De onbemande vrouw

Dochterlief volgt al een kleine twee weken een regelmaat - min of meer toch. Zo neemt ze rond 20 à 21 uur haar laatste voeding en begint dan na een klein huilconcert - om zich te ontladen van alle spanningen van die dag - aan haar nachtrust. Rond 3 à 4 uur is ze dan weer van de partij voor haar eerste voeding van de nieuwe dag. Eigenwijs als ik ben, besloot ik een beetje te prutsen met die uren om haar wat langer te laten slapen. Gisteravond rond 22u30 heb ik haar dus nog een voeding gegeven, ook al vroeg ze er niet echt om. Maar ze dronk braaf en viel daarna al even braaf meteen weer in slaap dus ik dacht dat mijn plannetje gelukt was en verheugde me al op een ononderbroken nacht vol zoete dromen. Niet dus. In plaats van meteen door te slapen tot 7 uur mocht ik er vannacht zelfs twee keer uit om haar te voeden : om 2 uur en om 5 uur. En zo weet ik dus ook meteen dat er met mijn dochter niet te spotten valt. In het vervolg gaat het dus weer op haar ritme en zal ik maar weer braaf (en s

Lenca heeft gisteren een nieuwe mijlpaal bereikt : ze begon spontaan tegen de speeltjes van haar relaxboog te slaan. En plots is ze geen 'platte baby' meer, zoals ze dat zo plastisch uitdrukken bij ons. Ik probeer haar alvast zoveel mogelijk te prikkelen als ze wakker is : druk knuffels en rammelaars tegen haar handjes om haar te leren grijpen, hang bengelende speeltjes boven haar hoofd die ze kan observeren of waarnaar ze kan slaan en grijpen. Maar haar favoriete speeltje blijft toch 'mama'. Ze geniet er mateloos van als ik languit in de zetel lig en haar op mijn opgetrokken benen leg. Zo kunnen we een hele tijd naar elkaar liggen kijken, lachen en brabbelen. Meestal is ze na een kwartiertje intens vermaak compleet uitgeteld en dan is het trouwens hoog tijd om even te gaan kijken waar zoonlief uithangt want die leeft tegenwoordig zowat op straat. Nog een week en dan gaat hij terug naar school. Die twee maanden zijn werkelijk voorbij gevlogen - dat zal de werkende mens

Nu de Olympische Spelen alomtegenwoordig onze beeldschermen en printmedia domineren, kan ik uiteraard ook niet achterblijven. Een nieuw wereldrecord zit er misschien niet meteen in maar ik heb het toch aangedurfd de loopschoenen nog eens aan te trekken vandaag. Na een laag stof van zowat 9 maanden van mijn schoenen geblazen te hebben, ging ik met een klein hartje de deur uit. Ik zou al blij zijn het begin van de straat te halen ... Maar aangezien de straat - zoals steeds - vol kinderen en moeders stond, moest ik de eer aan mezelf houden en heb ik mijn voorzichtige aanzet toch maar wat uitgebreid. Uiteindelijk heb ik een 2,5 km gelopen en ben ik na een kwartiertje - lichtjes triomfantelijk - teruggekeerd naar mijn thuisbasis. Ik ben toch wel een beetje trots dat ik nog zo ver ben geraakt na die vele maanden nonactiviteit, al moet ik eerlijk bekennen dat borstvoeden een weinig geslaagde combinatie is met lopen. Zelfs mijn sterkste sportBH kon niet genoeg ondersteuning bieden in deze melk

Jawel, vandaag welgeteld 5 jaar geleden kuste ik voor het eerst mijn liefste. Zestien jaar daarvoor had ik de kans ook al eens gehad maar als 15-jarig schoolmeisje voelde ik me nog niet klaar voor een serieuze relatie, laat staan om te zoenen. De kalverliefde liep dus op de klippen. We zagen elkaar vijftien lange jaren niet meer en dachten waarschijnlijk ook niet meer aan elkaar. Daarvoor hadden we het te druk met ons verdere leven en onze verdere liefdes. Maar begin augustus 2003 liepen we elkaar plots weer toevallig tegen het lijf en sprong de vonk nogmaals over. En op 12 augustus, een paar dagen na onze nieuwe ontmoeting, wou ik wel zoenen met hem. Graag zelfs. En dat doe ik nog steeds en hopelijk blijven we het nog vele, vele jaren doen. Onvoorstelbaar gewoon wat er sindsdien allemaal is gebeurd. In die vijf jaren tijd hebben we samen een huis gekocht en zijn we verhuisd, zijn we allebei van job veranderd en hebben we twee kindjes op de wereld gebracht. Sommige mensen vreesden in h

Vanmorgen volgde Lenca haar eerste cursus. Tegenwoordig laten we babies niet gewoon meer in hun park liggen koekeloeren, neen, meteen op cursus! Leren en presteren, potdorie ... :-) Maar voordat ik van verregaande kindermishandeling wordt beschuldigd: voorlopig ontsnapt ze nog even aan de cursussen meetkunde en Franse literatuur en gaat het enkel om een onschuldige cursus babymassage. Zoals verwacht was dochterlief heel erg in haar sas bij de eerste les. Zodra ze mijn hand vol zoete amandelolie nog maar op haar lijfje voelde, leunde ze al verlekkerd achterover. De eerste les bestond vooral uit praten maar de schaarse 'grepen' die we mochten oefenen, vielen alvast in goede aarde. Terwijl de andere babies zich regelmatig luidkeels lieten horen (honger, krampjes ...), vielen haar ogen dicht en lag ze prinsheerlijk te soezen onder de aandacht en aanrakingen. Ik voelde me bijna opgelaten (maar stiekem toch vooral verschrikkelijk trots) met zo'n voorbeeldige baby. Al kan het volg

Na de geboorte van zoonlief wou ik graag een cursus babymassage volgen maar ik vond maar niets geschikt. Die droom moest ik dus opbergen. Al denk ik niet dat hij uiteindelijk van die massage zou genoten hebben want hij had niet meteen behoefte aan veel fysiek contact. Met dochterlief is dat wel degelijk anders. Zij geniet intens van huidcontact en heeft veel nood aan aanrakingen en nabijheid. En kijk, de vroedvrouw die na de bevalling een paar keer langskwam om ons op te volgen, stuurde me spontaan een uitnodiging voor een cursus shantala babymassage . Ik moest maar even twijfelen en heb me dan toch snel ingeschreven. Morgen is de eerste les. Ik ben heel erg benieuwd en kijk er al naar uit. Naar verluidt is het bevorderlijk voor de spijsvertering (weg met die lastige krampjes) en het slapen (al mogen we hierover momenteel niet klagen) ... Later meer met een kort verslag! Gemasseerde zwaai, Linneke

Mijn dochter is een mirakelbaby! Een standbeeld verdient ze. Wat zeg ik : een hymne, een ode, een sonet ... De voorbije nachten heeft ze telkens 7 à 8 uren doorgeslapen. We zijn dan ook zwaar onder de indruk van haar kunnen. Als ze dan wakker wordt, is ze weliswaar uitgehongerd en kan de melk niet vlug genoeg komen maar ze doet het toch maar! Ze blijft dus aantonen dat ze haar eigen ik is en geen spat op haar broer lijkt. Benieuwd wat ze nog allemaal in petto heeft voor ons. Nieuwsgierige zwaai, Linneke

Dochterlief mocht vandaag op visite bij Kind & Gezin . Een bezoekje waar ik best tegenop keek want ze zou daar voor het eerst kennis maken met de harde realiteit in de vorm van venijnige prikjes. Maar het begon leuk: eerst op de weegschaal (5,520 kg) en in de meetbak (58 cm). Ze is dus een flink uit de kluiten gewassen baby die al heel stevig is en zich keurig recht op de voeten kan drukken. Een groot verschil met zoonlief die er ettelijke maanden over deed om nog maar zijn hoofd rechtop te houden. De jongen was dan ook gezegend met een buitensporige schedelomvang: maar liefst 38,4 cm bij geboorte. Ter vergelijking: na 8 weken is Lenca's schedel nog maar 38,2 cm. Maar toen was er geen ontsnappen meer mogelijk. Eerst het rotavaccin via de mond maar daarna in elk billetje een harteloze naald, tegen pneumokokken en het eerste deel van het basisvaccinatieschema . Terwijl zoonlief in zijn tijd geen krimp gaf, verging voor haar de wereld. Ze huilde hartverscheurend en het troosten n

Gisteren stond het Donkmeer in de belangstelling : de Waterfeesten editie 2008 vond daar plaats. We waren te gast bij mijn ouders zodat we de festiviteiten als ware VIPS vanop de eerste rij konden waarnemen. Extra gewaardeerd door de constante aanvoer van spijs en drank - mijn moeder blijft van nature koken en voedsel aanslepen voor hele legerhordes ... Tussen de vlagen door waagden we ons op straat om te bekijken wat de organisatoren zoal uit hun mouw hadden geschud om het volk te vermaken. Zoonlief keek met open mond naar de reddingsactie met de Sea King en de waterskishow, en verschanste zich nadien in een heuse F16 om te dromen van een toekomst als gevechtspiloot. Ik zal hem dus nog lichtelijk moeten kneden naar een meer humanitaire toekomstvisie ... :-) Een groot deel van de namiddag bleef het gelukkig droog maar s avonds kregen we heel wat hemelwater te verstouwen. Dochterlief zat gelukkig lekker droog onder een plastieken hoes en trok zich dan ook niets aan van die natte ellend

Wat zijn zoal de gekste plaatsen waar ik tot nu toe de borst heb gegeven aan dochterlief: - op een krukje naast het bad met een spetterende zoonlief erin - tussen de roetsjbaan en de cafetaria in Plopsaland - tussen de apen en de olifanten in de zoo En ik vermoed dat er nog wel een paar ongewone plaatsen zullen volgen ... Het is niet altijd evident om een discreet plaatsje te vinden maar met een doek over de schouder gedrapeerd moet de goegemeente zich niet geshoqueerd voelen bij zoveel uiterlijk vertoon van blote borsten. Borstvoeding geven is nu wel lichtelijk anders dan bij zoonlief. Bij zoonlief gebeurde dat in bijna heilige stilte en steeds in alle rust en vrede. Dat is nu enkel het geval s nachts als zoonlief slaapt want overdag produceert hij zoveel decibel dat er van een vreedzame borstmaaltijd niet veel in huis komt. Gelukkig lijkt ze zich daar niet zoveel van aan te trekken. Helaas kiest hij meestal ook net die momenten uit om voor mijn neus kattenkwaad uit te halen zodat ik

Hoe zit het met de nachten, wordt me veel gevraagd. Veelal door mensen die weten dat zoonlief maar liefst 3,5 jaar heeft gewacht om door te slapen. We waren dan ook als de dood dat ook dochterlief die weg zou opgaan. Maar het ziet ernaar uit dat zij zich s nachts toch iets keuriger zal gedragen. Regelmatig slaapt ze al eens vijf uren en soms zelfs eens zes uren door. Er zijn weliswaar ook nachten dat ik elke twee, drie uren uit bed mag maar ik heb er alle vertrouwen in dat ze op termijn een gezonder slaappatroon zal ontwikkelen - gezonder voor zowel haar als mij - dan haar grote broer. De marathonvoedingen s nachts lijken gelukkig voorbij: nu kan ik na maximum een uurtje meestal het licht weer uitknippen. En dat vind ik al een hele vooruitgang. Ze mag dus nog even blijven! Ochtendlijke zwaai, Linneke