Posts

Posts uit juni, 2007 tonen

Student van het jaar

Afbeelding
Fatma Arikoglu sleepte vandaag de titel van 'student van het jaar 2007' in de wacht. Deze prijs wordt jaarlijks uitgereikt door het Gentse stadsbestuur aan verdienstelijke studenten die niet enkel op studiegebied hoge toppen scheren maar ook op sociaal, cultureel, economisch, ... vlak een bijzondere vermelding verdienen. Fatma is oud-studente aan de Arteveldehogeschool en deeltijds medewerkster van de dienst studieadvies. Zo staat ze ondermeer in voor het project Stimulans , dat de minderheidsgroepen in onze samenleving een betere begeleiding en ondersteuning wil bieden zodat ze toch makkelijker de weg naar het hoger onderwijs vinden.

Even ernstig nu...

Gisteravond toevallig op 'Koppen' beland. Het zal waarschijnlijk wel wat overdreven gemonteerd zijn maar toch. De reportage ging over een Brits blind echtpaar dat zes kinderen had en er nog wel een paar wilde. Geen enkel bezwaar daartegen, ware het niet dat het gezin in een onvoorstelbare bende leefde en de ouders hun verantwoordelijkheid volledig op hun oudste kinderen (twee dochters van twaalf en acht) schoven. Ze moesten al de kleintjes verzorgen en het volledige huishouden beredderen, dit alles voor en na schooltijd. Het huis was dan ook één rotzooi, de kinderen sliepen ongewassen op de grond of op kale matrassen, de maaltijden waren huiveringwekkend, van samen spelen of knuffelen was al helemaal geen sprake,…. De meisjes straalden gewoon miserie uit en hadden geen tijd om te spelen of gewoon maar om kind te zijn. Eén van hen had zelfs al geprobeerd om zelfmoord te plegen. Maar ook dat kon de ouders niet wakker schudden. De vader verschuilde zich achter de uitspraak: ze ku

Vergaderitis

Deze week mag ik hollen van vergadering naar vergadering. En daar zijn jullie helaas het slachtoffer van, want zo heb ik geen tijd om jullie te entertainen met mijn billenkletsende belevenissen. Bedenk maar dat dit me extra tijd geeft om iets ontieglijk doms te doen - onhandigheid is my middle name! - en ik jullie dus binnenkort weer kan trakteren op een verslag uit de eerste hand! Gejaagde zwaai, Linneke

Verborgen camera

Ik ben een halsstarrig mens. Echt. Of een ezel. Al stoten die zich geen tweede keer aan eenzelfde steen. Ik dus wel. Mijn vorige ervaring was nog niet genoeg, deze avond wou ik zo nodig bewijzen dat het ook beter kan. Niet dus. Het begon al goed toen ik aankwam bij de supermarkt. De slagboom wou niet opengaan. Ik moest mijn auto dus aan kant zetten, te voet naar de receptie en daar een verantwoordelijke laten omroepen. Dan terug naar de auto maar ik mocht toch nog een dikke 5 minuten wachten alvorens ik eindelijk binnen kon - toen had ik al genoeg moeten weten en spoorslags terug naar huis moeten vliegen, maar ik ben nogal traag van begrip. Na de broodnodige boodschappen was het tijd om me naar de kassa te begeven. Normaal gezien staat er niemand voor me, heel uitzonderlijk eens een Franstalig serpent met gespleten tong maar laat ik geen oude koeien uit de gracht halen. Ditmaal stonden er toch een paar wachtenden voor me en al vlug ook een paar achter me. Dan opent er plots een tweede

Oorlogsjournalistiek en idealen

Een nieuwe medewerker hier keek me aan alsof ik mijn idealen had vermoord toen hij hoorde dat ik jarenlang – al dan niet in het buitenland - voor NGO’s als Amnesty International en Artsen Zonder Grenzen had gewerkt, om nu een kleine communicatiedienst te leiden (soms zelfs: lijden) aan een Vlaamse hogeschool. Het deed me terugdenken aan het parcours dat ik volgde om hier te belanden. Het zou niet fair zijn om enkel mijn liefste en zoonlief aan te wijzen als oorzaak van mijn innesteling onder de spreekwoordelijke kerktoren. De keuze was voordien al enigszins gemaakt in hoofd en hart, al moet ik erkennen dat heimwee soms nog zijn kop opsteekt. Maar naarmate je dromen realiseert, blijken ze niet altijd bestand tegen de realiteit. Ik had er als kind steeds van gedroomd om te schrijven over wantoestanden zoals oorlog en ziekte in het Zuiden. Met mijn schrijfsels zou ik de wereld misschien niet redden maar dan toch een heel pak verbeteren. Ik kreeg inderdaad jarenlang de kans om te schrijve

En hoe zou het zijn met... ?

Het lopen ? Niet slecht, dank u! Meestal slaag ik er toch in om twee keer per week de loopschoenen aan te trekken voor een half uurtje. Mijn enkel en knie spelen soms nog wat op maar als rasechte ram(p) ben ik te trots om te plooien. Na meer dan twee jaar roest vergaren, is het geen wonder dat mijn lijf in sommige uithoeken nog wat kraakt en piept. Ik ga er maar vanuit dat dit met de tijd wel betert en dat ik tegen het einde van de zomer de vijf kilometer fluitend uitloop. Want jawel, lieve vriendjes, ik heb een nieuw doel voor ogen. Ik heb een mooi traject gevonden van thuis uit dat me ook langs de dijk brengt maar wel een ronde van zo’n 7 à 8 kilometer behelst. In het najaar zou ik dus willen proberen om daar naartoe op te bouwen. In die tussentijd hoop ik eerst nog een paar overtollige kilootjes kwijt te raken maar ik heb één groot nadeel in de strijd hiertegen: een chronisch gebrek aan karakter! Slaagde ik er vroeger moeiteloos in om wekenlang te leven op enkel yoghurt en platte ka

een kleine velooke met dikke bandekes

Weken geleden kochten we zoonlief een fonkelnieuwe kinderfiets. Een stoer, zwart 'klein velooke met dikke bandekes'. Hij was er best trots op maar de functie van een fiets ontging hem tot op zekere hoogte. Terwijl zijn plastic loopfietsje (de meest rendabele 7 euro ooit!) al kilometers heeft vermalen en we hem op zijn driewieler al lichtjaren hebben moeten voortduwen, bleef zijn kinderfiets werkeloos aan de kant staan. Een paar weken geleden kwam er plots schot in de zaak want zoonlief vond het ineens leuk om met zijn fiets aan de hand rond te crossen. Onze aansporingen om ook eens OP de fiets te gaan zitten, bleven voor dovemansoren bestemd. Dit weekend liep hij ook weer naast de fiets te rennen en te springen, terwijl ik verstrooid met de buurvrouwen aan het kletsen was. En toen ik een minuutje later weer naar hem keek, viel mijn mond open. Meneer was zelf zomaar op zijn fiets geklommen en fietste alsof hij nooit iets anders had gedaan... Typisch, als je even niet oplet, word

Oh my God !

Niet vergeten vanavond: een grote donatie geven aan Amnesty International... Amnesty International bracht gisteren een persbericht uit waarin ze de toegang tot abortus voor vrouwen in nood verdedigt. Ze doelt hierbij ondermeer op vrouwen die zwanger raakten na verkrachting, incest, enz. De katholieke kerk schoot daarop in een vlammende colère. De paus zegde al zijn financiële steun aan de organisatie op en riep in dezelfde adem alle katholieken op hetzelfde te doen. Wat Amnesty International fijntjes deed opmerken dat de organisatie toch al geen cent kreeg van het Vaticaan.

Bye bye Eefje

Mijn allerliefste AZG-vriendinnetje Eefje vertrekt morgen. Niet zomaar eventjes naar een buurland. Ze gaat met manlief X. en baby maandochter naar de Keniaanse evenaar voor minstens een jaar. Chapeau indeed! X. zal er het aidsproject coördineren vanuit Nairobi. Zelf is ze voorlopig nog op zoek naar een geschikte job ginder. De NGO of andere wereldreddende ziel/instantie die de kans heeft om dit multitasktalent binnen te rijven, doet alvast een goede zaak want schrijven, communiceren, content managen, bloggen, enzomeer zit haar in de genen gebakken. Gelukkig moet ze er niet te eenzaam zijn want het stikt daar van de oude bekenden. Dat beloven dus veel leuke feestjes te worden ginder! Bij zulke avonturen kriebelt het toch ook weer bij mij. Het leven op het terrein is zoveel intenser en werkt dan ook nogal verslavend. Mocht ik man en zoon mee krijgen, zou de verleiding nog zoveel groter zijn maar dat is helaas ijdele hoop. Familie en vrienden hoeven dus niets (meer) te vrezen: ik blijf b

Allemaal beestjes...

Afbeelding
Ik doe mijn naam als kneusje waarschijnlijk weer alle eer aan maar gisterochtend ben ik nog eens een truck met varkens op weg naar het slachthuis tegengekomen en daar hou ik dan minstens een week een slecht gevoel aan over. Dicht op elkaar gepakt, geen enkele beschutting, angstkreten, geen eten of drinken, geen plaats om te liggen, geen stro, … Dan heb ik gewoon zin om zo’n truck te stoppen, de chauffeur ervan lens te slaan en de varkens te bevrijden. Echt ! Al zal dat transport waarschijnlijk nog het minste leed zijn voor die dieren. Waar zijn ze geboren, hoe zijn ze opgebracht en vetgemest, hoe zijn ze behandeld, hoe zijn ze op die truck geladen en worden ze er later weer afgehaald, hoe worden ze in het slachthuis aan hun einde gebracht, … ? Om over het dagelijkse leed van miljoenen andere dieren nog maar te zwijgen: legbatterijen, kistkalveren, bontindustrie, (cosmetica-)dierproeven, foie gras, circussen, dierentuinen, ... Die hele industriële vleesindustrie en zijn uitwassen kan vo

The day after

Zoals bijna elke Belg vanaf 18 jaar ben ik gisteren naar het stemhokje getrokken. Met een eerder slecht gevoel helaas, want eerlijk gezegd kan ik niet zeggen dat er een partij is waar ik me echt thuis voel. Vroeger was ik een overtuigde Agalev'er (nu Groen!), maar sinds hun geknoei tijdens regeringsdeelname (wie herinnert zich nog de wapenleveringen aan Nepal? Zucht !) is de liefde danig bekoeld. Ik begrijp heel goed dat compromissen in de politiek onvermijdelijk zijn en dat regeren een beetje kiezen en dus soms ook verliezen is, maar als ik ergens niet tegen kan, is het liegen en de waarheid verdraaien. En helaas moet ik bij zowat elke partij vast stellen dat er wordt gelogen en gekronkeld dat het een aard heeft. Ik zou het niet eens zo erg vinden als een principe terzijde wordt geschoven, als er maar eerlijk over werd gecommuniceerd én duidelijk werd verteld waarom dat principe het onderspit moest delven. Maar zo volwassen wordt de kiezer blijkbaar niet beschouwd. En dan het oud

Ditjes en datjes

Nichtje Katrien heeft op 22 mei het leven geschonken aan een zoontje: Casper Lou Mac. De tamtam bleek iets vertraagd maar uiteindelijk hebben mijn nieuwsgierige oren het bericht toch opgevangen... Proficiat, nichtje, en veel geluk, voorspoed en gezondheid gewenst aan jullie kersverse knulletje ! Onze knul mocht deze week dan weer voor de laatste keer naar Kind&Gezin voor de opmetingen. Met 14.6 kg en 96 cm torent hij hoog boven zijn gemiddelde leeftijdsgenoot uit - maar dat zijn we stilaan al gewoon na 2.5 jaar vertoeven op de bovenste curves. Al blijft dit moederhart toch steeds trots een slagje sneller slaan bij het zien hoe zoonlief groeit, bloeit en gedijt. Het deed de arts van dienst alvast laconiek opmerken dat we ons zullen mogen haasten als we nog ergens gratis binnen willen. De meeste pretparken en dergelijke meer hanteren inderdaad de 1-meter-norm voor de gratis toegang. Zoo, Plopsaland etc., here we come ! Het bezoekje aan het Donkschooltje was ook een dikke meevaller. L

Verbandleer in de praktijk

Mijn loopbrevet is amper droog en ik ben alweer geblesseerd. Toen ik gisteravond na een weekje vegetatief bestaan weer de dijk opging, voelde mijn enkel al meteen slecht aan. Maar ram(p/m)en zijn koppige wezens dus toch de volle vijf kilometer proberen uitlopen onder het motto 'rust roest'. De laatste 100 meters lukte het langs geen kanten meer en ben ik nog mankend tot aan mijn auto gepikkeld. En bij thuiskomst kon ik pronken met een dikke, gezwollen enkel. Achillespees, gewricht, het is allemaal dik en pijnlijk... Hopelijk kan ik morgen toch weer lopen want een week rust is dus echt nefast voor de conditie. Het was puur op wilskracht dat ik nog zover ben geraakt want ik had na honderd meter al de bijna onbedwingbare behoefte om me ergens in de graskant te leggen om te genieten van het zonnetje en de huppelende konijntjes in de bermen te bewonderen... Dat moet dus dringend weer beter! De timing van de blessure is wel optimaal. Vanmorgen volgde ik een EHBO-cursus op het werk en

50-jarige duizendpoot

Een potentieel schooltje voor Branco - De Duizendpoot - vierde dit weekend zijn 50-jarig bestaan . Er waren optredens van de kleuters, een vernieuwde speeltuin, springkastelen, een draaimolen, hamburgerkraam, ijsjesbar, feesttent, ... Zoonlief zag het dus meteen zitten. Als er kindjes in zijn gezichtsveld komen, fleurt zijn gezichtje steeds volledig op, begint zijn hartje sneller te kloppen en gaan zijn voetjes sneller lopen - en dan ook nog eens al dat vermaak ! Het bleek daar ook nog eens vol bekenden te lopen - vooral mijn liefste leek bij momenten wel een stemmenronselende politicus op een pensenkermis... :-) Onthaalmoeder Sandy was er met haar gezinnetje, een loopcollega was van de partij, peter Geert en tante Gina kwamen neefje Nick zijn kunstwerk en optreden bewonderen, ... en ook onze buren waren massaal vertegenwoordigd. Eén ding is zeker: als Branco hier naar school komt, zal hij alvast genoeg bekende gezichten hebben om te starten zonder vrees.