Verborgen camera
Ik ben een halsstarrig mens. Echt. Of een ezel. Al stoten die zich geen tweede keer aan eenzelfde steen. Ik dus wel. Mijn vorige ervaring was nog niet genoeg, deze avond wou ik zo nodig bewijzen dat het ook beter kan. Niet dus.
Het begon al goed toen ik aankwam bij de supermarkt. De slagboom wou niet opengaan. Ik moest mijn auto dus aan kant zetten, te voet naar de receptie en daar een verantwoordelijke laten omroepen. Dan terug naar de auto maar ik mocht toch nog een dikke 5 minuten wachten alvorens ik eindelijk binnen kon - toen had ik al genoeg moeten weten en spoorslags terug naar huis moeten vliegen, maar ik ben nogal traag van begrip.
Na de broodnodige boodschappen was het tijd om me naar de kassa te begeven. Normaal gezien staat er niemand voor me, heel uitzonderlijk eens een Franstalig serpent met gespleten tong maar laat ik geen oude koeien uit de gracht halen. Ditmaal stonden er toch een paar wachtenden voor me en al vlug ook een paar achter me. Dan opent er plots een tweede kassa maar natuurlijk drummen een paar overvolle karren voor en blijf ik dus maar braaf in mijn oorspronkelijke rij. Een trage rij weliswaar, met een stagiaire zo blijkt, die de stiel nog moet leren. Maar ze is best vriendelijk, ook altijd mooi meegenomen.
Als ik dan eindelijk buiten geraak na drie eeuwen aanschuiven en de auto op miraculeuze wijze heb volgepropt, zet ik het karretje weg. En terwijl ik anders moet sjorren aan het muntstuk om het terug te krijgen, springt het er nu met een wijde boog uit en rolt potsierlijk weg onder een rij soortgenoten zodat ik zowat plat op de buik moet om mijn twee euro te recupereren. Ik begin stilaan rond te kijken naar de verborgen camera en mompel eens dat het toch echt mijn dagje niet is.
Dan rij ik weg, kom aan de slagboom, en wat raad je: mijn code blijkt verkeerd dus de slagboom blijft alweer gesloten. Ik denk even aan spontane zelfontbranding maar keer dan toch maar terug. Parkeer alweer de auto, ga terug naar de receptie en klamp daar een medewerkster aan. Die beticht me ook nog van onhandigheid en domheid want volgens haar moet de code wel werken. Ik overweeg even om haar over de toonbank te sleuren en door de slagboom te rammen maar slaag er met buitenaardse kracht in me te beheersen. Niet eens een sorry rijker ga ik terug buiten met een nieuwe parkeercode, stap mijn auto in, rij weg en ditmaal geraak ik heelhuids buiten. Tot mijn verbazing stonden me ook daar geen gierende mannen van candid camera op te wachten.
Ik heb de hele weg naar huis heen en weer geslingerd tussen hilariteit en frustratie. Het zou me niet eens verwonderen als ik onderweg ook nog eens geflitst zou zijn wegens overdreven snelheid, 62 km/u gereden bv. waar ik maar 60 mocht. Lach niet, het is me al overkomen - maar dat is een ander verhaal...
Scary friday-zwaai,
Linneke
Het begon al goed toen ik aankwam bij de supermarkt. De slagboom wou niet opengaan. Ik moest mijn auto dus aan kant zetten, te voet naar de receptie en daar een verantwoordelijke laten omroepen. Dan terug naar de auto maar ik mocht toch nog een dikke 5 minuten wachten alvorens ik eindelijk binnen kon - toen had ik al genoeg moeten weten en spoorslags terug naar huis moeten vliegen, maar ik ben nogal traag van begrip.
Na de broodnodige boodschappen was het tijd om me naar de kassa te begeven. Normaal gezien staat er niemand voor me, heel uitzonderlijk eens een Franstalig serpent met gespleten tong maar laat ik geen oude koeien uit de gracht halen. Ditmaal stonden er toch een paar wachtenden voor me en al vlug ook een paar achter me. Dan opent er plots een tweede kassa maar natuurlijk drummen een paar overvolle karren voor en blijf ik dus maar braaf in mijn oorspronkelijke rij. Een trage rij weliswaar, met een stagiaire zo blijkt, die de stiel nog moet leren. Maar ze is best vriendelijk, ook altijd mooi meegenomen.
Als ik dan eindelijk buiten geraak na drie eeuwen aanschuiven en de auto op miraculeuze wijze heb volgepropt, zet ik het karretje weg. En terwijl ik anders moet sjorren aan het muntstuk om het terug te krijgen, springt het er nu met een wijde boog uit en rolt potsierlijk weg onder een rij soortgenoten zodat ik zowat plat op de buik moet om mijn twee euro te recupereren. Ik begin stilaan rond te kijken naar de verborgen camera en mompel eens dat het toch echt mijn dagje niet is.
Dan rij ik weg, kom aan de slagboom, en wat raad je: mijn code blijkt verkeerd dus de slagboom blijft alweer gesloten. Ik denk even aan spontane zelfontbranding maar keer dan toch maar terug. Parkeer alweer de auto, ga terug naar de receptie en klamp daar een medewerkster aan. Die beticht me ook nog van onhandigheid en domheid want volgens haar moet de code wel werken. Ik overweeg even om haar over de toonbank te sleuren en door de slagboom te rammen maar slaag er met buitenaardse kracht in me te beheersen. Niet eens een sorry rijker ga ik terug buiten met een nieuwe parkeercode, stap mijn auto in, rij weg en ditmaal geraak ik heelhuids buiten. Tot mijn verbazing stonden me ook daar geen gierende mannen van candid camera op te wachten.
Ik heb de hele weg naar huis heen en weer geslingerd tussen hilariteit en frustratie. Het zou me niet eens verwonderen als ik onderweg ook nog eens geflitst zou zijn wegens overdreven snelheid, 62 km/u gereden bv. waar ik maar 60 mocht. Lach niet, het is me al overkomen - maar dat is een ander verhaal...
Scary friday-zwaai,
Linneke
Reacties