De onbemande vrouw

Hugo Claus kreeg zaterdag onder grote belangstelling een waardig afscheid. Het is hem gegund. En zoals het een monumentale man betaamt, leidde zijn dood tot een hele polemiek. Want Claus stierf geen natuurlijke dood maar kreeg een einde van barmhartigheid. Euthanasie. Het blijft voor heel wat controverse zorgen. En zo hoort het ook want het gaat over leven en dood. Zelf leun ik sterk over naar de liberale strekking. Het leed van mijn grootmoeders heeft daar veel mee te maken. Mijn ene grootmoeder overleed een dikke tien jaar geleden na twee jaar honds afzien aan de ziekte van Kahler , een zeldzame bloedkanker die ook de botten aantast. Elke beweging deed pijn, haar schouders, armen en ribben braken uiteindelijk zelfs bij de minste beweging, bv. als de verpleegsters haar probeerden te wassen. Ze kreeg zware pijnstillers maar braakte die meestal weer uit. En tot haar absolute levenseinde bleef de medische wetenschap haar gebruiken als proefkonijn. Terminaal en stervend kreeg ze zelfs nog

Mijn vrouwelijke medebloggers hebben een ' wijvenblogweek ' gelanceerd, als reactie op de denigrerende toon waarmee de meeste blogs van vrouwen worden onthaald. Op een dergelijk initiatief wil ik uiteraard niet ontbreken. Niet dat hier zo'n hoogstaande literatuur te vinden is, maar sommige 'wijvenblogs' zijn echte pareltjes die naar waarde mogen geschat worden ... En ik ben solidair met mijn bloggende 'zusters'. Thema van maandag was 'mijn wijflijf'. Na mijn eerste bevalling heb ik dat bewuste lijf helaas niet meer in zijn oorspronkelijke staat gekregen en momenteel (6,5 maanden zwanger) kamp ik met een walruscomplex dus dit is alvast een thema dat ik liever mijd. En jullie ook, trust me ... :-) Skip dus ... Gisteren zou het over 'shoppen' gaan. Aangezien ik geen shopaholic ben en enkel functioneel op pad ga (lees: als ik echt iets nodig heb - hangt grotendeels samen met voorgaand puntje) heb ik ook daar geen aardschokkende mededelingen over

Typische zwangerschapsfenomenen beginnen zich steeds duidelijker te manifesteren. En dan heb ik het niet over het totale absenteïsme van enige taille, het brandend maagzuur en de frequente neusbloedingen die me deze zwangerschap durven plagen (daarvoor moet u elders zijn). Gisteren keek ik met mijn liefste naar de Pappenheimers (was het gisteren?) en moest ik plots vaststellen dat ik kamp met een zwaar geval van zwangerschapsdementie ; terwijl ik normaal gezien probleemloos namen en begrippen uit mijn mouw schud om mijn liefste te imponeren, kwam ik deze keer nauwelijks verder dan: wacht, ik weet het, euh, allez, nu kan ik er niet op komen ... Mijn zwaar gedeukte imago en ik hebben de rest van de avond dan maar wijselijk gezwegen. Een ander verschijnsel is de nestdrang . Terwijl mijn liefste en ik jarenlang geen meubelwinkel bezochten en zeker niet tijdens het weekend - tenzij met een geladen pistool tegen het hoofd -, lopen we er de voorbije weekends zowat de deur plat. Met een sli

Vandaag is het Wereldnierdag . Een dag waar ik tot pakweg tien jaar geleden nooit bij stilgestaan zou hebben. Maar op een dag ging mijn moeshke naar haar huisarts met vage klachten, waaronder een hoge bloeddruk die maar niet wou dalen ondanks medicatie. En haar huisarts herinnerde zich plots een artikel waarin hij las dat een nierblokkade tot hoge bloeddruk kan leiden, omdat je lichaam er alles aan doet om toch maar bloed door die nier te stuwen. Hij stuurde haar dus naar het ziekenhuis voor een scan. Onze wereld kwam toen even tot stilstand want het verdict was niet mals: een agressieve tumor had één van haar nieren volledig aangetast. Er volgden dagen van onderzoeken en onzekerheid. Eén ding stond vast: de tumor – en dus ook de nier - moest er zo snel mogelijk uit. Er waren nog geen uitzaaiingen in botten en andere organen waarneembaar maar echt zekerheid was er niet. Het was een zware operatie en de pijn nadien was enorm. Later vertelde ze nog hoe gek en boos ze werd van onze troost

Zoals jullie hier al konden lezen, heeft mijn liefste onlangs een nieuwe job gezocht, en gevonden. De zoektocht heeft niet zo lang geduurd, maar er zijn wel een paar mogelijkheden de revue gepasseerd. Daarbij bleek ik niet altijd een betrouwbare steun en toeverlaat, laat staan de aanreiker van een briljante inval. Zo wou hij solliciteren naar een baan om koffiemachines op tal van werkstekken operationeel te maken en te houden. Moest ik meteen denken aan de cooler-dan-coole 'Coca Cola man'. Ik zag het al helemaal zitten: mijn liefste als hotter-dan-hotte 'Espresso man' ... En onder lichte dwang moest hij zoiets dan in zijn sollicitatiebrief neerpennen. Een njet was de snelle response ... Voor sollicitatietips hoeven jullie dus niet aankloppen bij mij! Koffieminnende zwaai, Linneke

Het schooltje van zoonlief is eensgezind over zijn toekomstambities: hij wordt weerman ... ! Als ik 's ochtends met hem het opvanglokaaltje binnen stap, is een kort weerbericht zijn eerste daad. "Het is fris!" is topfavoriet, om dan met een parmantige zwaai muts en handschoenen op tafel te gooien. En als het heel zonnig is, stapt hij met zonnebril incluis het lokaaltje binnen om uiting te geven aan het weer van die dag. Als ik pech heb en hij zijn fietshelm heeft zien liggen in de kast, is de uitdossing zelfs compleet want bij een zonnebril hoort volgens hem een fietshelm. Dus dan zit hij de hele weg in de auto met fietshelm en zonnebril op - geloof me, dat levert soms heel rare reacties op bij de passanten- om zo ook de school binnen te stappen. Maar het gegniffel van de andere kindjes kan hem niet deren en vindt hij zelfs leuk. Als hij maar wordt gezien, en vooral gehoord! Zoonlief staat dus garant voor de heropstanding van het weerbericht met attributen, zeg maar. Tele

Zoonlief was vanmorgen weer met geen stokken van zijn potje te krijgen. Typisch fenomeen op een weekdag waar ik soms de muren van oploop want hij kiest net het moment uit als ik al met mijn jas en tas klaarsta om te vertrekken ... Hij zat uitgebreid te bladeren in een boekje van Fun, mijn zuchten en aansporingen flagrant negerend. Vijf minuten, tien minuten, een kwartier ... De klok tikte ongenadig verder. Geen waterkansje meer om nog tijdig op het werk te geraken. Dat wordt dus weer overwerken vanavond en dus een stresserende avondspits ... Dat flitst allemaal door mijn hoofd terwijl hij op zijn gemak de natuur haar potjeswerk laat doen. En plots had ik een visioen: zag ik hem over twintig jaar, gebarricadeerd in het kleinste kamertje met de krant of een tijdschrift. Volop de tijd nemend om zijn leesvoer door te nemen, en zich geen klap aantrekkend van het geweeklaag en gezeur van zijn toekomstige geliefde ... Uiteindelijk stond de teller op welgeteld 27 minuten voordat hij kon scheid