De onbemande vrouw

Om mijn 'fenomenale' organisatievermogen tot nog grotere hoogten te brengen is het ochtendritueel van zoonlief ten huize Bollewerk deze ochtend succesvol uitgebreid met : pyama uit, op potje voor een plasje en een hoopje (al dan niet onder luidkeels protest), kleren aan, schoenen aan, wegwezen... :-) En jawel, ik was op tijd op het werk, hoera!

Vanochtend, net voor het aankleden van zoonlief. ik: 'Zoonlief, moet je nog eens plassen?' hij: 'Neen.' Kleertjes aan. Boekentas en handtas in de auto. Héhé, we zijn eens mooi op tijd buiten geraakt. Denk ik met een denkbeeldig schouderklopje aan mezelf voor mijn fenomenale organisatievermogen. Ik wil zoonlief oppakken en hem in de autostoel zetten als ik een grote plas onder zijn voeten opmerk. hij: 'Mama, ikke pipi gedaan' ik: sakkerend naar binnen met een peuter zich van geen kwaad bewust, kleren uit, potje op, natte kleren in de wasmand, verse kleren halen... Dan wil ik hem van zijn potje halen maar zoonlief stribbelt tegen. hij: 'Ikke kaka doen!' ik: vlieg met veel moeite net niet in de gordijnen en wacht ongeduldig totdat zoonlief zijn 'hoopje' heeft geproduceerd. Net geen tien minuten kost 'het' hem... Tik tak, tik tak... Potje legen, kleertjes aan. Hup in de auto, hup naar school, hup naar het werk... Ik haat stressochtenden! Geha

Gisteren nog eens een loopje gewaagd met mijn starttorun-maatje. Ging natuurlijk als een fluitje van een cent. Zou anders wel erg zijn als het nu al pijn deed. Vorige vrijdag ook nog eens op eigen houtje gaan lopen om het stof uit mijn botten te jagen. Een viertal kilometers, en het ging gelukkig nog. Maar gaan is natuurlijk niet genoeg, het moet nog heel wat beter... Het is trouwens kermis in Berlare en daar liep ik mijn vroegere trainer tegen het lijf. Hij liet me weten dat ‘mijn’ groepje dat doorging voor de 10 km onlangs zelfs de 20 km heeft gelopen… Ik was natuurlijk zwaar onder de indruk. Dat zie ik mezelf nog lang niet doen. Dan zal ik toch eerst een paar overtollige pondjes overboord moeten zwieren. Maar dat is intussen al oud nieuws voor jullie dus ik zal het daar nog maar even niet over hebben. Wel wil ik jullie nog even wijzen op een fantastische ‘tool’ voor ‘would be’ lopers. Via deze link kan je ondermeer je eigen looproutes uitstippelen en weet je meteen ook de afstand. H

Hm, daarnet eens een testje gedaan om na te gaan hoeveel van de wereld ik al heb gezien in mijn jonge jaren (haha). 18% - valt best mee, al had het best nog wat meer mogen zijn... Het lijstje deed me terugdenken aan alle landen die ik al mocht bezoeken, al dan niet voor het vroegere werk . Het internationale is trouwens een aspect dat ik best wel mis momenteel. Maar het blijft desondanks toch een keuze waar ik achter sta. Eens een kind leef je nu eenmaal niet meer enkel voor 'me, myself and I'. Als kind droomde ik volop van schrijven en reizen. Dat ik die kans meer dan drie jaar lang had, was dan ook een geschenk van de goden waar ik nog altijd vol dankbaarheid aan terugdenk. Al waren het niet altijd zulke leuke reizen want het was meestal naar aanleiding van een conflict of epidemie, en enkel gewapend met een pen kan je uiteindelijk maar weinig betekenen voor de bevolking die er middenin zit. Het gaf dan ook veelal een dubbel gevoel: gedrevenheid om te getuigen én onmacht omda

Vandaag stond een artikel in de Standaard dat ik jullie toch niet wou onthouden... http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF20092007_094&kanaalid=474 . Kijk vooral ook naar de video... Er staat me dus nog wat te wachten met zoonlief!

In theorie ben ik de trotse coördinator van een ploegje dappere communicatiespecialisten. In praktijk daarentegen ben ik vooral een op hol geslagen brand(en)blusser. Of zeg maar: de dona quichot van het nobele ambt der communicatie, strijdend tegen alle - al dan niet imaginaire - bedreigingen van heilige huisjes 'deadlines', 'huisstijlvoorschriften' enz. Voorbeelden geven zou me momenteel te ver voeren en jullie daarenboven (terecht) uitermate vervelen. Daarom volsta ik het maar om eens heel diep knarsetandend te zuchten, en te hopen dat ik vlug genoeg met mijn bluswater aankom en geen olie op het vuur gooi. Van een flamboyant stukje gesproken… Misschien moet ik toch maar eens nadenken of er geen manier is om te evolueren tot rookmelder. Van instant problem solver tot preventieadviseur zeg maar. Aangebrande zwaai, Crêpe Suzette Linneke

Mijn loopexploten zijn de voorbije weken een beetje verwaterd. *wuift met vermanend vingertje naar zichzelf* Maar ik borrel weer van de goede intenties. Ik heb namelijk een partner in crime gevonden die het ziet zitten om mee de hort op te gaan en onze woonstede samen onveilig te maken. Omdat ze aanvankelijk een beetje geïntimideerd was door mijn 5 kilometerronde, hebben we ons ingeschreven voor de start to run -cursus die voor het eerst in Berlare wordt georganiseerd. Kwestie van me een beetje solidair op te stellen en te hopen dat mijn loopmaatje de loopmicrobe ook te pakken krijgt zodat we elkaar kunnen blijven motiveren. We hebben ons alvast voorgenomen om minstens één avond per week – maandag - te reserveren voor het lopen en dat niets of niemand ons van dat heilige voornemen zal kunnen of mogen afhouden. Maandag was de eerste les, en er kwamen maar liefst 64 wannabe-sportievelingen opdagen, ondanks de bij tijden gutsende regen. Chapeau, indeed. Minder fijn was evenwel het parcou

Gisteren gaf mijn werkstek zijn officiële startschot van het nieuwe academiejaar. En dat gebeurt zoals steeds met een heuse academische opening . Man man man, en een organisatie dat daarbij komt kijken! Vooral omdat mensen zich tot op het laatste moment blijven inschrijven, en VIPS zich dan op het moment zelf nog laten verontschuldigen zodat de stoelenverdeling last minute weer helemaal opnieuw moet worden overgedaan. Zucht! Maar kom, we hebben het overleefd. En zo is het academiejaar met de nodige luister ingezet. Wat het aantal inschrijvingen betreft, ziet het er alvast goed uit. Gent blijkt te boomen als werk- én studentenstad. Dat is goed te merken aan het verkeer trouwens want vanochtend was het weer ellende troef op de weg. Stapvoets verkeer over ettelijke kilometers - ik was dus een dik half uur te laat op het werk en 'not amused'. En intussen hoorde ik op de radio tergende promotie voor het spoorverkeer. Allemaal goed en wel, maar als je in het hol van Pluto woont, is e

Dit weekend vierde een vriend zijn 35-ste jaargang én het heuglijke feit dat zijn huisje nu is zoals het eruit hoort te zien i.p.v. een heuse bouwwerf. Ik had daar afgesproken met de rest van de Bende. Helaas kon ik niet lang blijven want mijn liefste moest nog gaan werken en ik moest dus op tijd terug zijn om de hoede over zoonlief over te nemen. Gelukkig was ik er wél nog bij toen de Dansschoen een hilarisch verhaal deed. Ze heeft een panische angst voor wespen. Eerder die dag zat ze in haar zetel en zag vanuit haar ooghoek plots een wesp. Ze sprong meteen recht, verschanste zich in de keuken en belde haar moeder om hulp. Want geen haar op haar hoofd dat eraan dacht die wesp zelf te lijf te gaan. Rillingen, zweetparels, angststuipen, you name it... Haar vader moest haar moeder dus brengen van de andere kant van de stad zodat haar moeder de wesp kon helpen reïncarneren. Wespelijkje ging mee buiten. Dansschoen ging gerustgesteld weer in de zetel zitten. Nog geen kwartier later ziet ze

Mijn liefste heeft een pijnlijk ontstoken rugwervel en zit dus een paar dagen thuis. Maar zelfs dan blijft het praktisch onmogelijk om hem aan een bed of zetel gekluisterd te houden. Zijn rammenenergie raast dus nog altijd door huis en tuin. :-) Zoonlief kon er gisteren alvast volop van genieten want hij moest pas tegen schooltijd naar school en 's middags stond zijn papa hem al meteen op te wachten, wat een luxe! Ook vandaag moet hij maar later naar school maar voor het eerst laten we hem wel een volle dag gaan. Vrijdagnamiddag is er een soort van bewegingsleer voor kleuters in de sporthal en dat wou ik onze mini-sportheld niet ontzeggen. We zullen wel horen vanavond of het lukte met het eten en het niet-slapen. Vooral over het eten op school maak ik me een beetje zorgen want blijkbaar laat hij zijn boterhammendoos ongemoeid op school. Rond 10u is er een eetmoment voor de kleuters maar daar doet zoonlief pertinent niet aan mee. Ik heb al een heel gamma ontbijtonderdelen (boterham

Zoonlief gaat één week naar school en zijn zelfstandigheid is plots met een schok vergroot. Deed hij tot voor een week zijn jasje uit, dan liet hij het vallen waar hij stond zonder nog op of om te kijken. Nu hangt hij het braaf over zijn arm en houdt het zo netjes bij zich. Ik voel me plots geen op hol geslagen mijnenveger meer als ik hem overal achterna loop. :-) Ander voorbeeld. Deed hij ons tot voor kort kond van zijn ontwaken met een luidkeelse 'MAMAAAAAAAAAAAA, IKKE WAKKE!!!!!!!!!' om braaf te wachten op de aangeroepene om hem uit bed te halen, nu overvalt hij ons geluidloos door zelf zijn kamer uit te sluipen en plots naast ons te staan. Onze gemoedrust tijdens zijn dutjes is meteen een pak gedaald... Niet alle huisgenoten vinden dat metertje hoog zelfvertrouwen echter zo leuk en ontroerend. Jambo heeft beslist dat het kleine ettertje na 2.5 jaar peuterschrikbewind nu stilaan mag opkrassen. Om haar eisen kracht bij te zetten, werkt ze sinds een paar dagen als een sprinkle

De eurocent van zoonlief is beginnen vallen: hm, die school is dus geen eenmalig gebeuren maar zowaar verplichte kost... Heel wat minder leuk plots, vond zoonlief! Vanmorgen gingen zijn vingers dan ook als wielklemmen rond mijn benen (nog een geluk dat ik een broek aan had...) en zette een fikse huilbui de speelplaats zowat onder water. Niet leuk, helemaal niet leuk om op die manier afscheid te nemen. En intussen mag je niets laten blijken van je brekende hart en van je groeiende 'goesting' om hem op te pakken en samen snel weg te rennen en ons thuis te verschansen. Ach knulletje, het komt allemaal wel weer goed. Over een weekje gaat het vast al wat beter, dan begin je je klasgenootjes te kennen en kijk je misschien zelfs al uit naar het versje of liedje dat je die dag zal leren. Ik wens het je echt toe, een zorgeloze schooltijd vol leuke vriendjes en met lieve juffen. Hoopvolle zwaai, Linneke

Bij deze hoort zoonlief sinds gisteren tot het schoolgaande kindergrut. Zondagavond wist dit moederdier met zichzelf geen blijf. Honderd keer zijn boekentasje opnieuw in- en uitgepakt en er nog steeds van overtuigd het meest essentiële te zijn vergeten. Het leek wel alsof ik zoonlief op helse overlevingstocht naar de Sahara stuurde en niet een halve dag naar de peuterklas. En dat terwijl ik vroeger lachte met al die overbezorgde, gestresseerde, tranen wegpinkende mama's die blijkbaar jaren na de geboorte nog met de navelstreng aan hun kroost vast zitten. Ik had me zo voorgenomen geen overbeschermende mama te worden en een gezonde mate individualisme bij moeder en kind blijvend aan te moedigen. Blijkbaar is dat oermoederinstinct van willen beschermen en afschermen bij tijden toch iets sterker dan al die goede voornemens en al dat gezonde verstand. Ik had voordien dan ook geen flauw benul van de mate van liefde waartoe een mens in staat is. Zijn kennismaking met de peuterklas verliep

Zoals gedacht vond zoonlief boetseerklei een onvoorstelbaar fascinerend en boeiend tijdsverdrijf - voor een half uurtje. Daarna zaten enkel Dansschoen en ik nog te kleien. :-) Hierboven een gezamenlijk werk : de paddestoel is gemaakt door ondergetekende, de slak door Dansschoen. Haar oog voor detail en gevoel voor creativiteit blijken verder nog uit haar latere eendcreatie. :-) Een gezellige namiddag die ook op zoonlief indruk heeft gemaakt want ook erna blijft hij de klei uit de kast halen. Zijn creatieve uitbarstingen zijn steeds van korte duur maar hij amuseert zich rot met de nieuwe ontdekking in zijn wereld. Bedankt, Dansschoentje! Nagenietende zwaai, Linneke