De onbemande vrouw

Mijn parents zitten aan één of andere Spaanse costa te genieten van veel dolce far niente (en gelijk hebben ze). Aangezien zoonlief normaal gezien op woensdag wordt overstelpt met – zeg maar: compleet verzopen in! - grootouderlijke liefde, mocht ik de honneurs gisteren waar nemen en een peuter op speed entertainen. Al moet het gezegd, hij gedroeg zich voorbeeldig ! Zelfs het potje kreeg trouw bezoek. De kans op ongelukjes wordt bijna herleid tot nul als hij gewoon in zijn blote kont kan rondlopen... Dan gaat onze miniatuurnaturist zelfs volautomatisch op het potje. Dat scheelt ook lekker veel in was ! In de voormiddag zijn we naar de markt in Lokeren gegaan met ‘Meisje’ Binneke. Het weer zat mee en we konden dus gezellig kraampjes kijken, wafeltje snoepen, een parkje bezoeken en zelfs een plantenzaak leegroven. In de namiddag kon zoonlief nog wat stoeien in de tuin om dan compleet uitgeteld onder zeil te gaan. En toen kwam ook papa thuis en was de exclusieve mama-tijd voorbij. Volgend

Zoonlief bereikt bijna de schoolwaardige leeftijd. De jacht op schooltjes is bij deze geopend. Het voordeel van wonen ergens te velde is dat kamperen voor scholen om hem ingeschreven te krijgen, ons gelukkig bespaard blijft. Integendeel zelfs, wij worden sinds kort overstelpt met brieven en e-mails om zoonlief toch maar in te lijven. Maar mij kennende, gaat aan die keuze veel wikken en wegen en uitgebreid studiewerk vooraf. De komende twee weken zullen de schooltjes zich dus kunnen verwachten aan een superkritische moeder die meer dan enkel het beste voor zoonlief wil. En dan maar hopen dat het wurm graag naar school zal gaan. Als voorbereiding ben ik alvast begonnen een lijstje op te stellen met vragen, zoals : - is er een kinderverzorgster voor de kleintjes en een zorgcoördinator ? - hoe groot zijn de klasjes (begin en einde schooljaar) - wat mogen/moeten ze meebrengen van thuis : drinkbeker, drank, tussendoortje, ... - mogelijkheid tot slapen in de namiddag (vooral eerste maanden) ?

Fier als een gieter met spierpijn kan ik melden dat ik gisteren met vlag en wimpel voor de looptest ben geslaagd. Vanaf nu ben ik dus (terug) een volle 5 kilometerloper. Op drie juni krijg ik mijn getuigschrift dus dan heb ik alvast een bewijs voor het nageslacht. Aangezien we blijkbaar een sterke groep lopers waren, worden we nu warm gemaakt om te gaan voor de 10 kilometer. Op 15 weken tijd zouden ze ons hiervoor willen klaarstomen. Ik twijfel nog. Lopen moet vooral leuk blijven en 10 kilometer begint me al iets teveel naar competitie en wedstrijden te ruiken, en dat ligt me nu eenmaal niet. Dat zou ook betekenen dat ik nog eens 15 weken twee avonden per week mijn liefste en zoonlief achter moet laten. Mijn liefste was al blij met de gedachte dat mijn looptraining was afgelopen. Toen ik hem vertelde dat ze over twee weken starten met een vervolgtraining was zijn teleurstelling dan ook bijna meetbaar. Niet dat hij me zou tegenhouden, daarvoor is hij zelf veel te sportief, maar ik begri

Geachte baas, tot mijn spijt moet ik u meedelen dat ik helaas niet meer zal kunnen komen werken, en wel met onmiddellijke ingang. Ik was vanmorgen nochtans echt zinnens om te komen en was volop bezig met de nodige voorbereidingswerken. Maar mijn zoon heeft toen duidelijk zijn mening geventileerd en veto gesteld. In de ochtendrush van pamper, papfles en sandalen liet hij met hartsgrondige pathos weten : “Niet gaan werke mama! Stoute werk!” U begrijpt dat ik hier als moderne ouder gevolg aan dien te geven, teneinde eventuele trauma’s in de kindertijd van mijn zoon bij voorbaat uit de weg te gaan. Ik ben niet voor niets een trouwe kijkster naar 'Supernanny' en consoorten. We blijven uiteraard hopen dat zoonlief zijn mening na verloop van tijd herziet en toch nog de voordelen van een werkende moeder begint in te zien, zoals minder gezaag aan zijn kop. Ik hou u met graagte op de hoogte van eventuele wijzigingen in deze toestand. Met dank voor uw begrip. Hoogachtende zwaai, Uw werkn

DSC01000 , originally uploaded by linnekevw . Mijn moederschap draait de laatste maanden aanzienlijk minder (nachtelijke) overuren. Daarmee bedoel ik niet de ettelijke keren die ik uit bed mocht en mag springen om zoonlief te troosten, te sussen en weer tot inslapen aan te zetten. Daarmee bedoel ik mijn overijverige moederchromosomen en –genen die vooral in de periodes van oververmoeidheid overuren draaiden. Ik herinner me nog goed de talloze keren tijdens het eerste jaar dat ik s nachts bruusk het hoofdkussen vanonder mijn slapende liefste trok, in de vaste en panische overtuiging dat ik tijdens het borstvoeden in slaap was gevallen en dat mijn liefste op zoonlief was gerold... Na de borstvoedingsperiode kwam een nieuw tijdperk, versterkt naarmate zoonlief beter kon kruipen of stappen. Toen schrok ik menige keer wakker terwijl ik naast ons bed stond en het grote licht aanknipte, er vast van overtuigd dat zoonlief op onze slaapkamerdeur was geklommen en er af zou vallen. Mijn

Onze 'boy' heeft een nieuwe zonnebril en drinkbeker. Het verlengde weekend kon dan ook niet meer stuk voor hem. Dat de zon slechts met mondjesmaat tevoorschijn kwam, was slechts bijzaak... Ik hoop alvast samen met hem op een (tweede) start van een zonovergoten zomer ! Tijdens het lange weekend heeft onze badkamer een kleine metamorfose ondergaan. Mijn liefste heeft zijn verfkwast meedogenloos losgelaten op het hout - en het moet gezegd : het resultaat mag gezien worden. Ik probeer eens een flatterende foto te maken - de term 'proberen' ligt vooral aan mijn fotografiecapaciteiten en minder aan zijn verfkwaliteiten. Het resultaat volgt dus nog voor de geïnteresseerden... En wie het 'live' wil bewonderen, weet ons te vinden ! Limoengroene zwaai, Linneke

Ondanks mijn ziekelijk trekje steeds het laatste woord te willen hebben, trek ik dat niet zo ergerlijk door in mijn blog. Met andere woorden : reacties zijn welkom en 'posters' hoeven niets te vrezen - tot dusver heb ik hen gespaard van represailles ! Alhoewel, zoals je merkt, krijg je meestal wel nog antwoord op je comment, mijn drang tot het laatste woord blijkt dus toch nog ietsje ziekelijker dan zelf gedacht... :-) Soit, medebloggers hebben deze week tot de ontlurkingsweek gedoopt. Hun nobele doel : de anonieme massa van stiekeme bloglezers verleiden om uit de kast te komen en zich te 'outen'. Het gaat dus om de talloze ouders, (schoon-)broers en (-)zussen, tantes en nonkels, (ex-)lieven (m/v), vrienden en vriendinnen, geheime en ostentatieve aanbidders, neven en nichten, (ex-)collega's, kennissen, ... die al dan niet regelmatig een blog bezoeken, evenwel zonder een spoor na te laten. De ontlurkingsweek wil daar korte metten mee maken met een warme oproep : la

Smeltmoment van het voorbije weekend. Ik ben thuis in de garage aan het worstelen met volle vuilzakken met zoonlief als bevoorrechte getuige. Plots komt hij naast mij staan, slaat zijn beide armen stevig om mijn been en zegt vanuit het diepste van zijn hartje : 'mijn mama'... Aaaaaahhh, ik smelt alweer als ik er nog maar aan terugdenk !

Zoonlief presteert het om al drie opeenvolgende nachten garant te staan voor een indrukwekkend klank- en lichtspektakel waar maar geen einde aan komt... Het nachtelijke menu geeft de keuze uit : - zes keer per nacht met een tussentijd van telkens ongeveer 1 uur kort uit bed sprinten om een hevige nachtmerrie te beteugelen ; - tussen middernacht en 3u30 quasi constant opdraven met een arsenaal aan middeltjes om uit te proberen op een slaaponwillige peuter (breed scala van dreigen, negeren, overleggen, roepen, overhevelen naar elke bed dat huis rijk is, troosten, ...). Uit dat vergelijkend onderzoek had ik graag als resultaat kunnen voorleggen welke methode het meest efficiënt is om ouders tot wanhoop te drijven. Tot mijn spijt moet ik meedelen dat beide methoden even efficiënt zijn. De gevolgen zijn voorspelbaar : het olijke ouderpaar kan de wallen onder de ogen alweer in vierkante meter uitdrukken en zou zoonlief weer met veel plezier bij het grof vuil zetten. Al pakt hij ons vanavond

Tijd voor een nieuwtje over mijn respectabele werkplek. Na een dikketruiendag , waterwebsite , creakunstmobiel , ‘ bricofysica ’ in Pakistaanse en Burundese vluchtelingenkampen en een trits andere maatschappelijk verantwoorde initiatieven heeft de Arteveldehogeschool zich nu ook ingeschreven voor de ‘ ik kyoto’ -campagne. Je merkt het, we dragen het hart duidelijk op de juiste plaats ! Vier weken lang worden onze medewerkers warm aangemoedigd om hun auto zoveel mogelijk aan de kant te laten. Ondergetekende zal helaas fungeren als zwart schaap want ondanks zeven weken looptraining zie ik een dagelijks fietstochtje van 70 km heen en terug toch niet echt zitten. Wat is jouw excuus ? Excuustruzige zwaai, Lin

Hoog tijd voor een update van mijn loopcapriolen want jullie zijn er na mijn lange stilte terzake vast van overtuigd dat ik mijn loopschoenen al lang aan de wilgen heb gehangen en mijn looptenue over de haag heb gegooid. Niets is minder waar ! Momenteel is week 7 van het programma bezig en het moet gezegd : er wordt gezweet en gehijgd... Ons groepje is intussen al zwaar uitgedund maar we zijn toch nog met een 15-tal moedige doorzetters die twee à drie keer per week met het verstand op nul en de blik op oneindig een strijd met hun (gebrek aan) conditie leveren. Elke keer ga ik naar de training in de vaste overtuiging dat ik dit keer niet zal meekunnen maar een dik half uur later heb ik dan toch weer een overwinning op mezelf behaald. De ene keer al wat vlotter dan de andere, maar daar zwijgen we verder over. :-) Dus ja, ik ben stiekem toch wel een klein beetje fier op mezelf. Na drie jaar roest vergaren, is deze oude bak toch weer in (slakken)gang gebold. Gesmeerde zwaai, Lin