De onbemande vrouw

Vandaag ging ik met Branco voor de tweede keer naar het zwembad . Vorige week was zijn vuurdoop, of beter: waterdoop. Zijn eerste schuchtere pasjes in het babybad werden toen afgewisseld met de duizelingwekkende salto's en uitschuivers van zijn mama en nichtjes. Want vorige week waren we in jeugdig gezelschap met onze drie nichtjes. En de glijbanen of het wildwaterbad werden duchtig uitgetest. Of Branco mee wou ? Neen, te groot!, bibberde hij en hield zijn oma stevig vast om schaterlachend toe te kijken hoe de anderen kopje onder gingen en spetterden in het rond. Toen we naar huis reden, lag hij dan ook meteen uitgeput in slaap... Deze week was het iets rustiger met enkel een oma en een mama om hem te vermaken maar door al die onverdeelde aandacht en aanmoedigingen durfde hij vandaag ook al in het grotere en diepere kinderbad. Hij heeft een paar nieuwe stappen gezet in zijn experimenten: van de glijbaan, op en af het trapje, spetteren op de buik of de rug, watertrappelen aan onze h

Wie vindt dat ik soms een beetje overdrijf op het vlak van moederschap en zorgen voor zoonlief, krijgt met dit bericht meteen veel verduidelijking. Ook in onze familie valt de appel namelijk niet ver van de boom. Met andere woorden, mijn bloedeigen moeder doet er nog een flinke schep bovenop wat betreft de verwennerij van haar familie. Haar is geen enkele moeite teveel om het iedereen zoveel mogelijk naar zijn of haar zin te maken. We zijn dus allemaal plat verwend door haar en zo te zien is ze minstens hetzelfde van plan met haar kleinkinderen... Zo gaat ze maandelijks met zoonlief naar een voetreflexologe. En terwijl hij normaal gezien nauwelijks twee seconden stil kan zitten, laat hij zijn voeten daar met veel plezier verwennen. Als ooggetuige op de eerste rij kan ik getuigen dat hij bijna een vol uur op eenzelfde stoel heeft gezeten/gelegen. En daarna heeft hij heerlijk liggen maffen, van kop tot teen ontspannen. Zelfs ik werd er rustig van... :-) Ontspannen zwaai, Linneke

Schone slaper , originally uploaded by linnekevw . Het hoeft dus geen kokend hete zomer te zijn om volop te genieten van barbecue, vrienden enz. Gisteren waren we te gast bij Lucky Luc, Mach and the sisters om in barbecuestijl de nationale feestdag te vieren. De 'bende' was bijna helemaal vertegenwoordigd dus t was megafijn nog eens tussen de vrienden te zijn. Het weer liet zich ook van zijn beste kant zien want er was regelmatig zon en geen druppel regen. Mijn snoet heeft dus nog eens zonneënergie kunnen opladen terwijl mijn mentale batterij volop 'boostte' van het gezellig gekeuvel. Zelfs de wespenzwerm die de sfeer bij tijden probeerde te torpederen, heeft uiteindelijk de duimen moeten leggen. Zoonlief heeft zich minstens even goed kunnen vermaken met de grootse tuin en de nog gigantischere speelgoedberg. De hele namiddag stond voor hem dan ook in het teken van klimmen, klauteren, glijden, schommelen, fietsen, driewieleren, steppen, keukentje spelen, .... T

De schaarse zonnige dagen van mijn zomervakantie worden helaas frequent afgewisseld met regen- en hagelbuien. Een zomer volgens het boekje is het dus nog niet echt geweest. Maandagochtend was het wel erg raak. Rond 7 u kreeg onze regio een windhoos te verwerken, gekruid met zware hagelbuien. Al ons tuingerief lag overal over de tuin verspreid, de zandschelp van zoonlief was zelfs over de afsluiting bij de buren geblazen en de veranda stond onder. Maar sommige buren hadden pas echt een probleem want er waren nogal wat daken beschadigd. Het straatbeeld leek alsof er een orkaan had gewoed met ontwortelde en geknakte bomen, losgerukte takken, ... Het heeft toch wel een paar dagen geduurd alvorens alle puin was geruimd en alle straten weer toegankelijk waren. Gisterochtend leek het even op een herhaling van de feiten want er stak terug een stevige wind op en de lucht kleurde opnieuw vreemd oranje terwijl het zo donker werd alsof het nacht was. Maar uiteindelijk bleef het bij een stevige reg

Mijn eerste week dolce far niente is alweer bijna omgevlogen. Zoonlief slaagt er zelfs in om een respectabel ochtenduur aan te houden (half acht) om me uit bed te jagen, én ik moet er meestal maar één keer meer uit per nacht om spoken te verjagen, draken te verslaan of knuffels en tutten op te sporen. Ik zal straks de mensen nog gelijk moeten geven die Branco's slaap'probleem' wijten aan een overstresste mama want zodra het vakantie is voor mij, lijkt ook het slapen van zoonlief plots in een meer dan aangenaam vakantieregime. Mij horen jullie dus niet klagen. We lijken zelfs stukken beter op te schieten nu omdat ik niet meer als een stresskip met chronisch slaaptekort rondkakel en -scharrel. Het is echt genieten, die dagen met zoonlief. 's Morgens komt hij eerst nog eens lekker kroelen bij mij in bed. Dan gaan mijn dikke pamperkontje en ik naar beneden om aan de dag te beginnen. Niets moet, alles mag, en allemaal op ons eigen tempo. Als het weer het toelaat, spelen we b

Mijn vakantie is alvast met veel feestgedruis ingezet. Zaterdag zijn vrienden D. en S. getrouwd in de meest romantische setting mogelijk: de Donkkapel... Hun huwelijksfeest was een gigantisch succes met veel lekker eten, nog meer drank, prima muziek en heeft dan ook tot in de vroege uurtjes geduurd. En zondagmiddag mochten we alweer uitrukken voor een verfijnd banket want gisteren vierden mijn ouders hun veertigste huwelijksverjaardag (en niet hun vijftigste zoals ik eerst katergewijs durfde neerpennen, shame on me!). Ditmaal in den Notendijk in Dendermonde. Kortom, van mijn wens om een paar (kilo)grammen te verliezen, is dit weekend alvast geen begin gemaakt. Maar ik heb wel tonnen plezier gemaakt en dat is uiteindelijk toch het allerbelangrijkste... Feestelijke zwaai, Linneke

Zoonlief heeft zijn eerste diploma alvast met vlag en wimpel gehaald. Laat ons hopen dat ook de andere papiertjes later even vlot volgen! :-) Zijn moeke Sandy heeft ook nog een ontroerende afscheidsbrief voor hem geschreven in zijn heen-en-weer-schriftje. Nog een mooi aandenken voor in zijn aangroeiende 'souvenirdoos'...

Morgen gaat zoonlief voor het laatst naar de onthaalmoeder. Zijn 'moeke Sandy' heeft zowat 1,5 jaar voor hem gezorgd met volle toewijding. Hij had er alles wat zijn hartje begeerde: knuffels, verzorging, lekker eten, speelkameraadjes, bergen speelgoed, een grote tuin met zalige speeltuigen,... Het zal dus toch met een klein hartje en veel spijt zijn dat we dit hoofdstuk in zijn leven moeten afsluiten. Het doet toch wel even raar te bedenken dat we haar nu misschien nooit meer zullen zien. Gelukkig woont haar moeder een paar huizen verder van mijn ouders, zo zullen onze kindjes toch nog eens naar elkaar kunnen roepen en wuiven vanop de respectievelijke terrassen. :-) Ik heb nu al kriebels als ik bedenk dat hij binnenkort naar school moet. Tot nu toe waren mijn liefste en ik er steeds om zijn handje vast te houden bij elke ingrijpende vernieuwing, hadden we de mogelijkheid om vooraf kennis te maken met de crèche en later met Sandy zodat hij nooit alleen voor een verandering stond

Het is uiteraard een flauw excuus maar ik begin toch te vermoeden dat mijn weegschaal uiterst stressgevoelig is, om van mijn vege lijf maar te zwijgen. Bij andere mensen vliegen de kilo’s er in tijden van emotionele, fysieke, professionele etc. stress af maar ondergetekende is zoals steeds een uitzondering op die zwaarwichtige regel. Liefdesverdriet, borstvoeding, jachtige werktoestanden, sportieve inspanningen, … Mijn medemensen slinken in dergelijke omstandigheden weg als sneeuw voor de zon, maar niet ik. Als ik een week later vol verwachting op de gehate weegschaal klim, geeft die telkens weer een ruk naar rechts. Acht maanden borstvoeding – plus drie kilo. Een periode van drukte en megastress op het werk zodat ik amper de tijd heb om te ademen, laat staan voor een snelle hap – plus twee kilo. Gemiddeld twee keer per week vijf kilometer lopen – plus twee kilo. En dit zonder noemenswaardige plunderingen van de snoepkast, iets waar ik me vroeger wel aan kon bezondigen... Kortom, de we

Pluimstaart Loki , originally uploaded by linnekevw . Hoog tijd dat ook mijn meisjes eens een plekje krijgen op mijn blog. Pluimstaart Loki bijt alvast de spits af. Een unicum dat ik haar eens zo dicht heb kunnen fotograferen want normaal gezien laat ze niets of niemand dichter dan 1 meter naderen - behalve haar eetbakje weliswaar want eten is het summum van haar bestaan. De erfenis waarschijnlijk van haar 'wilde' start met weinig menselijk contact en nog minder voedsel. Na vijf jaar draagt ze dus nog altijd een ongetemde factor in zich. Lekker knuffelen met haar blijft een onmogelijkheid, en toch verlangt ze er soms naar want dan loopt ze te piepen en tegen onze benen te strijken maar zodra we haar maar proberen aanraken, schiet ze er weer vandoor. Heel jammer maar ik denk dat we haar nu niet meer zullen kunnen veranderen... Maar je merkt, lieve Loki, ondanks je onwil om mensen te laten naderen, vangen we je toch al eens op de gevoelige plaat. Got ya! PS: wie goed kijkt, ziet

Mijn eer is gered... Het stapje in de wereld van vrijdagavond is uiteindelijk uitgemond in een fikse sprong. Naar aloude gewoonte moesten mijn vrienden me ook ditmaal tegen het ochtendgloren van de dansvloer sleuren, anders stond ik er waarschijnlijk nog te shaken. Het was megafijn. Eerst waren we iets gaan drinken in de Mosquito Coast en daarna ging het richting Plansjee. De muziek was zoals vroeger: disco, 80s en 90s rock, ... En dan was er ook nog eens plaats om te dansen. Kortom, alle ingrediënten waren aanwezig om me eens goed te laten gaan. En dat heb ik dan ook gedaan. En hoe! De andere kroeggangers zullen waarschijnlijk gedacht hebben dat er 'een hoek af was' bij mij maar dat zal me worst wezen. En ook al het lonkend mansvolk dat passief en kwijlend stond toe te kijken, kon me worst wezen. Het was gewoon genieten in het kwadraat. Bedankt, supervriendjes, om me zo'n fijne avond te bezorgen, en speciaal voor mij extra lang te blijven want ik weet dat jullie het eigenl

Jawel, beste wielerfanaten op de Scheldedijk tussen Berlare en Uitbergen, ik wéét dat moeder natuur me gul heeft toebedeeld en dat acht maanden borstvoeding er nog een flinke schep bovenop hebben gedaan. En neen, ik vind het helemaal niet zo fijn om daar zo meedogenloos op te worden gewezen tijdens mijn schaarse maar toch koppig volgehouden loopmomenten met jullie gefluit en ge'elaba!'... Ben dus gisteren nog eens gaan lopen en het bleek daar te wemelen van de hitsige coureurs in strak pak. Na vijf kilometer had ik het gevoel enkel nog een lopende BH te zijn. Argh, waarom ben ik zo kwistig bedeeld. *kijkt beschuldigend naar de familietak langs moederkant waar alle vrouwen gul bedeeld zijn met ehm, marilyn monroese rondingen* Met een braaf C-tje of misschien zelfs een B-tje was ik best ook al tevreden geweest! Rondborstige zwaai, Linneke

'Meisje' Binneke, voor ingewijden ook wel bekend als 'de dansschoen', heeft me kunnen verleiden om morgenavond een stapje in de wereld te zetten. Het is intussen al een paar eeuwen geleden dat ik nog eens het nachtleven ben ingedoken, om van het onveilig maken van een dansvloer nog maar te zwijgen! En dat voor een notoir fuifbeest in het verleden... Ik ben zelfs nog met mijn dikke buik gaan swingen toen ik zwanger was. Niet dat die dikke buik voldoende was om eenzame hartenjagers af te schrikken. Mijn koele blikken en eenlettergrepige antwoorden waren dat wel want één ding is zeker: als ik dans, moeten ze me met rust laten! Dan wil ik één worden met de muziek en niet met een statische randdebiel die een gesprek wil aanknopen over mijn mooie ogen, de frequentie waarmee ik naar dergelijke gelegenheden kom, het weer, zijn werk etc. De Plansjee was steeds één van mijn favoriete bestemmingen. Wel nogal populair en dus overvol maar meestal ging ik gewoon eerst een rustig gla

Fervente Q-luisteraars zullen bij deze titel meteen glanzende eurotekens in de ogen krijgen maar ik moet hen helaas teleurstellen, het gaat niet over 'dat' geluid. Wel gaat het over 'Het Geluid' van zoonlief. Aangezien onze nieuwe buren pas midden juli komen, leek het ons de perfecte timing om zoonlief nog eens te trakteren op een sessie slaaptraining aangezien het de voorbije weken weer de spuigaten uitloopt en we vanaf nu een paar weken niet moeten vrezen voor boze buren die s nachts op de muur bonken omdat zoonlief teveel kabaal maakt. Voor de niet-kenners: de kiekeboemethode (slaaptraining) betekent dat we hem gecontroleerd laten huilen. Als zoonlief begint te huilen s nachts, reppen we ons niet meteen naar hem maar wachten vijf minuten. Pas dan gaan we naar hem maar nemen hem niet uit bed, geven hem geen drinken, geen knuffels, geen aandacht, geen verhaaltje etc. Gewoon even zeggen dat we er zijn en dat hij moet slapen om dan meteen weer buiten te gaan. Huilt hij n

Al zowat een jaar telt mijn werkstede Gent koortsachtig af naar de aankomst van de Tour de France op maandag 9 juli. Op zondag zijn er fietstochten in het kader van 't Is uwen tour en op maandag geven ze er een lap op met Feest mee aan den arrivée . De volksverhuizing die dit alles ongetwijfeld meebrengt, heeft ook gevolgen op onze werkstek. Zo krijgen we 'dienstvrijstelling' die maandag. Dat betekent dat de campussen grotendeels gesloten blijven en ook inschrijven niet mogelijk is. Voor ons - 'het werkvee' - betekent het vooral een mooi woord dat erop neerkomt dat de reden van de tour wordt aanvaard als verklaring waarom we niet op het werk zouden geraken. We worden wel verondersteld thuis te werken.

Nog twee weken hell's kitchen op het werk en dan mag ik een maand lang heerlijk op mijn lauweren rusten. Nou ja, aangezien zoonlief het alweer niet meer op slapen heeft begrepen deze voorbije weken, zal daar weinig uitrusten en bijslapen bij zijn, maar het zal al deugd doen dat de riem vier weken lang af mag. Wat dat slapen betreft, zijn we vannacht trouwens op drastische maatregelen overgestapt. Nadat we de zevende keer uit bed mochten om vast te stellen dat zoonlief helemaal niets nodig had, maar blijkbaar gewoon geen zin had om door te slapen, hebben we rond 3u vannacht koudweg onze kamerdeur gesloten en de babyfoon afgezet. Konden we eindelijk eens een paar uren doorslapen. Niet meteen een techniek die navolging verdient maar na twee weken gebroken nachten, beginnen we er stilaan ook weer gebroken uit te zien, en ik wil voor geen geld terug naar een jaar geleden. Toen leefde ik enkel nog op automatische piloot na twee jaar chronisch slaaptekort. Ik begrijp nog steeds niet hoe i