De onbemande vrouw

Wie denkt dat een werkloze jonge moeder thuis letterlijk werkloos zit te wezen, wil ik toch graag even tegenspreken. Gisteren en vandaag heb ik bv. het huis gepoetst. Normaal gezien lukt dat gemakkelijk op één dag maar niet met een baby in huis die regelmatig een verse pamper nodig heeft, al eens aan de borst wil en geregeld een dutje behoeft. En dan moest er ook nog worden gestreken, een was gedraaid, boodschappen gedaan ... Kortom, de dagen lijken zelfs nu nog te kort soms. Verversen en de borst geven gaat tegenwoordig heel vlot en snel maar inslapen is een ander paar mouwen. Dochterlief heeft het namelijk verschrikkelijk moeilijk in slaap te geraken - tenzij ze op de schoot zit maar dan doe ik helemaal niets meer - en dus slorpt vooral die bezigheid heel wat tijd op. Vandaag probeer ik haar voor het eerst in haar eigen kamertje te doen slapen. Ik hoop een beetje dat ze zo moeilijk inslaapt beneden omdat het te licht is of er gewoon teveel geluiden zijn. Voorlopig lijkt het evenwel n

Sinds kort krijg ik werkvoorstellen toegestuurd van de VDAB. Ik ben officieel werkzoekend sinds 8 september en mijn cv staat dan ook online bij hen. Mijn profiel in een notendop: licentiaat in de communicatiewetenschappen en meer dan 10 jaar professionele ervaring op het vlak van (interne en externe) communicatie (journalistiek - redactiewerk voor folders, brochures, mailings, persberichten, website, nieuwsbrieven - persbeleid - budgetbeheer - coördinatie en aansturing van een team - opstellen van communicatiestrategieën en communicatieactieplannen ...). Intussen kreeg ik alvast een paar mooie voorstellen, vooral van de VDAB en een paar interimkantoren. Een greep uit het aanbod: - ploegbaas - postbode - verkoper Kortom, jobs die me als het ware op het lijf zijn geschreven ... :-) De meeste jobs bevinden zich dan ook nog eens in het Antwerpse dus als dat het beste is waarmee ze afkomen, vrees ik dat ik nog wel een tijdje zonder werk zit als het aan hen ligt. Ik vermoed dat ik dus niet

Mijn kleine Lenca, Wekenlang heb ik geprobeerd in woorden te vatten wat je voor me betekent en hoeveel geluk jouw komst me heeft gebracht. Maar zoals bij alle prachtige wonderen in het leven, is dit bijlange na niet in woorden te vangen en blijf ik sprakeloos bij de kostbare schoonheid en het pure geluk dat je in mijn leven hebt gebracht. Daarna heb ik geprobeerd te verwoorden welke wensen en dromen ik allemaal koester voor jou. Dat je levensweg vooral over rozen mag gaan, zonder veel doornen. Dat je altijd jezelf zal mogen en kunnen blijven. Dat je een rijkgevuld leven mag hebben vol wondermooie mensen die oprecht met jou begaan zijn en die ook in jouw hart huizen. Maar waar zijn woorden nodig als ogen al zoveel kunnen zeggen? Ik hou van de momenten waarop onze blikken kruisen en een hemelse glimlach op jouw gezichtje verschijnt. Van de keren dat je van pure blijdschap ligt te kirren naar je knuffels in het park. Geluk zit in kleine dingen, lieve Lenca, dat weet je nu al en ik hoop da

Gisteren waren we op visite bij mijn ouders waar ook nog ander familiebezoek was. Mijn vaders achternichtje Anneke had een knuffel meegebracht voor dochterlief. En mevrouw bleek zowaar op slag verliefd op hem want het is de eerste knuffel die ze bewust vastnam en stevig tussen haar vingers klemde. Sindsdien is de knuffel nog niet van haar weg geweest en de liefde is blijkbaar groot want ze straalt gewoon van geluk met hem. Bedankt, Anneke! Hierbij de prille verliefdheid vereeuwigd ... Vertederde zwaai, Linneke

Update: vriendin Eefje heeft voor een flinke zoon (Felix) gezorgd! Proficiat meiske en welkom Felix ... Dochterlief kreeg om haar 14de levensweek te vieren vandaag een ferme prik in de bil en een vaccin via de mond. De taart volgt straks via de moedermelk dus het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel ... :-) Verder heb ik iets nieuw geprobeerd met haar: samen in bad en zelfs even onder de douche. Ze gaf geen kik ; zolang haar mama in de buurt is, is alles OK ... Ik heb me voorgenomen om haar consequent eens onder de douche te houden zodat ze gespaard blijft van Branco's douchefobie. Verder gaat haar ontwikkeling mooi verder. Ze weegt nu 6,3 kilo en meet 60 cm. En dat ondanks het feit dat ze vorige week een beetje ziekjes was. Zoonlief is namelijk niet karig met bacterieën en virussen, en deelt broederlijk met haar. Met als gevolg dat ze donderdag geen oog dicht deed en vrijdag ook niet meer kon drinken door een compleet verstopte neus. Aangezien ik er echt geen druppel melk meer

Dochterlief hoeft alvast niet te vrezen voor een tekort aan leeftijdsgenootjes om mee te spelen. Na een achternichtje dat nauwelijks twee dagen ouder is, komt er stilaan een babyboom op gang. Vrienden van mijn liefste hebben respectievelijk voor een dochtertje (Xiana) en voor een zoontje (Liam) gezorgd. Vorige week heeft goede vriendin Elke een zoontje (Noah) op de wereld gezet na een turbulente zwangerschap en bevalling. Hopelijk heeft ze haar portie pech nu gehad en kan ze eindelijk beginnen genieten van het kindje waar ze zoveel jaren naar heeft getracht. Proficiat, Elke! Welkom, Noah! En morgen volgt Eefje . Een geplande keizersnede. Ook zij moet zich morgenochtend om 7.00 uur aanmelden. It brings back memories ... Benieuwd wat de ooievaar daar in petto heeft. Succes, Eefje! En dan zijn er nog een paar babies in wording, getimed voor november en maart. Laat maar komen! Babyzwaai, Linneke

Ten huize Bollewerk zijn we niet echt zware gokkers. Maar een onderlinge weddenschap van tijd tot tijd, daar wagen we ons wel eens aan. Zondag deed ik een profetische voorspelling, aan de vooravond van het nieuwe schooljaar. Een kleine week, wedde ik, en zoonlief zou weer met een snotneus naar huis komen. Mijn liefste bleek daarentegen heel optimistisch want hij gaf hem maar liefst twee maanden ... Helaas is het na amper twee dagen school al zover. Vannacht mochten we om de haverklap uit bed om zoonlief zijn neus te snuiten en te spoelen. Met als gevolg dat mijn overwinnaarskreet toch maar zwakjes klinkt. Vanmorgen opnieuw een arsenaal druppeltjes om te verdampen, te slikken en te sproeien ingeslagen. De apotheker zal alvast in zijn handen wrijven dat het nieuwe schooljaar weer is begonnen. Toch blijf ik het vreemd vinden. De hele zomervakantie - toch niet de meest warme en zonnige uit de geschiedenis - was er geen snottebel of kuchje te bespeuren, en zoonlief heeft toch bijna dageli

Het is vandaag 1 september dus gedaan met de grote vakantie. Zoonlief mag naar de tweede kleuterklas. Hoe luidruchtig hij normaal gezien door het leven dendert, zo stil was hij vanmorgen eens we aan zijn schooltje stonden. Ouders en grootouders waren welkom voor een kop koffie om de vernieuwde speelplaats in te wijden. Zo was het afscheid niet te bruusk en kwamen er geen traantjes aan te pas. Maar het gaf me toch een raar gevoel om na de schoolbel dochterlief buiten te rijden in de maxicosi en hem achter te laten. De voorbije vakantie geeft een beetje een dubbel gevoel. Het gevoel vooral niet genoeg genoten te hebben van de tijd met hem want zoonlief is in een moeilijke fase en slaagt er moeiteloos in om me elke dag toch een paar keer op de kast te jagen. Tegenspreken, niet luisteren, luidkeels brullen, overal met zijn handen aanzitten waar hij vanaf moet blijven, zijn willetje willen doordrijven ... Zijn arsenaal aan 'vakantiepret' was werkelijk onuitputtelijk. Vooral als zij