De onbemande vrouw

Het is een drukke week geweest en ik heb dus wat verdiend: een superdeluxe massage bij Adelante bijvoorbeeld. Heb ik maar liefst twee maanden op voorhand moeten boeken maar vooruitziend als ik ben, komt die dus werkelijk op het goeie moment ... Mijn liefste mag uiteraard mee. Zoonlief verbannen we even naar zijn meter en nichtjes. Hopelijk lukt de massage nog een beetje want op mijn buik liggen met een bijna 6-maanden-zwangere buik is niet meteen een aangename positie. Ik heb mijn nieuwste bijnaam dus (letterlijk) dik verdiend: Mega Linda ... Megazwaai, Linneke

De beruchte ‘ik ben twee en ik zeg nee!’-fase van zowat elke peuter blijkt zich nog tot ver in de derde jaargang van zoonlief uit te strekken. Al gaat het met perioden. Soms is hij een mak lammetje dat gewillig meewerkt om zich dan plots te ontpoppen tot een waar slagschip. Momenteel zitten we weer volop in een ‘neen’-fase. Zoonlief is zwaar verkouden maar weigert halsstarrig om zijn neus te snuiten. Als ik nog maar een zakdoek bovenhaal, gaat hij al gillend op de vlucht, inclusief de snotslingers. En ik vertik het om hem achterna te zitten want dan zou hij teveel plezier hebben in die slapsticktoestand. Ik wacht dus gewoon af en als ik hem te pakken krijg op een onbewaakt ogenblik, pak ik hem beet. Je kan iemand natuurlijk niet dwingen om te snuiten, dus dan maakt hij kennis met het alternatief: spoelen met fysiologisch water, waar hij - zo mogelijk - een nog grotere hekel aan heeft. Een ware veldslag is het dus telkens opnieuw. Maar ik hou koppig vol want anders raken zijn ogen en or

Tot gisteren was het maar liefst DRIE JAAR geleden dat ik nog eens een bib ben binnengestapt. En dat voor een notoir lettervreter die vroeger tot en met de etiketjes op de confituurpot las. Toen ik tien was, ging mijn moeder met mij zelfs naar de stedelijke bib om schriftelijk haar toestemming te geven dat ik de volwassenenbib in mocht aangezien ik de jeugdbib zowat doorploegd had. Kon ook moeilijk anders met een leesconsumptie van gemiddeld 10 à 15 boeken per week. Ik wil maar zeggen: ik las geen boeken, ik vrat ze op van voorkaft tot achterflap … Maar plots kwam dat ten einde met de geboorte van zoonlief. Ik leek maar geen tijd te vinden om nog boeken te lezen, laat staan naar de bib te gaan. Ik probeerde het wel maar aangezien ik nog enkel tijd leek te hebben net voor het slapengaan en ik meestal zo uitgeput was door de lange dagen en eindeloze rij gebroken nachten, kwam ik nooit verder dan 2 pagina’s per keer. Niet meteen bevorderlijk voor de boekenconsumptie. Maar gisteren heb ik

Tot dusver is mijn huishouden twee mannen rijk. En ook hier valt de appel niet ver van de boom want zoonlief heeft bepaalde kenmerken van mijn liefste geërfd. Een zonnig karakter bij voorbeeld. Maar ook de eigenschap om nooit iets terug te vinden. Speeltjes, tutjes, knuffels, kledingstukken, schoenen, zelfs bestek … alles lijkt te verdampen voor zijn ogen. Zodat na 10 seconden zoektocht een hulpbehoevende ‘mamaaaaaa????????’ weerklinkt. Meestal moet ik mijn hoofd maar om de hoek van de kamer steken om al te kunnen zeggen waar het gezochte zich dan wel bevindt. Soms hoef ik zelfs niet eens dàt te doen en kan ik het lukraak raden. Die dingen zijn namelijk nooit echt verdwenen, maar mannen hebben blijkbaar de gekke eigenschap om ziende blind te zijn … Want mijn liefste heeft dus krak hetzelfde. Met de regelmaat van de klok doorploegt hij het huis op zoek naar zijn sleutels, GSM enz. terwijl die bijna steeds zowat onder zijn neus liggen en ik na nog geen nanoseconde de speurtocht kan beëin

Volgens het ochtendradioprogramma wordt Valentijn volop gevierd bij de Vlamingen. Nochtans niet meteen een gewoonte waar mijn liefste en ik aan meewerken. Een lief kaartje wel, maar cadeautjes ... hoeft niet. We vinden het leuker elkaar onverwachts te verrassen. En we zijn gewoon simpelweg gelukkig met elkaar, daar hebben we geen Valentijnsgekte voor nodig. Maar voor sommige mensen blijkt het dus wel belangrijk te zijn. Mannen zouden vooral elektrische toestellen krijgen. En wat geven de meeste mannen aan hun vrouw? Juist, een ruiker bloemen (meer dan 70%!)... De meeste vrouwen zijn daar naar verluidt heel gelukkig mee want bloemen zijn mooi, ruiken heerlijk ... Zelf heb ik nog nooit bloemen gekregen van een geliefde en eerlijk gezegd ben ik daar blij om. Waarschijnlijk een morbide trekje van me maar ik hou helemaal niet van snijbloemen. Ik zie er al teveel hun naderende dood in. Ik vind bloemen heel mooi maar dan wel in de vrije natuur en niet getemd in een vaas. Bij deze is iedereen

Hoe maf! Vanmiddag stuurde ik e-mailgewijs het zoveelste persbericht de wereld in. Kreeg ik plots een mail terug van een vroegere collega bij Kanaal 3 (huidige TV Oost ) die nu bij Kanaal Z werkt en die ik dus al jàààààààààààààààààren niet meer heb gezien of gehoord ... Ik vermoed dat ik hem voor het laatst heb gezien toen ik net terug was uit Afghanistan met Artsen Zonder Grenzen en mijn verhaal mocht komen vertellen in de studio. En wat het toeval nog meer wil: misschien komt hij binnenkort voor één van onze opleidingen werken ... Soms toch spooky!

Een zonovergoten weekend was ons deel. Zalig gewoon ... Een mens krijgt van minder plots de lente in zijn kop! Zoonlief heeft urenlang buiten gespeeld met blinkende oogjes en gretig hollende voetjes. De buurtkinderen namen hem mee op sleeptouw en zo maakte hij voor het eerst kennis met echte jongensactiviteiten zoals 'kamp bouwen'. Dat je daarbij soms splinters in je vingers krijgt, heeft hij ook aan den lijve ondervonden. Ouch! En gisteren voor het eerst terug naar de speeltuin van de Nieuwdonk. Plots viel me op dat hij nu een van de 'groten' op de peuterspeeltuin is, terwijl rond ons hordes één- en tweejarigen cirkelden met de obligate mama's en papa's in hun kielzog. Hij wordt zo groot plots... Ik moest hem nergens meer bij helpen, correctie: MOCHT hem nergens meer bij helpen en als hij maar even kon, glipte hij naar de 'grote' speeltuin, klauterde op een touwladder en bekom onvervaard de hoogste toren met een meterslange glijbaan om met een brede gri

Vanochtend 5.50 uur in ons Bollewerk. Zoonlief was wakker en mocht dus nog even bij ons in bed. In de ijdele hoop dat hij nog een 10-tal minuten rustig zou blijven liggen genieten van de warmte en het gezelschap, en wij dus nog even tijd hebben om rustig afscheid te nemen van zoete dromen en ons mentaal voor te bereiden op een nieuwe dag. Maar we weten natuurlijk beter dan dat ; onze jongen leeft nu eenmaal tegen turbosnelheid en zodra zijn ogen open gaan, komt zijn hele wereld met gierende banden stante pede op topsnelheid totdat hij twaalf uur later uitgeput de ogen weer sluit ... Een ochtendhumeur kent hij alvast niet. Hij begon meteen te zingen in ons bed, doorspekt met korte oprispingen van zelfreflectie: - Ikke mooi liedje zingen, he mama! Dat konden we uiteraard enkel beamen. Terwijl hij neuriënd en zingend rondkroop in ons bed, er nauwgezet voor zorgend dat we zeker wakker zouden blijven, kroop hij plots even dicht tegen me aan. - Jij mijn schatteke! Besloot hij warmhartig. Om

Vandaag slaat mijn liefste een bladzijde in zijn leven om. Het is zijn laatste dag op zijn werkstek sinds jaar en dag. Hij vertrekt met enigszins gemengde gevoelens want zijn collega's waren fijn en het werk best aangenaam. Maar de bazen hebben beslist binnenkort te verkassen naar Willebroek én om over te schakelen naar een tweeploegenstelsel ; m.a.w. grote afstand, slechte uren. Sindsdien loopt het bedrijf quasi leeg en zag hij menig collega al vertrekken. En ook zelf zagen we de nieuwe arbeidsomstandigheden niet meteen zitten … Mijn liefste begaf zich dus op het jobhuntingcircuit. En aangezien ik daar al de nodige ervaring heb – met vijf jobs op 12 jaar tijd, mijn freelance werkgevers dan nog buiten beschouwing latend – klopte hij bij mij aan voor advies. Ik wist hem ondermeer te vertellen wat in mijn tijd de favoriete vraag van selectiecommissies leek te zijn: wat zijn je drie beste / slechtste eigenschappen. Een vraag waar mijn haren steeds van overeind kwamen te staan want der

Ik was dus even 'out'. Letterlijk want ik mocht - na zoonlief - een paar dagen verblijven in buikgriepland ... Maar na een paar dagen exuberant toiletwaterverbruik (om het niet te plastisch uit te drukken) is het ergste leed geleden en kan ik alweer aan de slag. Januari en februari zijn mijn natuurlijke kwakkelmaanden. Dan loop ik te snotteren (de restanten van mijn sinusitis durven me momenteel ook nog plagen, vooral 's nachts), te hoesten, te zuchten ... Ik heb dus veel nood aan het einde van de winter en het begin van de lente: warmte, zon ... Ik snak gewoon naar een weekje hitte onder een tropische zon. Helaas heb ik niet genoeg vakantiedagen voor een dergelijke uitspatting en tijdens mijn eerstkomende vakantieperiode (paasvakantie) ben ik al te ver gevorderd in de zwangerschap om nog te mogen vliegen op verre bestemmingen. Ik zal het voorlopig dus moeten doen met een vakantiebrochure van jetair en consoorten ... Ik-baal-van-de-winterse zwaai, Linneke