne legt intussen al dubbel zoveel gewicht in de schaal en torent de helft boven hem uit. Maar de tijd zal die verhoudingen ongetwijfeld nog wel rechttrekken !

Eureka! Gisteravond zat dochterlief weer met grote ogen toe te kijken hoe broerlief op zijn gemak en met volle teugen een grote fles melk soldaat maakte. Hij is dan ook een levende reclamespot voor melk want zoals hij smaakvol melk drinkt, begin je meteen zelf te watertanden ... Toen hij toch nog een bodempje in zijn fles liet staan, zette ik er vlug een andere speen op en gaf de fles aan haar. En ongelooflijk maar waar: mevrouw dronk heel langzaam maar toch met veel goesting de fles nagenoeg leeg. Er waren veel pauzes waarbij ze de fles grondig bestudeerde en de speen betastte maar haar mondje ging toch altijd weer open voor meer. Ze zat deze keer niet op de schoot maar gewoon in de zetel. Nu zullen we dus moeten uitvogelen wat precies de succesfactor is: was het de zetel, de fles van broerlief of de gewone melk? Jammer genoeg mag ze normaal gezien nog geen koemelk drinken - ik zal dus eens moeten bellen naar de kinderarts of we het echt niet kunnen wagen. Want volgens mij zou het hee

Vriendin S. telt af : 'donald' heeft zijn negen maanden buiktijd uitgezeten en verkeert nu in de 'extra time zone'. Dat betekent dat dochterlief nu net iets langer buiten de buik dan erin verblijft want inderdaad : terwijl zij het levenslicht zag, werd elders een donaldje geconcipieerd ... Op die negen maanden tijd is ze er moeiteloos in geslaagd om zich een aanbeden plaatsje binnen ons gezinnetje te verwerven. Nog zo klein en toch al zo duidelijk 'anders' dan zoonlief. - Hij lag al van dag één te kwebbelen en te kwekken in zijn parkwieg, zij houdt meer van observeren en moet echt aangemoedigd worden om zich eens te laten horen. - Hij drinkt nog elke dag twee grote flessen melk, zij weigert daarentegen pertinent melk uit een fles of beker - melk komt uit je mama, punt. - Hij wou pas na lange, lange tijd zelf bestek vastnemen om te eten en liet zich met veel plezier voederen, zij grijpt nu al naar lepel en drinkbeker en gaat koppig op zoek naar haar mond. - Hij h

Luid klaroengeschal! Mijn langverwachte Beco is - eindelijk - aangekomen ! En ik zie het al meteen zitten om met dochterlief de wijde natuur in te trekken ... :-) Zij moet nog even wennen aan het nieuwe draagsysteem maar haar kennende zal ze de Beco vlug in haar babyhartje sluiten want dan is ze lekker dicht bij mama ... Het gebruik is alleszins heel simpel en minder omslachtig dan de tricot slen - al zal je me ook daar geen slecht woord over horen zeggen want ik mis hem nu al ... :-) Het enige nadeel is dat ik nogal klein ben en dat Lenca daardoor meteen al redelijk hoog in de drager komt. Ik moet de babydrager zelfs niet meer gebruiken ... Ik hoop maar dat dit niet betekent dat ze de Beco vlug ontgroeit want met zo'n prijskaartje zou ik er toch graag wat meer en vooral lang van genieten. Wie de Beco graag eens in levende lijve aanschouwt, moet ons maar eens uitnodigen voor een boswandeling ergens te lande. Nu kan de lente niet vlug genoeg meer beginnen ! Natuurlijke zwaai, Linnek

Zoals al vermeld in een vorig bericht : mijn tricot slen is verkocht en geleverd aan een lieve vriendin die zowat elke dag nu het leven kan geven aan 'den donald'. Ik had al een vervanger op het oog, én zelfs besteld (en betaald). Vorige week woensdag kreeg ik het bericht dat mijn beco onderweg was dus ik begon alvast opgetogen en halsreikend in mijn handjes te wrijven. Maar toen, toen besloot de Post te staken ... Drie dagen lang nog wel. Met als gevolg: nog altijd geen beco ten huize Bollewerk en dus geen nieuw draagnestje voor dochterlief. En natuurlijk panikeer ik nu want misschien is hij verloren gegaan in de chaos van de poststaking. Het zou niet het eerste pakketje zijn dat op mysterieuze wijze in rook opgaat (en als je veel chance hebt 73 jaar later weer boven water komt) , soms is daar zelfs geen poststaking voor nodig . Daar zou ik echt niet mee kunnen lachen ... Kortom, als ik hem tegen vanavond nog niet in het bezit heb, mogen ze me zaterdag op hoog bezoek verw

Vandaag in De Standaard : Belgische ouders geven hun baby's een te onevenwichtige voeding ... Dan schiet deze mama meteen in een 'ah ja?'-modus want de voedingen van mijn kroost zijn een aandachtspunt waar ik zelfs mijn slaap voor laat ... Ik ben dan ook zo'n controle/gezondheidsfreak dat ik zelfs de zaterdagochtenden dat ik eens wat langer zou kunnen slapen (dankjewel manlief), vroeg genoeg opsta zodat ik nog naar de winkel kan voor verse groenten, fruit en vlees en dochter- en zoonlief toch nog mooi op het middaguur hun warme prakje krijgen voorgeschoteld. Inderdaad, ik ben zielig ... Dochterlief eet momenteel : 4 à 5 borstvoedingen per 24 uur (in het weekend soms zelfs meer), verse groentenpap, verse fruitpap en regelmatig een broodkorst. Haar groentenpap wordt verrijkt met een eetlepel olie (vitamine E / onverzadigde vetzuren). Ook krijgt ze bijna dagelijks haar obligate druppels vitamine D. Verder krijgt ze enkel water te drinken. Het enige dat ik als onevenwichtig