De onbemande vrouw

Exact vier jaar geleden lag ik op dit eigenste moment op de materniteit een fameuze weeënstorm te ondergaan. De dag voordien was ik het ziekenhuis binnengegaan om de bevalling van zoonlief in te leiden. Maar die had geen greintje zin om te komen, zelfs niet twee weken na de uitgerekende datum, en de gyn moest dus alle trukken uit de kast halen om de bevalling toch maar in gang te krijgen (pastilles, strippen, vliezen breken, baxter ...). Rond deze tijd had ik nog geen idee van wat me verder te wachten stond: de mislukte epidurale, de plotse keizersnede toen zoonlief het moeilijk kreeg bij die marathonbevalling, de week gruwelijke hoofdpijn nadien die meerdere epidurale bloedpatches vergde maar boven alles mijn eerstgeborene ... Toen ik zoonlief voor het eerst in mijn armen kreeg, werd ik niet verzwolgen door een storm moedergevoelens, daarvoor was ik nog teveel onder de indruk van het gebeuren. Maar elke dag groeide dat moederinstinct verder aan tot bovenaardse afmetingen. Niets of nie

Gisteren dan toch bericht gekregen dat ik de job heb (!) en ik werd meteen overspoeld door tegenstrijdige gevoelens. Uiteraard heel blij dat ik werk heb - ook al is het in Brussel en maar tijdelijk - maar plots komt het afscheid van dochterlief zo heel dichtbij en dat geeft toch een krop in de keel. Het zou namelijk al beginnen zijn op 1 januari dus dat betekent dat ik in sneltempo de borstvoeding moet afbouwen en dat voor een echt borstenkindje dat nog altijd liever aan de borst hangt dan een fles of een lepeltje fruit/groentenpap te krijgen. Soit, ze mag niet klagen want ze had de luxe om meer dan zes maanden thuis bij haar mama te kunnen blijven. Als ik de lotto had gewonnen, had ik haar graag nog wat meer tijd thuis gegund maar dat zal helaas niet voor dit leven zijn. Sorry, meisje! Werklustige zwaai, Linneke

Toen de (krediet)crisis zo'n zes maanden geleden losbarstte, was het eigenlijk maar een ver-van-mijn-bed-show voor ons. We hebben geen aandelen dus de bokkende beurzen konden ons weinig deren. Dachten we ... Geleidelijk aan begon ik toch te voelen dat er effectief een crisis gaande was. Het aantal (interessante) vacatures liep steeds meer terug. Mijn herintrede op de arbeidsmarkt heeft dus meer voeten in de aarde dan ik had verwacht. En ook mijn liefste ontsnapt niet langer aan de crisis. De geplande uitbreiding op het werk heeft plaats gemaakt voor draconisch snoeiwerk. Economische werkloosheid heet dat dan. In de praktijk komt het erop neer dat manlief de komende vier weken thuis is. Wat hem na Nieuwjaar wacht, is nog hoogst onzeker. Maar we blijven niet bij de pakken zitten en gaan er optimistisch van uit dat dit maar een tijdelijk gegeven is en we in de loop van volgend jaar weer kunnen zeuren dat het zo druk is met voltijds werk, de was en de plas, kokerellen, een schoolgaande

Herinner de sollicitatieblues van kortgeleden. Wel, vorige week kreeg ik plots een mail. Dat ik weliswaar die fijne job niet had gekregen maar misschien hadden ze wel iets anders in petto. Helaas maar een tijdelijke job (tot november 2009). Overmorgen mag ik langsgaan om er eens over te praten. Het lijkt me best een interessante job en ook de arbeidsvoorwaarden mogen er zijn. Ik wil er dus gerust over nadenken. Jammer natuurlijk dat het maar een tijdelijke job is maar anderzijds: momenteel zijn er weinig interessante vacatures voor iemand met mijn achtergrond en te lang uit de running blijven is geen goeie zaak voor mijn 'arbeidsmarktwaarde'. Ik zou dus een klein jaar aan de slag zijn terwijl ik rustig kan uitkijken naar een meer permanente job erna. En ik snak er stilaan ook wel naar mijn grijze massa weer te gebruiken. Nadelen: het is Brussel dus ik zal elke dag toch minstens 2 en misschien zelfs 3 uren reistijd kwijt zijn. Misschien kan ik bepleiten dat ik maar 80 of 90 % w

Ik vraag iets aan zoonlief. Zoonlief: "Wà ???" Ik: "Branco, het is niet 'wà', het is 'watblieft'" (voor de miljoen triljoenste keer ongeveer) Manlief pikt erop in: "Wablieft en wablaft zaten in de boom, wablaft valt eruit, wie zit er dan nog in?" Zoonlief: "Papa is wel een beetje dom, hé mama!"

Als ze nu nog leert eten met mes en vork, kan ze meteen mee op restaurant ...

Zoonlief trekt intussen alle registers open om voor wat verstrooiing te zorgen zodat mamalief niet teveel loopt te piekeren over doodlopende sollicitaties en leegstromende spaarrekeningen. Zo flirt hij al een dikke week met de spoedgevallendienst. Vorige week liep hij pal tegen een stoelleuning - een zware keukenstoel notabene, alsof je zo'n mastodont niet al op kilometers afstand ziet staan ... (slaat ogen ten hemel) - zodat hij een diepe kerf onder zijn oog had. Een beetje hoger of een beetje dieper en de spoedarts was eraan te pas gekomen. Nu kwam hij er gelukkig vanaf met een fikse huilbui en een stoer verhaal om te vertellen op school en iedereen die sindsdien ons pad kruist en het waagt te vragen waar die wonde onder zijn oog vandaan komt. Vandaag ondernam hij een tweede poging. Rond de middag kreeg ik telefoon van de juf dat hij op de speelplaats tegen een bankje was gevallen : zijn oor bloedde hevig en er zou toch best eens een dokter naar kijken. Gelukkig viel bij nazicht