De onbemande vrouw

Vrijdagavond doe ik altijd de wekelijkse boodschappen. Dan is het lekker rustig in de supermarkt want ik heb een hekel aan wachtrijen en drukte. Het is dan wel meestal zo rustig dat er maar één kassa meer open is, maar dat is nog nooit een probleem geweest. En nu horen jullie me dus al afkomen… Vrijdag was even anders. Voor mij aan de kassa stond een vrouw met een boodschappenmandje. Dat schiet lekker op, dacht ik nog goedgemutst. Ze dumpte haar spullen snel op de loopband en liep terug de gang in. Geen probleem, ik vergeet ook wel al eens iets, bleef ik even positief denken. Een tijd later stond ze er terug met armen vol spullen die ze op de band dumpte om dan weer te verdwijnen in de gangen. Blijkbaar was mevrouw dus nog vrolijk aan het verder winkelen… Intussen was het wel haar beurt maar de kassierster kon niet verder want mevrouw was in geen velden of wegen te bekennen en bleef ditmaal een hele poos weg. De rij zuchtenden achter mij begon aan te groeien en ook mijn geduld begon op

Om mijn loopexploten verder te ondersteunen, ben ik gisteren na het werk - gewapend met een boodschappenlijstje - naar een gespecialiseerde loopwinkel gereden: Runners Service Lab in Sint-Amandsberg. Een googlevondst van jewelste… Slechte loopschoenen mogen niet langer een excuus zijn voor mijn inactiviteit van deze week. Al heb ik momenteel wel een ander excuus in de vorm van een gekneusde knie (don’t ask !). Maar aangezien die niet gekneusd zal blijven, ben ik dus niet bij de pakken blijven zitten… Het viel me al heel erg mee dat de winkelverantwoordelijke niet in lachen uitbarstte toen ik hem op de hoogte bracht van mijn loopintenties (ik moet nog wat schaven aan mijn gezwinde hindeloop…) en zelfs niet toen ik hem mijn oude loopschoenen toonde. R S Lab bleek dus een goede keuze: eerst een professionele ganganalyse (inclusief wetenschappelijke 2-meterplaat footscan, professionele Tunturi-loopband en Foot adviser) en een strenge beoordeling van mijn oude loopschoenen (reebokjes sublie

Wie graag even watertandt bij fantasieën over wellness-kuren aan zee of zijn/haar liefste graag eens wil verrassen in stijl, kan op deze site alvast ideeën opsnuiven... Kortom, ons romantisch uitje aan zee was een voltreffer : een ruime luxekamer maar ook de sportieve (fitness en zwembad) en relax (wellness-center)-faciliteiten konden ons zeker bekoren en dat kon de keuken evenzeer. Zelfs met onze buitensporige eisen is met de glimlach rekening gehouden (geen vlees of vis versus geen kaas)... De keuken was verfijnd maar toch niet te decadent hoogdravend - zo hebben we het graag. Onthaal en bediening waren supervriendelijk. Het lokale nachtleven bleek dan weer een tegenvaller. Toen we na het diner nog eens een stapje in de wereld wilden zetten, bleken we zowat alleen op de wereld - of toch minstens alleen in Blankenberge - te zijn... Geen trendy bar te bespeuren, zelfs geen bruin schipperscafé met een ouwe kapitein ergens pruimend in een duister hoekje. Vast allemaal nog diep in winters

16 februari Mijn ego begint weer wat op te fleuren want jawel, ik heb ook woensdagavond braaf de loopschoenen en het fluovestje aangetrokken voor het vervolgverhaal van mijn loopavonturen. Ik zet dus door ! Al moet ik dringend een paar degelijke loopschoenen zien te versieren. Mijn reebokjes zijn tot op de draad versleten (drama !) en de nikies die ik me vorig jaar heb gekocht omdat ze zo mooi van kleur waren (black beauties), blijken waardeloos (au auw !). En comfortabele schoenen zijn echt wel een must om de ‘goesting’ levend te houden want nu lijk ik na 1.5 km meer een beoefenaar van de hinkstapsprong dan van de Kim Gevaerts-discipline... Volgende week dus eerst werk maken van de jacht op deftige loopschoenen (vrijgevige sponsors steeds welkom !). En verder heb ik ontdekt dat er midden maart een clubje 'start to run'-ners start in Wichelen. Ze trainen drie avonden per week en na tien weken zou je zonder moeite 5 km moeten kunnen lopen. Dat zou toch al een fikse verbetering z

14 februari Het smartlapliedje Du van Peter Maffay is voor de tweede keer op rij verkozen als mooiste liefdeslied door De Standaard-lezers. Kortom, het is alweer Sint-Valentijn vandaag... Normaal gezien ben ik allesbehalve een Valentijn-adept maar dit jaar wou ik mijn liefste toch nog eens verrassen. Ik kan de keren dan ook niet tellen op beide handen (én voeten) dat we de voorbije weken en maanden hebben verzucht wanneer we nog eens tijd voor ons tweetjes zouden hebben. Al ligt dat in de eerste plaats aan ondergetekende want ik heb het toch zo moeilijk om ons sprinkhaantje achter te laten. Soit, dit keer van mijn hart een steen gemaakt en een superdeluxe verwenuitje geboekt voor twee. Hotel aan zee, coupe champagne bij aankomst, luxekamer, viergangendiner, ontbijtbuffet, twee uren privégebruik van sauna en stoom- of massagebad, fitnessruimte, zwembad... Jaja, het klinkt alvast veelbelovend. Of het ook meer doet dan veelbelovend klinken, laat ik jullie weten na het weekend... Romanti

13 februari Applaus, applaus... Bibi is er gisteravond in geslaagd om een eigen interpretatie van het start to run -programma weer te geven. Het gaat evenwel niet om het klassieke groepsprogramma maar om een op-eigen-houtje-programma. Al heeft dat eigen houtje er wel toe geleid dat mijn loopschoenen bijna twee jaar geen voet hebben gezien... Maar kom, ik ben vastbesloten mijn leven te beteren : hier en nu ! Al is er veel werk aan de conditiewinkel want ik vrees dat er momenteel nog moet worden gegraven naar die conditie. Een paar maanden geleden leek het zoveel beter te gaan, maar toen had ik wel een gezelschapsdame. Ze heeft intussen helaas afgehaakt - en hetzelfde geldt blijkbaar voor mijn conditie. Na amper 20 minuten met-de-tong-tegen-de-grond-gehuppel door onze schaars verlichte straten, vond ik het welletjes voor deze keer. Ik wil mijn buren graag nog onder ogen durven komen... Maar het voornemen blijft: elke maandag en woensdag ga ik ervandoor. Bij voorkeur meteen na het werk

9 februari 2007 Volgende week vrijdag is het Dikke-truiendag (zie http://dikke-truiendag.lne.be ). En jawel, ook mijn werkgever doet een duit in het zakje. Al zal de realiteit vast minder ijzingwekkend zijn dan de titel doet vermoeden want het komt er blijkbaar gewoon op neer dat de thermostaat één graadje minder wordt gedraaid. Met één dikke trui zal Mevrouw Koukleum hier dus nog steeds volstaan. En toch zorgt die ene graad minder al voor 7% minder energieverbruik en dus ook 7% minder CO2-uitstoot... Na het zien van ‘An Inconvenient Truth’ probeer ik toch echt wat te letten op mijn energieverbruik. Ook onze electrabel-factuur kan er enkel wel bij varen. De desastreuze wetenschappelijke voorspellingen maken me dan ook bezorgd voor de volgende generaties. Zoals een wijs iemand ooit zei: we hebben de aarde niet gekregen van onze ouders maar geleend van onze kinderen… Maar wat kan je doen als individu? Soms hoor ik wel eens dat het allemaal geen zin heeft want op je eentje verander je nie

8 februari 2007 Terwijl de rijkelijk vallende sneeuwvlokken buiten het zicht op de torens van Gent opfleuren, klaart mijn inzicht in het aanmaken van een blogpost een beetje meer op. Ik heb zowaar ontdekt hoe foto's toe te voegen ! Applaus... Ik kwak er hier meteen eentje bij. Helaas zal het er geen zijn van de uitbundige sneeuwval want mijn fototoestel ligt natuurlijk weer gewoon thuis nutteloos te wezen. Als moderne blog-owner zal ik toch eens moeten leren nooit zonder mijn wapens het huis te verlaten... Een foto van Branco dan maar. Velen zullen deze vast al hebben gezien maar hij staat er zo schattig op dat het toch ook een plekje in mijn blog verdient. De dag dat ik even fotogeniek ben, plaats ik er ook eentje van mij ! Beloofd... Zwaai, Linneke

6 februari 2007 Als moeder van een tweejarige ontdekkingsreiziger begin ik steeds meer het doelwit te worden van zijn ontembare expansiedrang en decadente exploratiedrift. Adieu privacy, zeg maar ! Aan heel primaire behoeften - zoals een bezoekje aan het toilet - kan ik niet meer voldoen zonder een toeschouwer op de eerste rij die ongevraagd ook nog eens commentaar levert en, nog meer ongevraagd, uitdrukkelijk assistentie wil verlenen bij elke handeling. Ik kan enkel nog met heimwee terugdenken aan de veilige beslotenheid van blinde muren en gesloten deuren uit mijn vorige leven. Positief gevolg van zijn observatie-obsessie evenwel is dat deze mini-Marco Polo steeds meer interesse krijgt in zijn eigen potje... Een andere dagdagelijkse handeling die hem mateloos blijft boeien, is mijn ochtendritueel van de BH dichthaken. 'Kijken ! Toe doen !' brult hij voor zijn schijnbaar gehoorgestoorde moeder als hij ziet hoe ik aan de slag wil gaan, rent naar mijn rugzijde en staat met open

2 februari 2007 De mens is nooit tevreden, zegt men wel eens. Maar soms vraag ik me af of we niet zo gemaakt worden, alsof het nooit 'af' kan zijn en we altijd opnieuw een nieuw streefdoel of een andere opdracht krijgen toebedeeld. Denk maar eens terug aan je kindertijd en herinner je die akelige vragen van harige 'tantes' en kale 'nonkels' met veelal meewarige blik: "En hoe gaat het op school?". De rillingen lopen nog steeds over mijn rug bij de herinnering ! En toen ik ouder werd, kwamen er andere, en soms nog moeilijkere vragen met nog meewaardigere blik gesteld: "En nog geen werk?" (Lees: 'serieus' werk want ik heb altijd gewerkt sinds ik de schoolbanken verliet, maar niet iedereen vond mijn bezigheden even legitiem. Vooral werken voor GAIA bleek voor veel controverse te zorgen. Smile...) Nog wat later werd het: "En nog geen lief?". Nadat ik een decennium als een heuse Bridget Jones-kloon had gesleten, kwam dat superlief