De onbemande vrouw

Toen ik één dezer uit het keukenraam keek, merkte ik een ongewone bezoeker op in de straat. Toen ik hem meldde dat hij een zestal weken te vroeg is, klapwiekte hij weer rustig verder. Tot binnenkort!

Naar jaarlijkse gewoonte trok ik met De Bende en zoonlief op weekend. Dit jaar stond het domein Ten Hof in de Voerstreek op het programma. Een heel mooie streek op het drielandenpunt Nederland, Duitsland en België. Met 11 volwassenen en 4 kinderen was de Vakwerkschuur tot de nok gevuld. Al had iedereen wel de luxe van een eigen slaapkamer met badkamer en was de woning voorzien van een ruime keuken, eetplaats en living - van claustrofobische toestanden was dus absoluut geen sprake. Zoonlief kon het alvast appreciëren dat hij zijn moeder nu zelfs s nachts helemaal voor zich alleen had. En ook de faciliteiten - zandbak, klimtoestellen ... - vielen in de smaak want hij was met geen stokken binnen te houden en liep rond met een zalige smile op het gezicht en een metersdikke stoflaag van kop tot teen. Het weer was fenomenaal dus uitgelezen voor wandelingen. Met de kinderen en hoogzwangere buik werd gekozen voor een kortere trip maar de anderen bonden de echte wandelschoenen aan voor een heu

Update - De hematoloog vond het gelukkig niet nodig om meteen voor drastische maatregelen te kiezen. Ik moet nu een paar weken een zwaarder ijzersupplement nemen en dan wordt mijn bloed opnieuw getest. Als de waarden dan omhoog zijn, is een bloedtransfusie of ijzerinspuiting normaal gezien niet meer nodig. Gelukkig ben ik nog 'maar' 33 weken zwanger, dat geeft ons nog wat tijd om de tekorten aan te vullen. En verder ben ik koppig bezig mijn lijstje af te werken. De dierenarts bijvoorbeeld. Jambo en Loki mochten rekenen op hun jaarlijkse vaccinatie. Maar dat ze daar geen zin in hadden, heb ik aan den lijve mogen ondervinden ... Gelukkig kan ik de andere punten op mijn lijstje meestal met iets minder schrammen en builen afwerken anders zag ik er stilaan uit als een oorlogszone ... Mijn liefste zit intussen ook niet stil. Zoonlief zijn kamer krijgt een complete metamorfose. Het verfwerk en nieuwe vloer zijn achter de rug. Nu zijn we de kasten in elkaar aan het steken. En volgende

De uitputtingsslag is begonnen. Bij zoonlief raakten mijn reserves pas op na 40 weken zwangerschap maar Drempelkindje heeft blijkbaar grote honger ... Het laatste bloedonderzoek toonde zopas een zwaar ijzertekort en begin van echte bloedarmoede aan. De gyn was daar niet zo blij mee omdat ik - veggie zijnde - al suplementen neem sinds het begin van de zwangerschap en dus voldoende reserve zou moeten hebben. Nu moeten ze beslissen of ik een bloedtransfusie of ijzerinspuiting nodig heb. Hopelijk loopt het allemaal niet zo'n vaart en kan een dubbele portie ijzerpillen al soelaas brengen. Ik vond het wel vreemd dat ik plots zo'n groot tekort zou hebben. Twee maanden geleden was mijn bloed nog OK. En echt moe voel ik me niet. Ik ben wel heel kortademig en heb vlug last van hartkloppingen maar ik dacht dat dit normaal was. Duimen maar dat ik straks goed nieuws krijg! IJzerarme zwaai, Linneke

Zoonlief heeft een luxeleven met zijn mama thuis. Zo ontsnapt hij nu aan de voor- en naschoolse opvang. Net voor schooltijd breng ik hem en na schooltijd sta ik hem al op te wachten. Tot zijn grote vreugde trouwens want telkens hij me ziet verschijnen, klaart zijn gezichtje helemaal op en komt hij aangerend om luid te verkondigen vanuit de grond van zijn hart: "Mama! Ik jou zo gemist!" Maar ik ben niet het enige mikpunt van zijn charmes. Zo is hij ook dol op zijn juf en deze wist me te vertellen dat ze elke ochtend een begroetingsritueel hebben: "Goeiemorgen, 'naam kindje'". Zoonlief zijn repliek is dan naar verluidt steeds: "Goeiemorgen, lieve, brave, lachejuf ..." Een stijfkopje met een gouden hart dus. Ik heb dan ook besloten hem toch nog maar even te houden ... :-)

Een zwaar geval van nestdrang ten huize Bollewerk ... Gisteren heb ik de kasten in de woonkamer en veranda eens grondig uitgemest en het was nodig want na vier uren kon ik terugblikken op drie grote, volle dozen: papier, prullen om weg te gooien en spullen voor het kringloopcentrum. Vandaag is de keuken aan de beurt en daarna verlegt mijn terrein zich naar boven. Ik zal er dan wel over moeten waken om de spullen die niet meer door de keuring geraken, meteen weg te voeren. Mijn liefste heeft het namelijk (nog) iets moeilijker dan mij om van zaken te scheiden en zat gisteren dus meteen te graaien in de dozen om tal van prullaria te 'redden' ... :-)

Een bizar gegeven doet zich momenteel voor. Om het dreigende zwarte gat te vullen, had ik vorige week een lijstje opgemaakt met zaken die ik nog wou doen voor de geboorte. Een paar dingen kan ik intussen van mijn lijstje schrappen, maar het lijkt wel dweilen met de kraan open want het groeit gewoon aan terwijl ik er naar kijk! Elke dag komen er meer punten bij dan ik kan schrappen. Kortom, misschien ga ik toch beter gewoon in mijn zetel zitten en doe ik niets meer ... :-) Intussen doet het wel vreemd om het werk los te laten want ik heb nog de neiging om vanalles op te volgen en moet me bedwingen om niet te bellen om te vragen of ze dat niet zullen vergeten en daar toch aan zullen denken. Het is dus nog niet volledig doorgedrongen dat ik daar definitief weg ben. Al moet ik zeggen dat ik onvoorstelbaar veel droom over het werk. Het verwerkingsproces is blijkbaar dus toch begonnen. Al ben ik er nog niet meteen klaar voor om me al op een nieuw avontuur te storten, tenzij mijn nakende avo

Vandaag mijn laatste werkdag ... De ontelbare reacties vol ongeloof en boosheid en de vele steunbetuigingen van talloze collega's hebben de voorbije dagen alvast deugd gedaan. Daar krijg ik mijn werk natuurlijk niet mee terug, maar misschien wel een stukje van mijn zelfvertrouwen. Verder probeer ik me voorlopig vooral te concentreren op Drempelkindje . Ik heb nu alvast tijd om me in alle rust voor te bereiden op de geboorte. Mijn agenda loopt dan ook vol met andere voornemens en werkjes die ik anders in vliegende haast in het weekend of na het werk moest doen. Kortom, ik probeer me te focussen op het positieve aan de situatie. Alle dagen zitten kniezen in een hoekje helpt me geen stap vooruit. Ik ga er ook van uit dat alles zijn reden en betekenis heeft. Misschien was deze gebeurtenis nodig om me in een andere richting te krijgen die ik anders nooit genomen had. Waarschijnlijk is het gewoon een geitenwollensokkengedachte om de bittere pil te verzachten maar ik blijf erop vertrouwen

Ik mag vandaag 36 kaarsjes uitblazen. Al is er van feeststemming momenteel niet veel sprake. Ik heb namelijk pas te horen gekregen dat mijn contract na 31 augustus niet meer zal verlengd worden … Het komt een beetje als een donderslag bij heldere hemel na alle positieve functionerings- en evaluatiegesprekken de voorbije drie jaren maar blijkbaar hebben die niet veel gewicht als de directie plots beslist een andere weg in te slaan. De timing mag me alvast niet verbazen. Mijn verjaardag is meestal een periode van rampen en onheil. Als ik even terugdenk aan mijn vorige edities: bijna gestorven bij de geboorte, feestjes die onverwacht in het water vallen, een schouwbrand, een auto-ongeluk, de bons gekregen van een vriendje, bijna-vergassing … Zeg nu zelf, een ontslag (ook al is het misschien niet echt een ontslag) past perfect in het rijtje! * groen lachje * De reden van de beslissing is heel duister en ik vrees dat ik ook niet veel verduidelijking meer zal moeten verwachten. Bij het ‘gesp