De onbemande vrouw

We zullen je leven gedenken ; dat sprak van kracht, dat getuigde over liefde, dat gevuld was met wijsheid ... We zullen je leven gedenken ; wie je was, waarvoor je stond, de waarden die je nastreefde ... je sprankelende geest, fierheid, rechtschapenheid en rotsvaste geloof We zullen je leven gedenken ... niet wat van je werd, niet de duisternis en de leegte, niet het lege omhulsel dat je werd, niet hoe je steeds verder verdwaalde in de zwarte gaten van je geheugen ... We zullen je leven gedenken en eren ... Moge je leed nu geleden zijn, moge je terug thuis zijn gekomen, moge je pijn en angst verdwenen zijn. Rust nu in vrede en liefde, het was een eer en een voorrecht jouw kleindochter te zijn ...

De eerste week vakantie zit er alweer bijna op. Het waren drukke dagen want zaterdag vierde zoonlief zijn derde jaargang en maandag stond het volgende eetfestijn op het programma met kerstavond. Zoonlief was alvast zwaar in de wolken met zijn feestje. Veel gasten (fijn!), veel cadeautjes (heel erg bedankt!) en veel plezier (nagenieten!). En nu zijn we nog aan het nagenieten en probeer ik de ravage wat bij te sturen ... :-) Helaas moet mijn liefste alweer gaan werken en zijn zoonlief en ik dus grotendeels aan elkaar overgeleverd. En dat is niet altijd evident - zo probeert hij deze vijf minuten mamablogtijd met alle mogelijke middelen te dwarsbomen en zal ik straks zwaar moeten betalen voor dit momentje dat hij niet centraal in mijn aandacht stond ... :-) Jullie merken het wel wanneer ik nog eens de toestemming krijg om aan zijn ijzeren greep te ontsnappen! Boetezwaai, Linneke

Met veel getrek en gesleur zal zoonlief toch nog betrekkelijk heelhuids de kerstvakantie hebben gehaald. Ik ben immens blij dat het vandaag zijn laatste schooldag is want zijn weerstand is momenteel miserabel. Zoals steeds na een straffe antibioticakuur komt er een week later een tegenreactie. Vandaar dat ik zo anti antibiotica ben - omdat ik weet dat de miserie gewoon even wordt uitgesteld. Maar soms krijg je gewoon geen keuze, zoals bij zijn vroegere oorontstekingen en zijn longontsteking van twee weken geleden. Ik hield dus mijn hart vast voor deze week, de periode dat de antibiotica uitgewerkt zou zijn. Propte hem vol propolis en echinacea (weerstandsverhogend) en verdampte in zijn kamer een heel arsenaal indianenkruiden om zijn luchtwegen te desinfecteren en weerstand te verbeteren. Maar uiteindelijk moesten we toch het onderspit delven. Het begon begin deze week met een verstopte neus en een hardnekkige kuch, zodat de nachten weer een toneel van slapen en waken waren. Maar giste

Juist telefoon gekregen van de landelijke kinderopvangdienst en - hoera hoera! - we hebben opvang gevonden voor ons ukje in wording!!!!! Jullie liggen waarschijnlijk allemaal plat van het lachen dat dit voor zo'n hoerastemming kan zorgen want ukje zit nauwelijks 14 weken in de buik en de planning van zijn/haar eerste jaren is al rond... Maar het is echt wel nodig om zo vlug op zoek te gaan. We moeten trouwens nu al met twee onthaalmoeders werken want de enige in Berlare die nog fulltime werkt, heeft pas plaats vanaf 2010 (!) dus zo manisch overcontrolerend ben ik niet. Het bleek trouwens een heel puzzelwerk te zijn maar er zijn nu toch twee onthaalmoeders - waaronder zoonlief zijn moeke Sandy - wiens 'dienstrooster' op elkaar afgestemd is geraakt zodat we al één zorg minder hebben. Ik kan het dus niet genoeg benadrukken. Lieve vriendinnetjes, zodra je teststaafje roze kleurt, nog voordat je het zelfs je liefste vertelt: spring meteen op de telefoon en pc en begin te bellen

Neen, lieve lezertjes, hiermee wil ik niet de aandacht vestigen op mijn (gelukkig nog veraf zijnde) volgende verjaardag, maar op de actie Dag van de Lege Treinen . Benieuwd of de oproep veel navolging zal krijgen. Ik zal die dag alvast geen trein nemen! Maar dat heeft minder te maken met mijn bewuste deelname aan deze actie dan aan mijn huidig vervoermiddel naar en van het werk: de auto (bloos bloos). Mijn overvolle treindagen dateren al van mijn vorige werkgever en die daarvoor en die daarvoor en die daarvoor . Ik heb jarenlang mee gezweet met de mensenmassa rond me en gedroomd van een schoenentrekker om toch een tikkeltje meer ruimte te krijgen. Al kan het altijd nog erger: neem maar eens een metro in Brussel tijdens het spitsuur ... De treinen zitten dus al een tijdje overvol. Zolang daar niets aan wordt gedaan, lijkt het me weinig zinvol om meer mensen naar de trein te lokken - al dan niet onder zachte dwang. Ik blijf dus nog even - met enig schuldgevoel - met de auto naar het wer

Het belooft (alweer) een hectische week te worden. Op het werk zijn er nogal wat losse eindjes om in eindfase vast te knopen en zijn er ook een paar avonden werk op verplaatsing voorzien want het zijn de eindejaarsconcerten van de Associatie Universiteit Gent, en daar mogen we een steentje toe bijdragen. Gelukkig voor het publiek niet op muzikaal vlak ... :-) En verder moeten we nog voorbereidingen treffen voor het verjaardagsfeestje van zoonlief die zaterdag 3 kaarsjes mag uitblazen. Ik probeer opnieuw een kunstwerkje ineen te knutselen dat dan een jaar lang onze living mag 'opfleuren'. En verder breek ik me het hoofd over wat voor te schotelen aan de schare gasten. De hele familie komt over de vloer dus we zullen serieus wat drank mogen aanslepen, om van hapjes maar te zwijgen ... :-) En maandagavond geven we nog een - iets kleinschaliger - kerstavondfeestje bij ons dus zoonlief zal ongetwijfeld het noorden kwijt zijn na al dat feestgedruis ... Maar na die drukke, drukke week

Het moet toch blijkbaar iets typisch zijn voor 'jonge' moeders want vriendin E. schrijft over een ervaring waar ik duchtig over kan meepraten : nachtelijke paniekdromen over onze ronddwalende of rondslingerende babies en peuters die we uiteraard meteen moeten redden... Als het een troost is, lieve E., het gaat voorbij! Dergelijke dromen liggen wat mij betreft nu toch al een tijdje in het donkere verleden. Onze nachtrust, en die van onze mannen, vaart er wel bij! :-)

Zoonlief is intussen weer uit de lappenmand en mocht vanmorgen voor het eerst terug naar school. In de auto vertelde hij alvast dat hij zijn vriendjes (Birgit op kop) uitgebreid verslag zou doen van zijn voorbije week als 'beetje zieke': puffen, siroop, slapen ... Ik ben alleszins ook blij dat de week achter de rug is want voor voltijds werkende ouders zijn zieke kinderen een ramp. Gelukkig hebben we nog een zorgzame en liefdevolle oma die altijd paraat staat om in te springen. Ik dacht nochtans dat ik het gevonden had: mijn ziekenfonds pakt al een tijdlang brochuregewijs uit met hun 'Kortjakje'-dienstverlening ; d.i. thuisopvang voor zieke kinderen, tegen betaling uiteraard. Maar al die mooie diensten zijn blijkbaar met een grote korrel zout te nemen want ik belde maandagmiddag en heb toch de hele week geen enkele dag op hulp kunnen rekenen. En dan mag je nog een paar boze telefoontjes en mails plegen, uiteindelijk moet je toch je plan trekken. Geen dank dus! Intussen

Dinsdagavond ben ik naar 20 jaar Clouseau in het Sportpaleis gegaan, samen met de Dansschoen en haar treinmaatje. De reis ernaartoe was even spannend dankzij een uur file op de E17 maar aangezien we altijd tijdig vertrekken, kon dat de pret gelukkig niet bederven en waren we nog altijd mooi op tijd voor het concert. En goed dat het was! Bijna drie uur show met leuke visuele elementen, vele hits en een paar muzikale experimenten - het ene al beter geslaagd dan het andere. De sfeer zat er alleszins in van minuut één met een wildenthousiast publiek. En dat heb ik mogen meemaken dankzij mijn vooruitziend lief die in april al een kaartje heeft versierd voor me als verjaardagscadeau. Note to self: ik heb het allerbeste, allerliefste en megacoolste lief ter wereld! Alsof ik daar ooit aan zou twijfelen ... :-) Muzikale zwaai, Linneke

Zoonlief heeft sinds jaar en dag een liefje. Een echt 'Meisje' ; fijn, klein, schattig, dottig ... , dus mijn zoon heeft best een goede smaak. Regelmatig komt ze eens spelen met zoonlief, terwijl Buurvrouw boodschappen doet, naar de kapper gaat, een filmpje meepikt met een vriend ... Onze deur staat steeds open en het logeerbedje permanent klaar. Maar blijkbaar is onze gastvrijheid iets te evident geworden want vorige vrijdag stak Buurvrouw haar dochtertje opnieuw binnen om te komen spelen zodat ze haar handen even vrij had. Geen probleem, ware het niet dat ze verdachte koortsblosjes op de wangen had. Maar geen probleem, het was zeker niet besmettelijk, verzekerde Buurvrouw ons ... Voor de niet-kenners: zoonlief heeft een zeldzaam talent om elke bacterie en virusbacil die zijn pad kruist, in een oogwenk op te nemen en daarna dagenlang te koesteren in ijldromen. De kenners herinneren zich vast nog wel zijn eerste horrorwinter met 10 maanden non-stop ziekte - wij doen dat alleszi

Bij deze is waarschijnlijk zowat iedereen op de hoogte van de nakende Bollewerkuitbreiding. Bedankt voor jullie felicitaties; hier, via mail, telefoon en persoonlijke weg ... Maar ik beloof plechtig dat ik de komende zes maanden niet enkel over mijn uitdeinende taille, rare eetgewoonten, gezwollen enkels, zwangerschapsdementie e.d.m. zal schrijven ... :-) Daarvoor heb ik al een ander forum ... :-) Momenteel ben ik trouwens nog aan het nadenken over een 'werktitel' voor het pakketje in wording. Het eerste exemplaar in de moederbuik had ik liefdevol 'Monstertje' gedoopt maar ik wil liever niet in herhaling vallen. Niet dat zoonlief uiteindelijk in werkelijkheid een monsterachtig gedrocht bleek te zijn (integendeel, zegt het trotse moederhart) maar we willen nog een beetje origineel blijven. Inspiratiezoekende zwaai, Linneke