The final countdown ...

Vandaag mijn laatste werkdag ... De ontelbare reacties vol ongeloof en boosheid en de vele steunbetuigingen van talloze collega's hebben de voorbije dagen alvast deugd gedaan. Daar krijg ik mijn werk natuurlijk niet mee terug, maar misschien wel een stukje van mijn zelfvertrouwen.

Verder probeer ik me voorlopig vooral te concentreren op Drempelkindje. Ik heb nu alvast tijd om me in alle rust voor te bereiden op de geboorte. Mijn agenda loopt dan ook vol met andere voornemens en werkjes die ik anders in vliegende haast in het weekend of na het werk moest doen. Kortom, ik probeer me te focussen op het positieve aan de situatie. Alle dagen zitten kniezen in een hoekje helpt me geen stap vooruit.

Ik ga er ook van uit dat alles zijn reden en betekenis heeft. Misschien was deze gebeurtenis nodig om me in een andere richting te krijgen die ik anders nooit genomen had. Waarschijnlijk is het gewoon een geitenwollensokkengedachte om de bittere pil te verzachten maar ik blijf erop vertrouwen dat er zich nieuwe kansen zullen aandienen en dat ik over zoveel tijd hieraan zal terugdenken als het beste dat me kon gebeuren ...

Toekomstgerichte zwaai,

Linneke