De onbemande vrouw

18. Is het gewicht van zoonlief momenteel. Blijkbaar niet mis voor een 3,5-jarige want zijn neefje en een buurjongen van 5 wegen niet eens zoveel ... 60. Is het aantal euro dat we mogen neertellen voor een paar steunzolen voor zoonlief na een bezoek aan de podoloog. Hij blijkt een aangeboren afwijking te hebben in de stand van zijn hielen en dat zou anders op termijn tot groeiafwijkingen kunnen leiden. En als je weet dat kinderen 1 of 2 schoenmaten groeien op jaarbasis, is meteen duidelijk dat ik dringend ander werk nodig heb! :-) 6. Is het aantal dagen dat ik nog kan genieten van mijn voetbalbuik en dat zoonlief zich nog kan wentelen in de exclusieve aandacht van zijn parents. 25. De datum in mei van zoonlief zijn eerste schoolfeest / optreden. Fier als een gieter stond hij op het podium en wij waren minstens even trots. Onze jongen wordt al een hele vent ... * pinkt ontroerd een traan weg* Moederlijke zwaai, Linneke

Nog exact één week- 7 dagen - te gaan! Het komt plots heel dichtbij ... De controle bij de gyn is goed verlopen: alles ziet er goed uit. Baby zit nog heel erg hoog dus de kans dat het toch nog vanzelf in gang schiet, is quasi verwaarloosbaar. Mijn binnenbekken is blijkbaar zo smal dat zelfs het minste indalen niet mogelijk is. Kortom: mijn lichaam is gemaakt om kindjes te dragen, want ik ga steeds fluitend door mijn zwangerschappen, maar ik krijg ze niet op de wereld gezet. En verder is hiermee wetenschappelijk aangetoond dat de dikte van je poep niets zegt over de breedte van je binnenbekken... :-) Morgenvroeg krijgen we een laatste check-up voor D Day. Als alles volgens plan verloopt, ga ik volgende week woensdag om 7.00 uur het ziekenhuis binnen en rond 8.30 uur zou Drempelkindje er al kunnen zijn. Gewoon hallucinant ... Maar we beginnen er wel naar uit te kijken om het te kunnen vasthouden, bekijken en bewonderen. De kans is trouwens groot dat ik samen met mijn nichtje in de matern

Zo! Ik ben door mijn laatste berg strijkgoed geraakt. Vijf uren lakens, bodietjes, kleertjes enz. tegen de gloeiende plaat gehouden. Ik kan voorlopig geen strijkijzer of -plank meer zien. Maar ja, volgende week heb ik vast weer een gevulde mand klaarstaan ... Tenzij we collectief beslissen om vanaf nu naakt door het leven te gaan en ook geen bad meer te nemen, niet meer te slapen tussen fris beddegoed etc. :-) En verder zijn we er klaar voor: de enveloppen zijn geschreven, de parkwieg/wieg en het bedje staan klaar, de kleertjes liggen klaar ... Het minimonstertje-met-zijn-eigen-blog mag dus stilaan komen ! Straks mag ik nog eens op controle bij de gyn. Deze week veel harde buiken gehad dus benieuwd of we D Day zullen halen ! Zoonlief is zich intussen volop aan het voorbereiden op zijn nieuwe rol als grote broer. De buurvrouw heeft een paar boekjes geleend over babies en eentje daarvan is zijn absolute favoriet: De buitelende baby in mama's buik (Thomas Svensson). Een echte aanrade

Sollicitatiegesprek is achter de rug maar ik heb er niet meteen een goed gevoel bij. Ik had niet het gevoel dat dit nu de plaats is waar ik de rest van mijn leven of toch minstens een groot deel van mijn nabije toekomst wil werken, integendeel zelfs. En voor een job waarvoor ik elke dag meer dan 2 uren onderweg ben, verwacht ik toch een 'klik'. Ik vrees dus dat de zoektocht nog even verder gaat. Gelukkig heb ik nog wat tijd en ben ik dus niet verplicht om de eerste de beste kans te grijpen. Nou ja, het was ook weinig waarschijnlijk dat mijn eerste sollicitatiebrief al meteen tot een nieuwe job zou leiden. Soms maakt de situatie me wel even nerveus maar ik probeer dan vlug terug tot een zen-toestand te komen. En intussen probeer ik te profiteren van de onverwachte vrije tijd door alles piekfijn in orde te brengen voor de komst van Drempelkindje ... Zeepsopperige zwaai, Linneke

Zoonlief observeren op school leert me alvast veel over het mannendom ... Zo heeft hij een vriendinnetje in de klas over wie hij niet kan zwijgen en dat zijn schooldagen kleurt en opfleurt. Maar als hij op school arriveert en ze komt op hem afgestormd om zijn hand of arm te grijpen, rukt hij zich altijd los alsof ze lepra heeft, draait zich om en beent weg met grote stappen, haar beduusd achterlatend met haar ziel onder de arm. Een echte man in spe dus: niets laten blijken van zijn diepste gevoelens. En zo krijgt een 3-jarig meisje alvast haar eerste lesje in de omgang met mannen : ruimte geven, niet teveel publieke uitingen van affectie ... Eens je dat als vrouw onder de knie hebt, valt het leven met mannen best mee ! :-)

Ik ben voorzichtig aan het solliciteren, met als motivatie: you never know ... En wat raad je: volgende week mag ik naar mijn eerste sollicitatiegesprek ! Ik zal er vast een onuitwisbare indruk nalaten met mijn megabuik want Drempelkindje zit helemaal vooraan zodat ik een toeter van een buik heb. Als ik een winkel binnenstap, zie ik de bedienden al ijlings naar een teiltje en dweil tasten ... :-) Hopelijk kamp ik die dag niet net met een dramatische opstoot van zwangerschapsdementie en kan ik toch nog enig professionalisme uitstralen, ondanks mijn moeke-afmetingen ... Duimen dus voor me! Al heb ik te maken met gemengde gevoelens. Ik zou vreselijk blij zijn de job te hebben want dat betekent dat ik geen dag werkloos ben én het lijkt me best een interessante job met veel verantwoordelijkheid. Maar anderzijds had ik graag iets meer tijd gehad voor borstvoeding en voor Drempelkindje zelf natuurlijk. Die eerste maanden zijn zo belangrijk en eens weer voltijds aan het werk, zit je meteen we

Zoonlief heeft zijn moeder verslagen in intelligentie ... De voorbije weken heeft hij al grote indruk gemaakt door de dagen van de week op te dreunen, te tellen tot dertien en zo nog een paar weetjes. (En ik die dacht dat het eerste kleuterklasje nog kinderspel was ...) Maar zijn laatste kennisuiting zette me compleet voor schut. Zoonlief blijkt namelijk de begrippen 'links' en 'rechts' te kennen. Wie me goed kent, weet namelijk dat ik het verschil niet ken tussen links en rechts, en bij mijn autorijexamen zelfs een R en L op mijn handen moest schrijven om te vermijden dat ik daardoor de mist zou ingaan. Ik voelde me dus best even overtroefd door mijn eigen vlees en bloed. Ik verwachtte wel dat dit ooit zou gebeuren maar toch nog niet door een dreumes van iets meer dan een meter hoog ...

Zoonlief heeft vorige week onverwacht een extra lange week vakantie gehad want hij bleek maandagavond te kampen met een zware oorontsteking en mocht dus niet meer naar school. Die extra tijd aan het thuisfront is hem blijkbaar erg bevallen want vanochtend kon hij zich niet vinden in de plannen om terug naar school te gaan. Plots deed zijn oortje weer pijn en besloot hij gewoon alleen thuis te blijven. Hem lokken met zijn vele vriendjes en zijn lieve juf ... het hielp allemaal niets en eens op de speelplaats gingen zijn armen dan ook als wielklemmen rond mijn benen en gingen de traansluizen hartbrekend open. Situaties die ik haat want dan zou ik niet liever dan hem terug meenemen naar huis maar ik weet dat ik hem daar geen dienst mee bewijs. Net zoals ik moet leren hem los te laten, moet hij ook leren om mij te laten gaan. Maar het zijn levenslessen waar we het allebei moeilijk mee hebben ... Mijn kleine ventje, vooral met mijn welig tierende zwangerschapshormonen wil ik hem koesteren e