De onbemande vrouw

Driewerf helaas maar de gevreesde brief is vandaag dan toch in de brievenbus gevallen. Moeilijk te geloven maar er bleken dus betere kandidaten dan mij te zijn ... (lacht als boer met kiespijn). Een moeilijk te verteren dreun voor mijn toch al gehavende zelfvertrouwen. Stilaan begin ik toch nerveus te worden want ik had na nieuwjaar terug aan de slag willen gaan maar dat ziet er stilaan heel onwaarschijnlijk uit. En ergens ben ik nu pas echt boos op mijn vorige werkgever. Want door hen zit ik in deze penibele situatie. En dat terwijl er geen enkele gegronde reden was om mijn contract niet meer te verlengen. Ze hebben me gewoon gedumpt als oud vuil en nu moet ik het verder zelf maar uitzoeken. Want niet één iemand die vraagt hoe het gaat en of ik al ander werk heb gevonden. Ondanks alle steunbetuigingen en reacties vol onbegrip toen ik het nieuws van mijn 'ontslag' net had vernomen. Uit het oog is uit het hart, zo blijkt nog maar eens. Je wordt afgedankt maar er wordt geen secon

Grrr. Ik had gedacht dat ik nu toch al officieel nieuws zou hebben na mijn sollicitatiegesprek van vorige week. Nog altijd niets gehoord dus : geen e-mail, geen telefoon, geen brief. Begin deze week mijn stoute schoenen aangetrokken en zelf gebeld naar het selectiekantoor maar daar wisten ze van niets en volgens hen zou de verdere communicatie gebeuren door de werkgever zelf. Dat ik nog niets gehoord had, was trouwens niet noodzakelijk slecht nieuws. OK, ze hadden wel gezegd dat ze 'in de loop van de week' iets zouden laten weten dus dat kan altijd nog maar de kans op positief nieuws is stilaan toch zowat nihil. Ik begrijp niet goed waarom het zo lang duurt om iets te laten weten want ze zouden eind vorige week hun beslissing nemen. Sommige vrienden zeggen dat ik nog wat geduld moet hebben 'want het zijn nu eenmaal ambtenaren' maar ik vind het toch jammer dat ze mensen zo lang in het ongewisse laten. Maar waarschijnlijk ligt mijn afwijzingsbrief ergens tussen een stapel

Zenuwen. Onvoorstelbaar veel zenuwen. Mijn GSM ligt constant binnen handbereik en ik hoop, bid, smeek dat die toch maar snel mag gaan. En dat ik dan het nieuws krijg waar ik zo hard op hoop, voor bid en om smeek ... Gisteren mocht ik naar een sollicitatiegesprek. De eerste - schriftelijke - ronde had ik succesvol doorsparteld dus nu kwam het erop aan mezelf verbaal te verkopen. En dit is werkelijk de eerste job in maanden die ik écht wil. Van deze job zou het echt een steek door mijn hart en ziel zijn als die naar een ander gaat. De functieomschrijving spreekt me aan, de materie nog meer en ook de mensen die ik tegenover mij kreeg, leken me heel aimabel. Maar er moet natuurlijk maar één andere kandidaat zijn die een ietsje beter is, meer relevante ervaring heeft, het een tikkeltje beter kan uitleggen enz. en ik mag het vergeten. Normaal gezien zou ik in de loop van volgende week bericht moeten krijgen maar ik vermoed dat als hun keuze op mij valt, ik vandaag nog iets verneem en dat ik

Dochterlief heeft gisteren een nieuw avontuur beleefd. Maar beelden zeggen soms meer dan woorden ... Of ze het ook waardeerde, is een ander paar mouwen. Banaan leek haar alleszins niet zoveel te zeggen. s Avonds mocht ze ook nog eens mee aan tafel schuiven voor de Rapley-methode . Die methode wou ik altijd al eens uitproberen maar bij zoonlief wou het maar niet lukken want die werd al panisch als er maar een brokje op tafel viel, laat staan dat hij zijn handjes vuil zou maken aan eten. Bij dochterlief is het gelukkig goed verlopen. Ik had een paar worteltjes zacht gestoomd en gaf haar deze terwijl ze bij mij op de schoot zat. Ze begon er meteen aan te sabbelen en kon de smaak blijkbaar best waarderen want ditmaal geen gekke snuit en ze bleef met veel overgave sabbelen en proeven. Echt eten is het nog niet te noemen maar zo leert ze toch voeding kennen en hopelijk zal zij wel bereid zijn om vlugger zelfstandig te eten dan zoonlief. Het enige griezelige van het leren eten is het kok

Het thuisfront had blijkbaar geroken dat mama vanochtend proeven zou afleggen voor een nieuwe job. Het kindergrut spande samen en joeg me zowat elk uur uit bed. En toen die eindelijk volkomen onder zeil waren - zelf uitgeput van hun apenstreken - sloeg het speelgoed toe. Want toen ik eindelijk in dromenland wegzakte na mijn kroost getroost en gevoed te hebben, schrok ik plots wakker van een wel heel opgewekte zangstem. Zoonlief durft ons al eens wekken op een onzalig uur met vrolijk gefluit en gezang maar nog geen vijf uur s morgens leek me zelfs voor hem weinig aannemelijk. Voor de vijfde keer vannacht dus uit bed gestapt om op de overloop vast te stellen dat al die vrolijkheid van beneden kwam. De zondaar bleek uiteindelijk Lenca's nieuwe knuffelbeer te zijn. Als je op diens voeten, oren, buik of handen duwt, begint dat pluchen geval spontaan te zingen of versjes op te dreunen. Blijkbaar is het ding wel extreem gevoelig want zelfs zonder kleine handjes in de buurt krijgen we bij

Ik ben beretrots op mijn zoon. Dat ben ik altijd al geweest maar deze laatste weken lijkt hij plots met grote sprongen 'ouder' te worden. En ik smelt gewoon van liefde en trots om hem te zien groeien en bloeien. Op reis is hij helemaal alleen beginnen eten zonder enige hulp en heeft hij zijn angst voor douches en water in zijn ogen of haren afgeschud. Hij zal nog niet meteen onder een douche springen maar is niet meer zo panisch als een druppel water in zijn ogen valt. En maandagavond heeft hij zijn fopspenen zonder morren in de mand voor de sint klaargelegd. Bij bedtijd had hij het even moeilijk maar hij raakte toch snel in slaap en sindsdien heeft hij geen seconde meer gevraagd om een fopspeen. Ik merk nochtans dat hij ze best wel mist want hij klampt zich nu nog sterker vast aan zijn knuffeldoekjes om in slaap te geraken. En toch geen greintje jaloezie of onbegrip omdat zijn zusje wel nog onbekommerd mag 'tutteren'. Als ze haar fopspeen kwijt is, zal hij zelfs als ee

En ons Egyptisch avontuur ligt alweer achter de rug. Onvoorstelbaar hoe vlug de tijd gaat. Het is alleszins heel goed meegevallen. De vliegtuigreis duurde meer dan lang genoeg voor de kinderen maar ze hebben zich toch keurig gedragen. En ook het verblijf zelf in het Sunrise Island Garden Resort was een succes. We hadden een familiekamer waar een hele zigeunerfamilie in zou passen. Onze kamer had een kingsize bed waar we probleemloos al met ons vieren in pasten. Dan was er nog een babybed voor dochterklein en zoonlief had een eigen kamer met twee eenpersoonsbedden en een eigen badkamer. De temperatuur overdag lag rond de 30 graden en was dus heel aangenaam. Het zwembadwater was de eerste dagen iets te fris omdat er een stevige wind stond maar daarna ging de wind liggen en werd het perfect voor zoonlief om elke dag in het water te plonzen. Hij had er vlug twee Nederlandse vriendjes (Bloeme en Splinter) van dezelfde leeftijd gevonden dus hij amuseerde zich kostelijk. En zo lagen we elke

- bikini: check - zwembroeken: check - 2 kinderen: check - 40 kilo bagage: check Allez, mensen, we trekken er even uit naar warmere oorden ...